เรื่องมีอยู่ว่า
เราเป็นผู้หญิงแรงๆรั่วๆคนนึงแล้งเรามีเพื่อนสนิทคนนึงสมัยมัธยมเป็นผู้ชาย คือสนิทมาก เที่ยวด้วยกันประจำ เมาด้วยกันประจำ เตะ ต่อย ตบถีบ ด่ากันสารพัด เหน็บแนมนี่เรื่องปกติเลยค่ะ
เวลาเมาท์มอยทีนี่เรานึกว่ามันเป็นผู้หญิง แต่มันค่อนข้างเจ้าชู้นะ(แต่ไม่หล่อ) ไม่ค่อยจะจริงจังกับใคร คือเรารู้สันดานมันมากพอๆกะที่มันรู้สันดานเราเลยอะ
คือ ด้วยความที่มันเป็นคนฮาๆ กวนๆ แล้วเราก็กวนตีน แกล้งกันไปมา จนวันนึงเราก็คิดแว๊บๆ มาในหัวว่าถ้ามันเป็นแฟนเราก็คงจะมีความสุขดี พอคิดได้เท่านั้นแหละ สะบัดความคิดออกเลย เป็นไปไม่ได้แน่ๆ  คิดอะไรติ๊งต๊อง แล้วนานๆ เข้า ความรู้สึกมันสะสมในใจ เราเริ่มคิดว่าเราชอบมันละ เพราะเวลามันจู๋จี๋กะแฟน เราแอบหึงเล็กๆในใจ เราชอบทำตัวให้มันสนใจให้มันง้อให้มันแกล้ง เราว่ามันมีความสุขดี แต่เราก็เก็บความรู้สึกได้แบบเพอเฟคเว่อร์มันเลยไม่รู้  สุดท้ายเรื่องที่เราชอบมันก็ได้แค่คิดในใจไม่ได้พูดออกไป จนจบ มัธยม ยาวมาจนถึงปี 4 เรากะมันก็ติดต่อกันเรื่อยมา คุยในแชทเฟส หลักๆชวนกันเที่ยว กินเหล้า ปกติทุกอย่างปกติ  มีอยู่วันนึง คุยกันไปมา มันก็มาสารภาพว่ามันชอบเราซะงั้น ชอบตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีมันชอบเราเข้าแล้ว แต่มันไม่รู้ต้องทำยังไง เราสนิทกันมากเกินจนไม่กลัวเสียเพื่อน มันบอกมันจะพิสูจน์ความจริงใจของมันให้ดู เรานี่ช็อคเลย !!!หลังจากวันนั้น เราก็เริ่มคุยกันเรื่อยๆ บ่อยขึ้น ดูหนังกินข้าวเที่ยวตามประสา แต่เรายังไม่เคยบอกความรู้สึกของเราไปเลยนะว่าเราชอบมัน จนมาคิดได้วันนึงถ้าเราคบกะมันนี่เรื่องดังในแวดวงเพื่อนแน่ ตัวแม่กะตัวพ่อสปาร์คกันได้ไง (เป็นเรื่องที่ทุกคนจะทำใจเชื่อได้ยากมาก)อีกอย่างนิสัยเจ้าชู้ของมันละเราจะเปลี่ยนมันได้หรอ? แล้วเราก็คิดว่า เห้ย ! ลองดูซักตั้งวะ ! อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด !แล้ววันนึงที่เราตั้งใจจะตกลงปลงใจลองคบดู แต่มันก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราหยุดชะงัก คือนิสัยหน้าม่อของมันอะแหละ   เราก็เลยเฟลลลลลล !คิดในใจ "ยังไงก็ยังเป็น เป็นเพื่อนกันแหละดีแล้ว"   แล้วเราเลยตัดสินใจ  บอกว่า"เราหยุดกันแค่นี้เถอะ อึดอัดว่ะ"  ทั้งๆที่เราก็ชอบมันอยู่ บอกตรงๆตอนนี้เสียความรู้สึกไปแล้ว แต่คือไม่อยากจะคุยกะมันนะ แต่พอมันทักมาทีนี่ตอบเร็วยิ่งกว่าแสงอีก ส่องเฟสมันนี่ทุกห้านาทีได้มั้ง เพื่อนๆช่วยเราหน่อยเราควรทำยังไงกะชีวิตเราดี ห่างออกไปแบบนี้ รึไปบอกมันตรงๆเลยดี ???