ประเดิมกระทู้เเรกในพันทิปด้วยโจโจ้

เขินจัง ปกติตามอ่านพันทิปมานานเเต่ไม่เคยตั้งกระทู้เสียที คิดว่าถึงเวลาเเล้วที่ต้องตั้งกระทู้บ้างล่ะ....

อย่างที่รู้กันว่าโจโจ้นอกจากจะเป็นมังงะเเละอนิเมเเล้วยังมีนิยายที่เป็นSide storyของเรื่องหลักอยู่หลายเล่มด้วยกัน (เรียงตามที่ปีที่ออก)



The Book: JoJo's Bizarre Adventure 4th Another Day ผู้เเต่ง Otsuichi


Shameless Purple Haze: Purple Haze Feedback ผู้เเต่ง Kouhei kadono


JoJo's Bizarre Adventure Over Heaven ผู้เเต่ง Nishio Isin


Jorge Joestar ผู้เเต่ง Ootarou Maijou



Overheaven จะเรียกว่าเป็นนิยายก็ไม่เชิง น่าจะเรียกว่าเป็นบันทึกเรื่องราวเเละมุมมองความคิดของดิโอตั้งอดีตมากกว่า
อ้างอิงจากในภาค6เล่มนี้คือบันทึกที่ถูกโจทาโร่เผานั่นเอง
ทำให้เอ็นริโก้ พุชต้องตะเกียกตะกายใช้White snakeเอาความทรงจำมาจากโจทาโร่ เพราะดิโอ เพื่อนรักของเขาได้บันทึกวิธีการ"ไปสวรรค์" ไว้ในเล่มนี้นั่นเอง

โดยรวมเเล้วอย่างที่บอกว่าเหมือนเป็นบันทึก(ซึ่งไปทางไดอารี่มากกว่า)  คาดว่าดิโอเริ่มเขียนบันทึกเล่มนี้ตั้งเเต่ที่ค้นพบความสามารถสเเตนต์"The world" ที่เราเห็นในหนังสือการ์ตูนกัน ว่าดิโอหมกตัวอยู่ที่คฤหาสน์ในอียิปต์เเละเอาเเต่นั่งอ่านหนังสือ ส่วนมากคือใช้เวลาไปกับการฟื้นฟูร่างกายให้สมบูรณ์เเละนั่งวิเคราะห์เขียนเกี่ยวกับวิธีไปสวรรค์ลงบันทึกนี่เเหละ  


ถึงนิยายจะออกมาหลังจากที่ภาค3จบไปนานเเล้ว เเต่หลายจุดเล็กๆที่ดูเหมือนไม่มีอะไร พอผู้เเต่งนำมาขยายความ+ผูกกับความคิดของอ.อารากิเเล้ว ทำให้มีอะไรเเฝงไว้อยู่เยอะมาก หลังที่เราอ่านจบเเล้ว ทำให้รู้สึกดีกับภาค3ยิ่งขึ้นไปอีกทีเดียว



เนื่องจากในนิยายมีบทบรรยายเยอะมาก ไทม์ไลน์ย้อนสลับไปมาตั้งเเต่100ปีก่อนเเละปัจจุบัน มีเเทรกเรื่องวิธีไปสวรรค์เป็นระยะ  เลยขอสรุปออกมาเป็นความสัมพันธ์ของตัวละคร กับดิโอน่าจะเข้าใจง่ายกว่า

_____________________________


ดิโอ กับ เเม่

คนที่ปลูกฝังเรื่องความคิดที่จะไปสวรรค์ให้ดิโอคนเเรกคือเเม่นั่นเอง
เเม่ของดิโอมักจะพูดกับดิโอบ่อยๆตอนเป็นเด็กว่า

"ดิโอ  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จงมีชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรีเเละความภาคภูมิ ถ้าทำเช่นนั้นได้ละก็จะได้ไปสวรรค์"

ตามประสาเด็กที่อยู่ในเมืองที่เน่าเฟะอย่างนั้นก็ไม่เเปลกที่จะไม่เข้าใจ

"สวรรค์น่ะเป็นสิ่งที่มีจริง เธอยังเด็กอยู่เลยไม่เข้าใจ เมื่อเธอโตเป็นผู้ใหญ่เเล้วก็จะเข้าใจเองล่ะ"
"มันหนทางที่จะไปสวรรค์จริงๆนะ ดังนั้นพวกเเราต้องมีชีวิตอยู่เพื่อการนี้เเหละ เพื่อที่จะได้ไปสวรรค์"


ดิโอมักจะดูถูกเเละมองว่าเเม่ของตัวเองนั้นช่างโง่เง่าเหลือเกิน ชอบทำตัวคนดีเป็นเเม่พระ"ผู้ให้"ไปช่วยคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองก็อดยากอยู่เเล้ว เเถมยังถูกพ่อ(ดาริโอ้ เเบรนโด้)ทุบตีอยู่เสมอ ดิโอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยอมให้ถูกเป็นฝ่ายกระทำเพียงฝ่ายเดียวอย่างนั้น  
เป็น"ผู้ที่ถูกช่วงชิง"ไปเรื่อยๆ จนวาระสุดท้ายของชีวิตที่ต้องป่วยตาย


"เเค่ไม่มีเหล้า...เเค่พ่อไม่ดื่มเหล้าเท่านั้นเเหละ เค้าก็กลับมาเป็นคนดีเหมือนเดิม"


ดิโอไม่ได้ยินดียินร้ายเท่าไหร่ที่เเม่ตาย เเต่รู้สึกโล่งอกที่สุดท้ายก็ตายเเล้วสินะ ไปสบายเเล้วสินะ หลุดพ้นสักที เเม้ในวาระสุดท้ายก่อนตายเเม่ก็ยังคงพร่ำพูดถึงเรื่องสวรรค์ซ้ำไปซ้ำมา ดิโอตระหนักได้ว่าที่เเม่ตัวเองไม่หนีไปเมืองอื่น หรือเลิกกับสามียอมทรมาณเรื่อยมา เป็นเพราะทั้งชีวิตของเธอมีสิ่งที่เรื่องว่า"สวรรค์"คํ้าจุนอยู่นั่นเอง


"สถานที่ๆเเม่ของชั้นตั้งใจจะไป.....สถานที่เเม่ของชั้นไม่ได้ไป.....ชั้นจะไป....."




_______________________

โดยส่วนตัวคิดว่านี่อาจเป็นการจุดชนวนที่ทำให้ดิโอเริ่มสนใจในสิ่งที่เรียกว่าสวรรค์ขึ้นมาก็เป็นได้  "สวรรค์"ในที่นี้ไม่ได้ตีความเหมือนศาสนานะคะ เท่าที่อ่านโดยรวมเเล้ว สวรรค์ในที่นี้น่าจะประมาณ "การยืนอยู่จุดสูงสุด" (พระเจ้า?) หรือเป็นสถานที่ๆ"หลุดพ้น"มากกว่า เป็นที่ๆตอบสนองความพึงพอใจของคนศักดิ์ศรีสูงอย่างดิโอได้  

สวรรค์จริงๆเเล้วคืออะไร ตัวดิโอเองก็ไม่รู้ค่ะเเละไม่เเน่ใจด้วยว่าตัวเองจะไปได้หรือเปล่า ในนิยายมีเขียนสันนิษฐานเเละอุปมามากมายว่า


"ที่ๆชั้นจะไปนั้นจะเป็นสวรรค์จริงๆ หรือเปล่า ไม่เเน่บางทีอาจจะเป็นนรกก็ได้ เเต่ถึงกระนั้นเเล้วชั้นก็ยังคงยืนที่จะไป"

บ้างล่ะ หรือสันนิษฐานบ้างว่า

ถ้าการไปสวรรค์ถูกกำหนดมาตั้งเเต่เกิดเเล้วว่าใครจะ"ได้ไป"หรือ"ไม่ได้ไป" ถึงการกระทำที่ผ่านมาจะสูญเปล่าก็ไม่เป็นไร"


ในช่วงต้นของนิยายดิโอเขียนเกี่ยวกับเเม่เเละพ่อเยอะมาก ส่วนมากจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีเท่าไหร่ เกี่ยวกับชีวิตเน่าเฟะในเมืองเน่าๆ พ่อเเย่ๆเเม่โง่เง่าบ้างล่ะ (ปาไปเกือบสิบบทได้) เเต่ถึงอย่างนั้นเเล้ว เนื้อเเท้ๆดิโอก็ไม่ได้เกลียดเเม่ตัวเองเท่าไหร่เเต่ก็ไม่ได้รักหรือผูกพันอะไรมากมาย ดิโอ อาจเพราะรับไม่ได้ที่แม่เป็นคนอ่อนเเอ ถึงเป็นคนดีก็จริงเเต่สุดท้ายก็ตายไปอย่างสูญเปล่า


อิทธิพลที่ดิโอได้รับจากเเม่นับว่าเยอะพอควรเลยทีเดียว คีย์เวิร์ด14คำที่ใช้เเทนกุญเเจในการเปิดประดูสวรรค์ ที่พุชพูดในภาค6กับทารกสีเขียว(ตอนที่95)





14 คำนี้เป็นคำที่ไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไร เเต่มีที่มาจากเนื้อเพลงกล่อมเด็กที่เเม่ร้องให้ฟังดิโอตอนยังเด็ก เป็นเพลงกล่อมเด็กที่นำทางไปสวรรค์หรือเป็นบทบทเพลงเพื่อคนตายในเวลาเดียวกัน

NOTE
-  จริงๆดิโอมีน้องด้วยนะคะ ไม่รู้ว่าน้องชายรึน้องสาวเพราะอยู่ในท้องเเม่ เเต่ก็ไม่ได้ออกมาลืมตาดูโลก เพราะพ่อดิโอซ้อมเเม่จนทำให้เเท้งลูกค่ะ
- เเม่ของดิโอเป็นคนชั้นสูงตระขุนนาง เเต่ด้วยเหตุใตไม่รู้ถึงมาลงเอยกับดาริโอ้ซะได้
- ลองเทียบกับดิเอโก้ในSBRเเล้ว จะเห็นว่าอ.เเกดึงรายละเอียดมาครบมาก พ่อเป็นคนไม่ดีติดเหล้า เเม่เป็นคนดีเข้มเเข็ง เเต่สุดท้ายก็ตายอยู่ดี


_______________________

ดิโอ กับ พ่อ(ดาริโอ้ แบรนโด้)


ดิโอเปรียบเทียบพ่อตัวเองว่า"เป็นผู้ช่วงชิง" ตามที่รู้ๆกันในมังงะกับอนิเมว่าดิโอเกลียดพ่อตัวเองมาก เพราะงานก็ไม่ทำ เอาเเต่ดื่มเหล้าเเละทำร้ายเเม่เเละดิโอไปวันๆ

"คนที่จะเรียกว่าพ่อได้เต็มปากเเทนที่เป็นไอ้หมอนี่ น่าจะเป็นเซอร์จอร์จ โจสตาร์มากกว่า"

ในตอนเเรกก่อนที่เเม่จะตาย ดิโอคิดว่าวิธีการของพ่อนั่นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง นั่นคือไม่ต้องทำตัวเป็นคนดี เพียงเเค่ช่วงชิงเเละทำร้ายคนอื่นเพื่อให้ได้สิ่งที่อยากได้ก็เพียงพอเเล้ว  ในเมืองจรจัดเเบบนั้นการทำตัวเป็นผู้ช่วงชิงเป็นหนทางที่ทำให้ตัวเองอยู่รอดต่อไป

จนกระทั่งดาริโอ้ สั่งให้ไปขายเดรสของเเม่เพื่อเอาไปเเลกเป็นเงินซื้อเหล้า ดิโอถึงกับ"ฉุนกึก"เเละเริ่มที่จะอยากฆ่าพ่อตัวเองขึ้นมา ไม่ใช่เพราะหวงเดรสของเเม่หรืออย่างไร

เเต่รู้สึกกับสมเพชกับสถานะของตนเองว่าทำไมข้าผู้นี้ถึงต้องยอมลดตัว มาเป็น"ผู้ถูกช่วงชิง" ให้กับคนสวะเเบบนี้  ดิโอที่ตั้งใจจะฆ่าพ่อด้วยการปล่อยให้ดิ่มเหล้าไปจนตายอย่างช้าๆ เลยเปลี่ยนวิธีการมาใช้ยาพิษให้ตายอย่างช้าๆเเทน


"ถึงคนที่อ่านบันทึกนี้อยู่ นายจำได้รึเปล่าว่าที่ผ่านๆมานายกินขนมปังมาเเล้วกี่ก้อน"
"จริงๆเเล้ว ชั้นก็จำไม่ได้เเหละ เเละคงไม่มีใครคนไหนจำได้ด้วยว่ากินไปเเล้วกี่ก้อน"
"เเต่ชั้นจำได้นะว่า รสชาติของขนมปังก้อนเเรกนั้นเป็นยังไง....ขนมปังก้อนเเรกที่ชั้นกินคือ ชีวิตของคนๆเเรกที่ชั้นฆ่า"


"ดาริโอ้ เเบรนโด้"
"ขนมปังที่ไร้รสชาติเหมือนโฟมยาง ไม่สามารถเติมเต็มให้ท้องอิ่มได้"


สิ่งที่ดิโอได้รับจากการฆ่าพ่อคือความว่างเปล่า ไร้อารมณ์ความรู้สึก เเต่ลึกๆเเล้วดิโอก็รู้สึกเหมือนชีวิตใหม่ของตัวเองกำลังเริ่มขึ้น ในที่สุดก็มาที่จุดสตาร์ทเสียที จุดเริ่มต้นความเป็นมนุษย์ของตัวเอง




โดยสรุปสิ่งที่ดิโอได้สืบทอดมาจากพ่อคือฐานะของความเป็น"ผู้ช่วงชิง"นั่นเอง ดาริโอ้เป็นเหมือนทางที่นำให้ดิโอไปสู่จุดเริ่มต้น เเละโยงไปถึงชะตากรรมระหว่างตระกูลโจสตาร์ในอีก12ปีต่อมา