เป็นคู่แข่งกันเฉยๆ แต่ไม่ได้ศัตรู เพราะผลประโยชน์ร่วมเยอะมาก ไม่งั้นอเมริกาคงไม่มาลงทุนในจีนเยอะแยะเพื่อกำไรสูงสุดจากแรงงานที่ราคาถูกกว่า ส่วนจีน (ญี่ปุ่นและเอเชีย) ก็ถือเงินดอลล่าร์ให้มากที่สุดในบรรดาต่างชาติ จีนเข้าไปซื้อ เทคโอเวอร์ กิจการในอเมริกาในส่วนที่อเมริกาคิดว่าไม่เป็นไร แต่จีนก็ไม่ผูกติดกับอเมริกาเจ้าเดียว จีนไปซื้ออะไรเยอะแยะในยุโรป มีสัมพันธ์อันดีกับเยอรมัน จีนมีสินค้าส่งออกมากมาย อาจจะปะผุบ้าง มีข่าวปนเปื้อน จนไปถึงสินค้าเทคโนโลยี แต่ก็มีคนซื้อ ด่าไป ซื้อไป (เหมือนรายการชิมไปบ่นไปแต่ก่อน) นอกจากนี้จีนก็กระจายความเสี่ยงด้วยการเป็นพันธมิตรกับรัสเซียทางการทหาร แต่ก็ระแวงรัสเซียนิดๆ

เขาก็เล่นเกมกันไปมา อย่างเดือนก.ค. จีนกับญี่ปุ่น(ขนาดเป็นมิตรอเมริกาเหนียวแน่น) พร้อมใจเทขายพันธบัตรรวมกันเดือนเดียวเกือบ 6 หมื่นล้านเหรียญ, หรืออเมริกาด่าจีนว่าเป็นศูนย์รวม hacker อเมริกาเจอ Snowden แฉทีเดียว อเมริกาเงียบไปเลย

จีนอยากได้อิทธิพลเหนือทะเลจีนใต้ เพื่อจะได้เบิกทางตัวเองออกไปขนทรัพยากรธรรมชาติกลับจากแอฟริกาได้สะดวก อเมริกาก็แค่ประกาศว่าเป็น International Sea Lane เพื่อบอกกับพันธมิตรตัวเองว่า กรูยังคุ้มหัว ึงอยู่นะ แต่ก็ปล่อยให้จีนไปสร้างเมือง Sansha บนเกาะสแปรตลี่ย์ ก็เป็นการประกาศว่า อเมริกาคุมแคริบเบี้ยนได้ (ไปอ่านประวัติศาสตร์ดู เต็มไปด้วยการส่งทหารอเมริกันบุก สังหารหมู่ รัฐประหาร สารพัด)  จีนก็ควรมีทะเลจีนใต้ได้เพื่อรับประกันความมั่นคงตัวเอง (เรื่องแย่งปิโตรเลียมใต้เกาะปะการังเป็นฉากหน้า) แต่อเมริกาก็ระแวงจีน เพราะจีนมาแนวนี้แปลว่ามีศักยภาพมากกว่ารัสเซีย

ในหนังสือ Can Asian Think? เขียนโดยคนสิงคโปร์เชื้อแขก อดีตทูตสิงคโปร์ประจำยูเอ็น คนเขียนมองว่า ตามธรรมชาติ คนจีนรับวัฒนธรรมอเมริกันได้ดีกว่าญี่ปุ่นรับจากอเมริกันซะอีก

สรุปว่า โอกาสอเมริกากับจีนทำสงครามกันแทบเป็น 0 ยกเว้นอเมริกาล้ำเส้นมากๆแบบที่กำลังไปเหยียบตาปลารัสเซียเข้า


ต่างจากรัสเซีย vs อเมริกา ผมไม่เห็นผลประโยชน์ร่วมอะไรเลย ดังนั้นเราจึงเห็นรัสเซียเดือดร้อนมากเมื่ออเมริกาจะโจมตีซีเรียกับอิหร่าน แต่จีนแค่ออกมาด่าเป็นพิธี ถ้าอเมริกาเอาเรื่องถล่มซีเรียไปผ่านมติ UN รัสเซียวีโต้แน่ แต่จีนอาจจะแค่ abstain (งดออกเสียง)