ส่วนโกวเล้งนั้น รากฐานจริงๆแล้วด้านหนึ่งเป็นคนที่อ่านบทกวีโบราณของจีนเยอะมาก ส่วนอีกด้านหนึ่งก็เป็นเก่งภาษาอังกฤษระดับมือรับจ้างแปลเอกสารมาก่อน ทำให้เขาอ่านวรรณกรรมตะวันตกมากมายจนรับทัศนะมาปนด้วย  สองด้านนี้ผสมผสานเป็นแบบฉบับของตัวเอง มีคนวิจารณ์ว่าโกวเล้งเป็นส่วนผสมของลี้แป๊ะ (เมรัยกวีจอมยุทธ์ยุคราชวงศ์ถัง) กับ เฮมมิ่งเวย์

บทกวีจีนที่โกวเล้วอ้างถึงโดยตรงเสมอๆจะมีของ โต่วโพ่ว และ โต่วชิวเนี้ย โดยเฉพาะของโต่วชิวเนี้ยบทที่กระตุ้นให้หนุ่มสาวใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า อย่ามัวแต่สำรวมแล้วไปเสียใจตอนแก่ น่าจะมีอิทธิพลต่อชีวทัศน์ของโกวเล้งมากที่สุด