บางทีมันเหมือนจะทนได้ แต่มันกลับทนไม่ได้
มันเหมือนไม่เจ็บ แต่ใจมันชาตัวมันชา
พยายามจะทนให้ได้ แต่สุดท้ายต้องมานั่งเวิ่นเว้อเพ้อเจ้ออยู่ลำพัง

อ่านพันทิปครบทุกห้องจนแทบจะอ่านครบทุกกระทู้
กดรีเฟรชไปรีเฟรชมา พยายามหาอะไรทำ สุดท้ายมันก็ยังคิดถึง
อยากจะมีใครสักคนมานั่งข้างๆเหมือนเดิม มารับที่มหาลัยพาไปกินข้าวไปดูหนัง
ใครสักคนที่ยอมรับในตัวของเราเข้าใจเรารับครอบครัวเราได้

สูดหายใจเข้าลึกๆ สิ่งที่ติดมาคือมันสะอื้นอยู่ทุกที
ขอโทษที่เข้ามาเวิ่นเว้อ แต่พันทิปเป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่เหงาได้จริงๆ