ผมเคยให้คำสัญญากับเขาว่าจะไม่ทำให้เขาไม่สบายใจ
คือผมจะไม่ไปร้านเหล้า ไม่เที่ยวตามสถานที่อโคจรทั้งหลาย แต่เหตุเกิดขึ้นเมื่อวานครับ
ผมเผลอไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูงที่กำลังจะรับปริญญากันหลายคน ในความคิดผมตอนนั้นคือไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆว่าจะเป็นเรื่องให้เราต้องทะเลาะกันถึงขั้นที่เธอจะบอกเลิก
ผมรู้ตัวดีครับว่าผมผิดเต็มๆที่ๆไปสัญญาแล้วทำไม่ได้
ผิดสัญญาอยู่บ่อยครั้ง
ทักๆครั้งผมจะแก้ตัว แล้วบอกว่าผมสำนึกผิด ผมจะไม่ทำอีกแล้ง ผมขอโอกาสให้ผมอีกครั้งนะ จนเธอใจอ่อน ยอมหายโกรธ หายงอนผม
แต่สุดท้ายแล้วผมก็ผิดสัญญาอีกครั้ง
ด้วยความที่ไม่คิดหน้าคิดหลังก่อน
ผมสานภสพกับเธอไปว่า ผมไปร้านเหล้ากับเพื่อนเนื่องในโอกาสสำคัญ ที่เพื่อนเก่าจะรับปริญญา
เธอถามผมว่าแล้วถ้าเพื่อนชวนอีกครั้งหน้าจะไปอีกไหม ด้วยน้ำเสียงเฉยๆ เรียบๆ
ผมตอบไปตอนนั้นแบบไม่ทันยั้งคิดว่า "ดูก่อน"
ซึ่งพอผมตอบไปแบบนั้น เธอก็บอกว่า "แล้วที่เคยสัญญากับเราไว้ล่ะ ว่าจะไม่ไปร้านเหล้า เราไม่ชอบให้ไป แล้วทำไมวันนี่มาทำอย่างงี้"
ผมลืมนึกไปเลยเรื่องสัญญานั่น
ผมสมควรแล้วใช่มั้ยครับ
คนทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่สมควรได้รับโอกาสแก้ตัว หรือให้อภัยอีกแล้วใช่มั้ยครับ
ใจผมยังรักเธออยู่เสมอ ผมยังทำใจเลิกกันไม่ได้เลยครับ
เธอคือกำลังใจของผมเสมอมา ไม่ว่าผมจะผ่านเรื่องราวเลวร้ายมาแค่ไหนก็ตาม
ผมเสียใจมากๆ อยากให้เธอรู้ว่าผมจะไม่ขอโอกาสซ้ำอีกแล้ว แต่ผมต้องเปลี่ยนนิสัย "สัญญาลมปาก" ที่ไม่มีความหมายใดๆเลย ผมจะเปลี่ยนนิสัยเสียๆพวกนี้ครับ ถึงเธอจะเลิกกับผมจริงๆ แต่จิตใจผมยังไม่พร้อมจะมีใครใหม่หรอกครับ
ผมรักเธอจริงๆครับ

เพื่อนๆจะเข้ามาให้กำลังใจหรือสมน้ำหน้าผมก็ได้ครับ ผมยอมรับผิดทุกอย่าง
เพราะปัญหาทุกๆอย่างมันเกิดจากตัวผมคนเดียวล้วนๆที่ไม่รักษาสัญญา "รู้ว่าทำไม่ได้แต่ก็สัญญาให้ผ่านๆไปเท่านั้น"