ประเภทที่ตอนแรกพูดอย่าง แล้วตอนหลังพูดอีกอย่างแบบชัดๆ
คือติดใจมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วครับว่า
โดยปกติแล้วพระเอกในวรรณคดีไทยนั้นเป็นคนดีเสมอไปหรือไม่
เพราะโดยส่วนตัวผมเข้าใจว่า พระเอกส่วนใหญ่นิสัยแย่ด้วยซ้ำครับ
แต่ที่เห็นชัดๆว่าแย่จริงๆในความคิดผมคือโกหกหน้าตายเนี่ยแหละ

พระเอกโกหกชัดมากในดวงใจผมคือ "พระอภัยมณี"ครับ

ยังจำได้จนถึงทุกวันนี้ว่า ตอนที่พระอภัยเป่าปี่ฆ่านางผี้เสื้อสมุทรนั้น
พระอภัยได้อาลัยรักว่า
สงสารภัคินีเจ้าพี่เอ๋ย
เป็นคู่เชยเคียงชิดพิศมัย
ถึงรูปชั่วตัวดำแต่น้ำใจ
จะหาไหนได้เหมือนเจ้าเยาวมาลย์

"ตั้งแต่นี้มีแต่จะแลลับ
จนดับสิ้นกาลาปาวสาน
จนม้วยดินสิ้นฟ้าแลบาดาล
มิได้พานพบสมรเหมือนก่อนมา

พี่แบ่งบุญบรรพชิตอุทิศให้
เจ้าจงไปสู่สวรรค์ให้หรรษา
อันชาตินี้มีกรรมจำนิรา
เมื่อชาติหน้าขอให้พบประสบกัน

เป็นมนุษย์ครุฑาเทวาธิราช
อย่ารู้ขาดเสนหาจนอาสัญ
ให้สมวงศ์พงศ์ประยูรตระกูลกัน
อย่าต่างพันธุ์ผิดเพื่อนเหมือนเช่นนี้"                       
แต่ต่อมาพอเจอนางเงือกกลับกล่าวว่า

"ประเวณีมีทั่วทุกตัวสัตว์
ไม่จำกัดห้ามปรามตามวิสัย
นาคมนุษย์ครุฑาสุราลัย
สุดแต่ใจปรองดองจะครองกัน"

เพื่อนๆคิดว่ามีพระเอกในวรรณคดีคนไหน ตอนแรกพูดอย่างนึง ตอนหลังพุดอย่างนึงแบบนี้บ้างไหมครับ