คนทำสวนยาง...พยายามเสนอรัฐบาลมานาน...ข้อแรก ขอให้ วางนโยบายใช้ยางในประเทศ  ถนนที่เคยราดยางมะตอย (แอสฟัลต์) ถ้าเอาน้ำยางพาราไปผสมใช้...ปริมาณยางส่งออกก็ลดลง

และหากสร้างกระบวนการ...ผลิตยางสำเร็จรูปกันเอง...แทนการขายน้ำยางดิบจากก้นถ้วย...เราก็แปรรูปยางดิบไปขาย เพิ่มมูลค่า ตัวอย่าง ยางรถยนต์เรายังไม่เคยได้ยินคำรณรงค์ให้ใช้ “ยางรถยนต์ไทย” ปล่อยให้บริษัทต่างชาติ ซื้อน้ำยางผลิตยางรถยนต์ยี่ห้อฝรั่งขาย รวยเอาๆ

คนทำสวนยาง เขายืนยันมั่นคงว่า ถ้ารัฐบาลขยับตัวไปทางนี้...กลไกตลาดก็จะหมุนไป พ่อค้าต่างประเทศก็เข้ามาแย่งซื้อ ราคายางก็จะขึ้นไปเอง



ทางเลือกที่ใช้สติปัญญาธรรมดาก็เห็นว่าใสๆทำได้ และควรทำมานาน แต่เหตุไฉน...จึงเดินหน้าไปไม่ได้เสียที

คนทำสวนยาง เขาบอกว่า ปัญหาเกิดจากผู้มีอำนาจในรัฐบาล ซึ่งผลัดเปลี่ยนเวียนหน้า แต่ละท่านเมื่อเข้ามาก็มักเผลอตัวว่า เป็นผู้มีบุญญาธิการ อยากจะเสก จะสร้างผลงานให้ตัวเอง

รายที่เผลอมาก...ก็คือรายที่ประกาศช่วยซื้อยางในราคาประกัน...ผลก็คือ ยางซื้อเปอร์เซ็นต์นิดเดียว ฉุดยางทั้งระบบ...เข้าไปควบแน่นติดคอขวดราคารัฐ

กลไกตลาดที่มันควรจะเดินไปได้ด้วยตัวมันเองก็สะดุด...

การแทรกแซงกลไกตลาด คนทำสวนยาง เขาบอกว่า เป็นอนันตริยกรรม ทำลายกลไกตลาดยาง...ให้สูญเสีย เป็นลูกโซ่ต่อเนื่องมา ให้พ่อค้าที่สั่งซื้อ...กดราคายางเรื่อยมาจนถึงวันนี้

ผู้มีบุญคนต่อมา ไม่ประสีประสา และคนต่อๆมาก็ดูจะอีหรอบ เดียวกัน...คือคนสวนยาง เขาขอให้ช่วยเรื่องราคา แต่ผ่าไปช่วยค่าปุ๋ย

เหมือนคนไข้รอการผ่าตัด แต่หมอรัฐบาลชงยาหอมให้กิน แล้วคิดว่าคนไข้จะหาย

ตัดตอนจากไทยรัฐ