จริงครึ่งและไม่จริงครึ่งครับ
ใบรับรองแพทย์ตามคลีนิคนี่ปัจจุบันน้อยมากนะครับที่หน่วยงานต่าง ๆ จะรับ ส่วนใหญ่จะระบุเลยว่าต้องเป็นรพ.รัฐครับ
ส่วนที่มาเอาตามคลีนิคก็มีบ้าง บางคนขอติดมือไปบอกจะเอาไปลางาน ซึ่งปกติหมอทั่วๆไปก็ต้องตรวจแหละครับ
และก็ออกใบรับรองแพทย์ให้ ได้รับยาไป และขอใบรับรองแพทย์
ทีนี้บางคนถ้าเค้าจ้องจะลางานจริงๆ และโชกโชนพอ ก็มีสารพัดวิธีในการจะเอาใบรับรองแพทย์หมอ
บอกปวดท้อง คลื่นไส้ เวียนหัว แล้วจะให้หมอตรวจยังไงครับว่าปวดจริง ปวดปลอม ให้ส่องกล้องดูลำไส้รึ หรือจะให้เอ๊กซเรยสมองตอนนั้น
ก็ไม่ใช่เรื่องแระ สุดท้ายหมอก็ให้ยาบรรเทาอาการไป และคนไข้ก็จะขอใบรับรองแพทย์ไปประกอบเพื่อลางาน สรุปเจองี้ใครผิดครับ

บางทีหนักกว่านั้นหมอให้ลาพักสามวัน ก็มาบอกให้เขียนอาทิตย์นึง บอกจะเอาไปเบิกประกัน นี่ก็เยอะนะครับ หมอไม่ให้ก็ร้องห่มร้องไห้ บ้านลำบาก พ่อป่วย แม่ไข้ ยายเสีย ลูกออกโรงเรียน เจอแบบนี้ให้ทำไงครับ สุดท้ายหมอก็ครึ่งทางเขียนไปห้าวัน ยังมาโกรธอีก บางคนมีเอาปืนมาวางบนโต๊ะตรวจก็มีครับ เจอมากับตัวแล้ว

บางคนมารพ.รัฐ เป็นเบาหวาน มาบอกให้หมอเขียนใบรับรองแพทย์รับรองคนพิการ เพื่อจะไปเอาเงินจากหลวงเดือนละห้าร้อย พอหมอบอกว่ามันเป็นโรคเรื้อรัง ไม่ได้พิการ เขียนไม่ได้ ทีนี้มาทั้งหมู่บ้านครับ สารพัดสัตว์ออกมาจากปาก หมอใจดำ หมอไม่มีจรรยาบรรณ เจอแบบนี้เป็นไงครับ

เรื่องใบรับรองแพทย์กับหมอนี่ไม่มีหมอคนไหนอยากเขียนหรอกครับ ได้ไม่คุ้มเสีย เสี่ยงสารพัด ทั้งประกัน ทั้งศาล ทั้งบริษัท ตามมาไล่บี้กับหมอทีหลัง ปวดหัวจะแย่
ลำพังค่าเขียนใบรับรองแพทย์ห้าสิบบาทไม่ทำให้หมอรวยขึ้นหรือจนลงหรอกครับ แถมต้องมาปวดหัวคดีความย้อนหลังอีก
แต่ก็เพราะคนไข้บางคนจำเป็นจริงๆ หมอก็เขียนให้ตามสมควรและไม่ถือว่าเป็นภาระ แต่ที่หงุดหงิดคือบางคนไม่สุจริตและไม่ซื่อตรงเอาไปใช้ผิดๆนี่แหละครับ หมอถึงเซ็ง

อ้อ ที่สำคัญระวังเจอหมอเถื่อนด้วยนะครับ หน้าขนส่งที่เวลาไปทำใบขับขี่หนะ ห้าสิบบาทใบรับรองแพทย์ อันนั้นไม่ใช่หมอครับ เป็นป้าแก่ๆมายืนเร่ขายตามหน้าคลีนิคเลย ใบประกอบก็รหัสพันกว่าๆ คือหมอตายไปจนจะเกิดแล้วแกยังเอาเลข ว.มาใช้หากินเลย จ้างเด็กม.3 ม.6 มาใส่เชิ๊ตขาวๆใส่แว่น เขียนใบรับรองแพทย์ แล้วใช้เลข ว. หมอที่ตายไปแล้วนั่น ห้าสิบบาท วันละร้อยคนป้าแกก็ได้ห้าพันแล้วครับ

บ่นมาตั้งเยอะ เพราะคำว่าจรรยาบรรณนี่แหละครับ เห็นใช้ด่ากันพร่ำเพรื่อเหลือเกิน
เลยมาแจกแจงให้ฟัง ว่าชีวิตแพทย์ไม่ได้มันไม่ได้สวยหรูเหมือนในละครหรอกครับ ชีวิตจริงการเจอกับคนหมู่มาก
ที่มีทั้งคนที่ป่วยและทุกข์จริงๆ มาให้หมอรักษา และส่วนน้อยที่จ้องหาเศษหาเลยกับวงการนี้ มีทั้งเบิกยาเยอะๆไปขาย เอาใบรับรองแพทย์ไปทำประโยชน์
ยิ่งต่างจังหวัดที่พวกมีอิทธิพลเยอะๆนี่ หมอกลายเป็นลูกไล่โดนข่มขู่สารพัด ให้รับรองนู่นนี่ รถชนต่างฝ่ายก็ถือปืนมาหาหมอว่าลูกเค้าถูก ฆ่ากันตายก็ยกพวกมาหาหมอว่าอุบัติเหตุ ปืนลั่นในม๊อบก็ยกพวกมาหาหมอให้เขียนไปว่าโดนกระสุนเจ้าหน้าที่ การบริหารความพึงพอใจของแต่ละคนนี่ไม่มีขีดจำกัดครับ

หมอก็เป็นแค่คนๆนึง เป็นอาชีพนึงในสังคม ที่เรียนมาเพื่อรักษาคนไข้และช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
ให้หมอทำหน้าที่เท่าที่หมอได้เรียนมา ได้รักษาคนไข้ให้หายจากโรคภัยก็พอครับ
แค่กำลังใจกับรอยยิ้มคนไข้แค่นี้หมอก็ดีใจหายเหนื่อยแล้วครับ