ครอบครัวผมเป็นครอบครัวพุทธ พ่อแม่ก็พาไปวัดบ่อยนะครับ แต่ผมไม่เคยฟังพ่อฟังแม่เวลาแกสอน ไม่พอผมเถียงด้วยนะ(บาป1ละ) ผมบอกผมเชื่อในเหตุผล มันไม่มีหรอก ไร้สาระน่า

จนลองคิดๆดู ผมได้มาเจอกับตัวจริงๆเนี่ยแหละ

ครอบครัวผมทำธุรกิจส่วนตัว บ้านค่อนข้างมีฐานะครับ แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน ทำให้ตั้งแต่เด็กจนโตเนี่ย ผมอยู่กับพ่อแม่น้อยมาก เจอหน้าวันนึง1 ชม. เต็มที่ แต่พ่อแม่ก็พยายามหาเวลามาตลอดนะครับ และด้วยความที่ผมมีพี่ 2 คน ที่อายุพอๆกัน แต่อายุห่างกับผมพอสมควร มีอะไรเขาก็จะเล่นกันเอง ไม่สนใจผมเพราะรำคาญเด็ก 5555. จนมันทำให้ผมมีสันดานเสียๆตั้งแต่เด็กคือ ผมไม่เคยเห็นความสำคัญของครอบครัวผมเลย. ผมค่อนข้างกลายเป็นเด็กที่ไม่สนใจครอบครัว ไม่คุยกับพ่อแม่ พี่น้อง ญาติเลยตั้งแต่เด็กๆอ่ะครับ ป4-5  แต่เพื่อนเยอะมากที่โรงเรียน เวลามีอะไรผมก็สนใจเพื่อนตลอด แต่ไม่เคยสนใจครอบครัวตัวเองเลย  

ประมาณว่าเวลาคนในครอบครัวมีอะไรมาขอให้ช่วย ผมอารมณ์เสียง่ายมากครับ เวลาเขาถามไรมาผมตอบก่อนเลย ไม่รู้,อะไร ขึ้นเสียงบ่อยๆ จนคนในบ้านไม่ค่อยมีใครอยากจะคุยกับผม นอกจากมีเรื่องสำคัญจริงๆ ยิ่งทำให้สันดานผมแย่ไปกว่าเดิมอีกมากๆ แต่มีสิ่งนึงคือเพื่อนครับ ที่ผมไม่เคยรำคาญ ผมมีเพื่อนเยอะมาก ผมไม่เคยรำคาญเพื่อน มีอะไรผมช่วยเพื่อนตลอด วันเกิดเพื่อน เพื่อนขอช่วยงาน ผมช่วยทุกคน แต่กับครอบครับดันไม่สนใจ

เรื่องมันเริ่มมาดีขึ้นตอนม2-3 ครับ ที่ผมเริ่มดีขึ้นเพราะโดนบ่นบ่อย แต่ยังมีรำคาญๆอยู่บ้าง แต่สิ่งนึงที่แย่ขึ้นมากๆคือความสัมพันธ์ของผมกับเพื่อนครับ เพื่อนที่ผมมีทุกคน ซัก90% มันเป็นเพื่อนกินครับอย่างที่บอกในข้างต้นว่าค่อนข้างมีฐานะทำให้กลายเป็นกระเป๋าตังเพื่อนๆครับ ไม่มีคนไหนที่จริงใจกับผมซักคนเลยครับ ถึงเพื่อนผมจะเป็นแบบนี้ ผมก็ยังให้ความสำคัญกับเพื่อนตลอดนะ มีไรช่วยตลอด ถ้าไม่มากเกินไปทั้งเรื่องเงิน งาน เรียน จนในที่สุดมีช่วงนึงที่ผมรับไม่ได้สุดๆ คือตอนม.4 เพื่อนสนิทที่คบมาตั้งแต่ป.1 ไม่เคยคิดเลยว่ามันเป็นเพื่อนกิน มันมาขอยืมเงินผมไปดูหนังครับ มันจองล่วงหน้าไปดูกับแกงค์เดียวกันที่สนิท ซึ่งมีผมไปด้วย แต่มันไม่จ่ายเงินซักคน บอกเดี๋ยวถึงวันหนังเข้าจะจ่ายเอง. ผมซึ่งโดนติดเงินเยอะมาก ไม่ไหวครับ ผมนัดเพื่อนอีกกลุ่มไว้ที่มันมีเงินจ่ายมาเผื่อไว้ แล้วพอวันหนังเข้า พวกกลุ่มเพื่อนสนิทกลุ่มแรกที่นัดไว้มันก็ชิ่งไม่จ่ายเงินผม ผมเลยไปดูกับเพื่อนอีกกลุ่ม(ซึ่งไอกลุ่มนี่ก็จ่ายไม่ครบอีก-___-)  วันต่อมาไม่มีใครคุยกับผมเลยครับคบกันมาตั้งแต่ ป1. เลิกคบกุเพราะไม่เลี้ยงตั๋วหนังเนี่ยนะ

สุดท้ายเพื่อนสนิทกลุ่มนี้ไม่คุยกับผมไปเลยครับ จนผมลองมาคิดดูดีๆ ผมมีเพื่อนจริงๆซักคนไหม คนที่ขอให้ผมช่วยงาน พอผมช่วยไป วันต่อมาขอให้มันช่วยง่ายๆมันไม่สนใจเราด้วยซํ้า. คนที่ยืมเงินเรา(แน่นอนไม่คืน) ไม่คิดจะคุยหรือทักเราด้วยซํ้าถ้าไม่ชวนไปเที่ยวหรือจะยืมเงิน เพื่อนที่ไปงานวันเกิดมันมา2-3ปี ประมาณ10 คน ไม่มีซักคนี่รู้วันเกิดผม เพื่อนเป็นร้อยคนที่happy birthday ทุกปีไม่มีใครซักคนที่อวยพรเราในวันเกิด ผมหาเพื่อนแท้ที่จริงใจ ไม่ต้องการผลประโยชน์จากผมไม่ได้เลยครับในไทย คิดดูละกันว่า ผมจะไปต่างประเทศแล้ว ไม่มีคนมาส่งผมซักคน ไม่มีใครทักไรมาเลย ถ้าผมไม่ชวนคุยเรื่องนี้ ไม่คิดจะไปส่ง ไม่คิดถึงผมเลยซักนิด

ผมเอาเรื่องนี้ไปบ่นกับเพื่อนคนนึง มันบอกไว้ใจได้ กุไม่ใช่คนแบบนั้น วันต่อมามันขอให้ผมช่วยงานเยอะมาก ผมช่วยเกือบอาทิตย์จนเสร็จ แล้วลองไม่สนใจมันดู ไม่ลองทัก ไม่ลองโทร ปรากฎว่ามันขาดการติดต่อไป3-4เดือนเลยครับ....

คน4คนที่จริงใจกับผมในชีวิตนี้ ให้ของขวัญผม อวยพรผมทุกปี คือคนที่ผมไม่เคยสนใจเลยในชีวิตครับ พ่อผม แม่ผม พี่2คน การกระทำเลวๆที่ผมทำไปมันย้อนกลับมาโดนผมหมด ผมบอกตรงๆผมไม่เคยคิดเสียใจเลยนะที่ผมเจอเรื่องแบบนี้ เพราะมันก็เพราะผมทำตัวทุเรศๆใส่พ่อแม่พี่น้องผมนั่นแหละ เลยต้องชดใช้ไถ่บาปที่ก่อไป

ก็เอามาเล่าสู่กันฟังครับ ตอนนี้ผมรักพ่อแม่พี่น้องปกติ แต่เรื่องเพื่อนผมเอียนไปอีกนาน555

เอามาเล่าให้ฟังเป็นอุทาหรณ์ แบ่งปันประสบการณ์ ยํ้าอีกทีตอนนี้ผมไม่มีปัญหากับครอบครัวแล้วนะครับ
ปล. พิมพ์ในมือถือตอนง่วงๆ ถ้าพิมพ์ผิด อ่านอะไรยาก ขอโทษด้วยนะครับ อัดอั้นมากอยากระบายT_T