อาชีพนี้ถ้าถามว่ารักมั้ย รักมากกกกค่ะเพราะเค้าให้อะไรกับเรามากจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของประสบการณ์ เทียบกับพนักงงานออฟฟิศหรือการทำงานอยู่ไทยไม่ได้เลย เพราะเราต้องดีลกับคนมากหน้าหลายตาจากทั่วโลก ไม่ใช่แค่กับลูกค้า แต่กับเพื่อนร่วมงานด้วย(เปลี่ยนหน้าทุกไฟลท์เพื่อนร่วมงานทุกสัญชาติทั่วโลก)  ได้ไปเปิดหูเปิดตาบินไปทั่วโลก บอกตามตรงไม่ได้เป็นแอร์ไม่มีปัญหาจะได้เห็นแบบนี้เลยค่ะถ้าไม่รวยมากจริงๆ ไหนจะเรื่องการดูแลตัวเอง เรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดในสถานการณ์ต่างๆ เกือบเคยโดนปล้ำก็มีมาแล้ว(หลายรอบ - -")  ได้เรียนรู้ทักษะมากมายละพัฒนาตัวเองในหลายๆด้านด้วยความรวดเร็วจริงๆ ค่ะ ไหนจะเรื่องเงินดือนที่มากโข ใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมดจริงๆนะ ตอนนั้นยากได้อะไรก็รูดบัตรเอาๆ ไม่คิดมากสักเท่าไหร่เหมือนตอนนี้5555 มีเงินกลับบ้านมาให้พ่อม่ทุกเดือนนับรวมจากที่ทำงานมาก็ให้พ่อแม่เกือบล้านแล้วค่ะเด็กน้อยอายุยังไม่ถึง 30 คนนี้ เริ่มเก็บเงินจากอายุ 22 มีได้หลักมากกว่าล้าน เราว่าถ้าไม่ใช่นักธุรกิจก็แอร์นี่แหล่ะ

แต่สิ่งที่ตัดสินใจลาออกหลักๆ เลยคือ"ความกลัว" ค่ะ เพราะพอเริ่มบินไปได้สัก 4 ปี จะเริ่มรู้สึกว่าการลาออกจากจุดนี้เปลี่ยนไเรียนรู้อะไรใหม่ๆเริ่มยากละ เราเรียกว่าเป็น flying lifestyle addict. หรือก็คือการเสพติดวิถีชีวิตการบิน การทำงานที่ไม่ต้องยึดติดสภาวะรอบข้าง ชีวิตมีอิสระ โดยเฉพาะเรื่องการเงิน ยิ่งเงินเยอะยิ่งถอยตัวออกมายาก คนส่วนใหญ่ที่ยังบินอยู่เป็น 10 ปีไม่รักอาชีพนี้จริงๆ ก็คือลาออกไม่ได้เพราะไม่รู้ลาออกมาจะทำอะไรกิน (ความเห็นส่วนตัวละจากที่ระเมินเพื่อนๆพี่ๆรอบข้างแบบโลกไม่สวยนะคะ)

เราไม่ยากติดกับดักตรงนี้ค่ะ เริ่มเบื่อกับการทำงานที่กำหนดชีวิตตัวเองไม่ได้ ทุกอย่างขึ้นกับตารางบินในแต่ละเดือน  วันหยุด วันบวช วันแต่งงานหรือปม้ต่วันที่คนรักเราเสีย ก็ไม่มีอะไรการันตีว่าเราจะได้กลับไปหาคนพวกนั้น เรารู้สึกว่าการที่เราได้อะไรมามากมายกับอาชีพแอร์ ในขณะเดียยวกันก็สูญเสียไปหลายอย่างละเรากลัวว่ายิ่งแก่ตัวลงจะเริ่มทำอะไรที่แตกต่างออกไปได้ลำบากแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องของร่างกายที่ทรุดโทรมลงตามวัย ความคิดที่เริ่มช้าลง และแรงใจที่น้อยลงตามลำดับ จึงรวบรวมวางแผนก่อนลาออกเป็นปีเลยค่ะ เพราะต้องมั่นใจว่าเราลาออกมาแล้วมีอาชีพรองรับ ไม่ไปกินเงินเก่าไปวันๆเพราะที่บ้านก็ไม่ได้มีฐานะดีอะไร มันเป็นเรื่องยากนะกับการบอกลาเงินแสนทุกๆเดือน มาเจอกับอะไรไม่รู้ที่ไม่มีการันตีว่าเราจะได้เยอะหรือน้อยกว่าเดิมชีวิตจะดีขึ้นหรือลำบากกว่าเดิมมั้ย แล้วเราจะทำอะไร จะเป็นยังไงมันเหมือนการเลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตกับตอนตัดสินใจมาเป็นแอร์อยู่ต่างประเทศค่ะ.

แต่สุดท้ายเราก็มีความสุขมากๆ ตอนนี้ทำธุรกิจหลายอย่าง เงินไม่หรูหราฟู่ฟ่าเหมือนตอนเป็นแอร์ แต่ก็มั่นคงและภูมิใจที่ได้เริ่มสร้างอะไรเป็นของตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย ตอนนี้เวลาไปไหน ไปออกงานพอบอกว่าเจ้าของธุรกิจนี้คือใคร เราเดินออกมาพร้อมกับบอกว่า "หนูเองค่ะ" ทุกคนจะดูอึ้งและตกใจมาก. ว่าตัวแค่นี้อายุแค่นี้เป็นเจ้าของกิจการแล้วเหรอ แม้จะเป็นแค่กิจการเล็กๆเราก็ภูมิใจกับมันมากๆค่ะเพราะเริ่มจากศูนย์ และเชื่อว่ามันจะสามารถเติบใหญ่ได้อีกแน่นอน

จากจุดนี้ทำให้เราเรียนรู้ะไรใหม่ๆ พัฒนาตัวเองในหลากหลายด้านมากขึ้น ต้องบอกว่าถ้าไม่ได้เป็นลูกจ้างก็ไม่เข้าใจการเป็นเจ้าของกิจการะการได้เป็นแอร์ก็ทำให้มีเงินทุนนิดหน่อยในการต่อยอดธุรกิจต่อไปจากที่เราไม่มีเงินเก็บในแบงค์เลยสักกะบาทเดียว หลังเรียนจบ  

สำหรับเราล้วนี่คือเหตุผลที่ทำไมแอร์บางคนลาออก (เหตุผลื่นยิบๆย่อยๆ คือ คิดถึงบ้าน คิดถึงแฟน สุขภาพไม่ดี เบื่อ ซึ่งเราไม่ consider ว่ามันคือเหตุผลหลักค่ะ เพราะะอร์ทุกคนก็เป็นแต่ไม่ใช่ทุกคนที่ลาออก เหตุผลหลักคือ lifestyle และเรื่องเงินมากกว่าค่ะ)  คนที่ลาออกมาก็ใช่ว่าจะ happy กันทุกคนนะคะหลายคนตามหาเส้นทางชีวิตใหม่ของตนเองไม่เจอก็มีจนอยากกลับไปเป็นแอร์อีกครั้งก็เยอะแยะ ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับหลายๆ ปัจจัย เราไม่ได้บอกว่าทำแบบเราจะดีเสมอไปพูดจริงๆตอนนี้ก็กระเบียดกระเสียนค่ะ เพราะเงินทุกบาทต้องทุ่มกับธุรกิจที่ยังไม่เห็นผลชัดเจนนัก แต่ก็แค่ดีใจที่เรากล้าออกนอกกรอบที่เรากลัว กล้าเสี่ยง และกล้าลงมือทำ แค่นั้นเราก็ถือว่าระสบความสำเร็จในขั้นนึงแล้วค่ะ^^

ลาออกมาได้หลักปีแล้ว
หลังจากบินมาได้หกปีนิดๆกล้าๆกลัวๆว่าถ้าออกมาจะทำอะไรดี?
(อารมณ์เหมือนถามว่าตายแล้วไปไหน)
เพราะเป็นงานประจำงานแรกที่ทำตั้งแต่จบมหาวิทยาลัย
(จบมีนา สมัครเมษา ไปเทรนที่เกาหลีตอนมิถุนา)
บินมีความสุขตามประสาคนชอบเที่ยว
แต่วันนึงลืมตาตื่นขึ้นมาก็คิดว่า

ข้อที่ 1. อายุ
ตอนนั้นอายุ 27 ย่าง 28 แล้ว มองไม่เห็นภาพตัวเองจะบินกับสายการบินต่างชาติไปจนอายุ 40 บอกกับตัวเองว่า "เอาวะ มันคงต้องถึงเวลาแล้วล่ะ ไม่รีบลาออกมาตอนนี้ อายุมากไปจะหางานอื่นยาก"

ข้อที่ 2. สุขภาพ
บางครั้งเริ่มมีนิมิตเห็นตัวเองเป็นชะนีวัย 50 เจ็บออดๆแอดๆ หลังเดาะ ข้อพัง เข่าทรุด ตรูดเสื่อม ฯลฯ ที่หนักที่สุดคือ "บ่าและไหล่" ด้วยความที่บินไฟลท์อเมริกาบ่อยจนเยี่ยงจะเป็นประชากรชาติเค้าแล้ว เครื่องที่บินไปอเมริกาคือโบอิ้ง 777 ซึ่งที่เก็บสัมภาระเหนือศีรษะเป็นแบบดันขึ้น
ถึงแม้ว่าตอนที่ผู้โดยสารยกกระเป๋าขึ้นไปเองโดยที่ไม่ใช่หน้าที่เรายกก็ตาม แต่สุดท้าย ก่อนที่เครื่องจะถอยจากหลุมจอดก็เรานี่แหละที่ต้องเป็นคนปิด overhead bins ทั้งหลายเอง แถมในบางครั้ง (ไม่บางล่ะ ตลอดเลย!) ปิดไม่ได้ค่ะ!!! ต้องมาจับ ขยับ เรียงกระเป๋าของผู้โดยสารใหม่เพื่อให้ปิดได้แบบแน่นหนา ไม่ใช่ว่าเจอนกบินผ่านละเปิดผั๊วะร่วงใส่หัวคนข้างล่าง อิแอร์ฯหัวขาดค่ะ
ไฟลท์ยิ่งยาว กระเป๋าท่านทั้งหลายก็ยิ่งหนัก เมื่อหนักและหนักมาเจอกัน อิชั้นก็กลายเป็นร่างเป็นน้องอร "สู้โว้ยยยยยยยยย" clean and jerk มันทุกไฟลท์
(นี่ก็กะว่าโอลิมปิคหน้าจะไปคัดตัวเป็นนักกีฬายกน้ำหนักกับเค้าบ้างเหมือนกัน)

ข้อที่ 3. ตารางบินโหด
อันนี้ถือเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆที่เศรษฐกิจโลกฝืดเคืองจนทำให้วันหยุดที่เราเคยได้นอนเล่นๆแล้วได้เงินมันหดหายไปกลายเป็น บิน บิน บิน และบิน แถมบางครั้ง บินอเมริกา กลับเกาหลี ต่ออเมริกา กลับเกาหลี ต่อ มะนิลา (ไฟลท์นี้เชื่อว่าลูกเรือทุกท่านคงขยาด) กลับเกาหลี ต่อเดลี แล้วค่อยส่งกลับมาหยอดน้ำข้าวต้มที่กอทอมอสี่วันก่อนกลับไปไถนาใช้แรงงานต่อ
เมื่อเจอสเกตแบบนี้ก็ Thank you and Good bye we wish you a pleasant journey ค่ะ

เมื่อครบสามข้อก็ตกลงปลงใจสลัดปีกทิ้งมันวันนั้นแหละ
ตอนที่ออกมาก็กล้าๆกลัวๆว่าจะหางานอะไรทำที่มันได้เงินใกล้เคียงกับงานเก่า
สุดท้ายก็มีพี่ที่น่ารักมาเปิดทางให้ว่า
"กลัวไรวะ งานเงินดีมันมีเยอะ เพียงแต่แกไม่รู้"
สุดท้ายตอนนี้ก็ผันตัวมาทำงานที่ไม่ตรงกับทั้งสายงานเดิม และสายที่เรียนมา
โดยที่เงินเดือนก็ใกล้เคียงกับตอนเป็นแอร์ฯ
(เอ่อ ... อิชั้นไม่ใช่แอร์ฯตะวันออกกลาง เงินไม่ได้เยอะขนาดนั้นนะจ้ะห์)

ถ้าถามว่าอยากจะกลับไปบินมั้ย? รักอาชีพนี้มั้ย?
ยังรักอยู่ ยังอยากกลับไปบิน
แต่ในความอยากกลับไปบิน เพราะอยากไปเที่ยว อยากไปตะเวนสรรหาของกินประเทศต่างๆ
อยากใช้อะไรก็รอไฟลท์บินไปซื้อเองไม่ต้องฝากคนอื่นหิ้ว
แต่พอนึกถึงตอนปิด overhead bin ...

กำหนัดอยากกลับไปบินหายหมดเลยค่า ...

ป.ล. งานแอร์ฯไม่ใช่มีแต่ข้อเสียนะ เพียงแต่เราต้องวางแผนชีวิตเราดีๆ
อาจจะเรียกได้ว่าอาชีพนี้ฉาบฉวย ได้เงินเยอะสำหรับเด็กจบใหม่
แต่พออายุมากขึ้นมันกลายเป็นว่าเงินที่เราได้มานั้นคือการขายสุขภาพในอนาคตของตัวเองไป
รักงานนี้แค่ไหนก็ควรต้องรักตัวเองก่อน ถ้ามันมีผลกับตัวเราตอนแก่ต้องนอนเป็นผักเหี่ยวคาเตียงก็ไม่ดีหรอกเนอะ

ป.ฮ. ทุกวันนี้ถึงไม่ได้บินก็ไม่ทิ้งความเป็นแอร์ฯนะคะ แอร์กี่ แอร์สาระนี เป็นต้น - -"

เริ่มเป็นแอร์ตอนอายุ 22 ตั้งแต่เรียนจบใหม่ ๆ ใส ๆ เลยค่ะ ทำอยู่ 4 ปีครึ่งถึงออก ตอนออกจากแอร์อายุ 26 ย่าง 27 ปัจจุบันเฉียด 30 แล้วค่ะ

เราทำสายการบินต่างชาติ แต่โฮมเบสที่เมืองไทย คือใน 1 แพทเทิร์นคุณจะบินไปไหนกี่วันก็ตาม สุดท้ายคุณจะได้กลับมาอยู่บ้านอย่างต่ำก็ 2 days off ก่อนที่จะเริ่มแพทเทิร์นใหม่ แพทเทิร์นนึงก็มีตั้งแต่ 2-12 วัน แล้วแต่รูทบินที่เค้าจัดให้

ตอนเป็นแอร์มีความสุขค่ะ โชคดีว่าสายการบินที่เราอยู่สังคมคนไทยดีค่ะ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ รักกันมาก คอยช่วยเหลือกันตลอด (จนถึงตอนนี้ลาออกมา 3 ปีแล้วก็ยังติดต่อ พบปะพูดคุยกันอยู่)  รูทบินก็ดี บินยุโรป บินเมกาตลอด มีโอกาสได้ไปเที่ยวหลาย ๆ ที่  เปิดหูเปิดตา เรียนรู้วัฒนธรรมของชาติอื่น ๆ ทั้งจากตัวผู้โดยสาร และบ้านเมืองของเค้า แถมได้ชอปปิ้งกันมันส์ระเบิด มีรายได้เยอะ  มีเงินใช้ไม่ขาดมือ เราผ่อนรถได้ 1 คัน มีเงินเก็บนิดหน่อย (คือว่าใช้เยอะอ่ะค่ะ แหะ แหะ) มีเงินให้พ่อแม่เดือนละเป็นหมื่น ได้ประสบการณ์แบบที่ทำงานแบบอื่นคงให้ไม่ได้ แต่สาเหตุที่ออกเพราะคิดถึงอนาคต สุขภาพ และชีวิตครอบครัว

เราก็แค่ลองคิดดูว่าถ้าเราแก่แล้ว เราจะยังอยากทำงานตรงนี้อยู่มั๊ย เราจะไหวอยู่มั๊ย ตอบตัวเองแบบไม่ต้องคิดซ้ำเลยว่าไม่ ด้วยลักษณะของงานมันไม่เหมาะกับคนอายุเยอะๆ เอาเข้าจริง ๆ เด็ก ๆ 25-26 บางคน เจอแบบนี้เข้าไปยังไม่ไหวเลยค่ะ  อดหลับอดนอน  กินนอนไม่เป็นเวลา ยกของหนักสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลก เครื่องขึ้นเครื่องลง แค่นี้ก็แย่แล้วค่ะ

ทุกอย่างมันส่งผลต่อสุขภาพร่างกาย เมื่อนาฬิกาชีวิตรวน ระบบต่าง ๆ ในร่างกายก็รวนไปด้วย เวลาที่ควรจะกินเรากลับไม่ได้กินทีนี้ก็โรคกระเพาะสิคะ เวลาที่ควรจะนอนกลับไม่ได้นอนหน้าก็โทรมเป็นสิว สมองก็เบลอ ไม่สดชื่น คิดไรก็ไม่ค่อยออก ยกของเข็นคาร์ทหนัก ๆ บนเครื่อง ก็ปวดหลังนะคะ บางคนเป็นหนักถึงขั้นหมอนรองกระดูกอักเสบ (สายการบินเราเป็นหญิงล้วนค่ะ ของหนัก ๆ นี่ยกกันเองหมดเลย ไม่มี ผู้ชายช่วย)  บางไฟล์ทยุ่งมาก ๆ แทบไม่ได้นั่ง แลนด์ปุ๊ปน้ำตาจะไหล อากาศบนเครื่องก็ไม่ดีค่ะ อากาศสกปรก บางคนไม่เคยเป็นก็มาเป็นภูมิแพ้กันคราวนี้แหละค่ะ ช่วงเครื่องแลนด์ก็อีก มีผลกับมดลูกค่ะ สารพัดจะบรรยาย เวลาลากกระเป๋าออกจากบ้านนี่หดหู่มากค่ะ นึกออกทุกขั้นตอนล่ะค่ะ บินไฟล์ทนั้นต่อไฟล์ทนี้ บนไฟล์ททำอะไรจะเจออะไรบ้าง

ก็ตัดสินใจรีบออกมาก่อนที่จะออกไม่ได้ค่ะ นั่งเปิดเพจรับสมัครงานส่วนมาก ระดับ Staff ก็รับอายุไม่เกิน 26-28 ถ้าอายุเยอะกว่านั้นก็จะเป็นระดับ Supervisor หรือ Manager ขึ้นไป แถมเป็นแอร์นี่เค้าถือว่าเป็น  non-experience นะคะ หางานยากค่ะ ถ้าไม่ได้ต่อในสายอาชีพบริการ เช่นงานโรงแรม สายการบิน (พนักงานภาคพื้นดิน) แถมรับเงินเดือนที่น้อยลงไม่ได้อีก คำถามที่คนเป็นแอร์ส่วนมากตอบไม่ได้คือ ออกแล้วไปทำอะไร คล้าย ๆ กับตายแล้วไปไหน คือมันมืดไปหมด เคยได้เงินเท่านี้ อยู่ดี ๆ จะออกไปรับเงินเดือนน้อย ๆ ก็ยังไงอยู่ บางคนมีภาระผ่อนบ้านผ่อนรถ ก็ต้องคิดหนักล่ะค่ะ

เราโชคดีที่ตอนนั้นผ่อนรถหมดพอดี ไม่มีภาระทางบ้าน สามารถออกมาเริ่มต้นใหม่ได้แบบไม่มีห่วง งานแรกที่ทำคือเป็น AE ค่ะ รายได้เหลือแค่ 30% จากที่เคยได้ แต่ก็อยู่ได้ค่ะ อยู่เมืองไทยค่าใช้จ่ายก็น้อยลง ประหยัดหน่อย ไม่ชอปเยอะ ก็ถือว่าสร้างโพรไฟล์เพิ่มประสบการณ์ในการทำงานให้ตัวเอง ก็ลองผิดลองถูกเปลี่ยนงานมาอีก 2 ครั้งหลังจากนั้น จนตอนนี้มาทำสาย Logistics รายได้รวมตอนนี้เกือบเท่าตอนเป็นแอร์แล้วค่ะ สุขภาพดี ชีวิตดี กินนอนขี้เป็นเวลา มีเวลาให้ครอบครัว งานแต่ง งานบวช งานบุญ ไปได้หมดค่ะ ชีวิตเรากำหนดเอง ไม่ต้องพึ่งตารางบิน ปีหน้าจะแต่งงงานก็ไม่ต้องห่วงทิ้งว่าถ้าทิ้งสามีไว้ที่บ้านคนเดียวจะเป็นยังไง อีกหน่อยมีเบบี๋ก็ได้อยู่กับลูกทุกวัน

พิมพ์มาซะยาวเลย พิมพ์ไปก็คิดถึงวันเก่า ๆ ไป เอาจริง ๆ อาชีพแอร์เป็นอาชีพที่ดีนะคะ แต่ความเห็นส่วนตัวเราว่ามันเหมาะกับเด็ก ๆ ทำซัก 2-3 ปี เก็บเงิน เก็บประสบการณ์ แล้วต้องรีบออกมาเริ่มต้นใหม่ก่อนที่จะออกมาไม่ได้ ก่อนที่สุขภาพจะทรุดโทรม

ลาออกมา2ปีแล้วค่ะ
เหตุผลหลักเลยคือแต่งงานค่ะ อยากอยู่กับครอบครัว
ชีวิตคนเรามีหลายฝันนะคะ เมื่อเดินมาถึงจุดๆหนึ่ง เราเจอคนที่ดีพอที่ทำให้เราไม่กลัวว่าอะไรจะเกิดขึ้นในภายหน้า เงินหรือการงานก็มาแทนที่ไม่ได้ค่ะ
การได้อยู่บ้านเจอหน้าคนที่รักเราและเรารัก มันมีความสุขกว่าตอนสมัยเราบินแล้วกลับมาเจอห้องที่ว่างเปล่าค่ะ

จนทุกวันนี้ก็ไม่คิดเสียใจ ทั้งๆที่ทุกคนถามว่าลาออกทำไม
ตอนนี้มีธุรกิจเล็กๆของตัวเอง เงินก็ได้น้องๆกับแอร์ใหม่ แต่อยู่เมืองไทยค่ากินอยู่ถูกกว่าเยอะ
ชีวิตมีอะไรมากกว่านั้นค่ะ ถ้าเรายังมีสมองและสองมือ