ซึ่งช่วงเวลาปกตินอนพักผ่อนเต็มที่ จิตชอบคิดโน่นคิดนี่บังคับยากมาก แม้ตอนบริกรรมก็ยังคิดออกมาได้อีก แต่พอเวลาอดนอน แล้วมาบริกรรม รู้สึกว่า จิตใส่ใจกับคำบริกรรมมากขึ้น แบบไม่ต้องบังคับเลย สภาวะแบบนี้ เหมือนกับการถือธุดงค์วัตร เนสัชชิกังคะ หรือเปล่าครับ??  จะได้ถือเป็นอุบายฝึกจิตในคราวต่อไปครับ ขออนุโมทนาบุญล่วงหน้าครับผม