โรยร่วงพร่างกลางดินสิ้นกลิ่นแล้ว
สีเคยแพร้วแววนวลชวนปองหมาย
กลับเฉาหมองต้องแรงแสงเลือนกลาย
อีกพระพายพัดผ่านรานมาลี

กลีบตกเกลื่อนเปื้อนช้ำซ้ำยับย่อย
หลากริ้วรอยย่นยู่ดูบัดสี
ย่อมขัดเขินเมินค่าหาไยดี
กลายธุลีพลีซากฝากธานินทร์

กลิ่นเคยฟุ้งปรุงใจให้ชุ่มชื่น
มลายรื่นขื่นฉมประสมสิ้น
ที่หลงเหลือเจือแฝงแมลงกิน
พอเศษสินดินขุย เปื่อยยุ่ยลง

ยามมาลีคลี่บานละลานสวย
ต่างอำนวยอวยค่าน่าปลื้มหลง
สาระพันสรรเสริญเชิญชมวงศ์
โรยร่วงลงคงไร้...ใครเหลียวมอง