ลึกๆก็รู้สึกขัดแย้งในจิตใจของตัวเอง
ใจจริงอยากใช้ชีวิตอย่างเสรี
อิสระที่จะทำตามอย่างที่ใจคิด
พูดออกมาในสิ่งที่คิด , ทำในสิ่งที่ใจรู้สึก
ตรงไป ตรงมา กับความรู้สึกของตัวตนให้มากที่สุด
และแม้ทั้งๆที่ได้ แต่เหมือนมีอบางสิ่งรั้งไว้....

อาจกลัวการสูญเสีย ในสิ่งที่มีอยู่
และแม้จะสูญเสียไป ก็ยังกลัวสูญสิ้น
และแม้จะสูญสิ้น ก็ยังกลัวการรับรู้
ถึงความเห็นแก่ตัวและงมงายของตัวเอง

คล้ายกับการหลั่งน้ำตาหน้าหลุมศพของผู้ที่จากไป
คล้ายกับการพร่ำบอกคำรักกับหญิงสาวที่หูหนวก
คล้ายกับการกลืนกินรสขมเฝื่อนแต่แสร้งว่าหวาน
คล้ายกับนกน้อยในกรง ที่ประตูกรงเปิดอ้าไว้...

น่าเบื่อหน่ายกับอารมณ์ที่พิการของตัวเองเสียจริงๆ