วันนี้เพิ่งได้ไปดูเรื่อง สุภาพบุรุษ ตระกูลหยาง มาครับ หนังสนุกมาก ผมร้องไห้ตลอดเรื่องเลย
มันเหลือเชื่อมากครับ ผมดูหนังไม่เคยร้องไห้เลย เรื่องในชีวิตจริงก็ไม่เคยร้อง
โดนเพื่อนแกล้งไปต่อยเพื่อน โดนครูตี กลับมาโดนที่บ้านทำโทษซ้ำ ผมก็เฉย ๆ นะ....
แต่เรื่องนี้ น้ำตาไหล
ตลอดเรื่องเลย ยอมรับเลยว่า นักแสดงสื่ออารมณ์ได้ดีมาก คือถ้าเป็นผู้ชายดูแล้วผมว่ามันโดนนะ....
1. ฉากที่ลูกชายคนโต บอกแม่ว่า ถ้ามีใครต้องตาย จะเป็นผมคนเดียว ผมจะพาพ่อและน้อง ๆ กลับบ้านอย่างปลอดภัย หน้าตาแม่ กับเฮียเจิ้งนี่มันโดนมาก ผมก็
2. ฉากตอนที่น้อง 6 - 7 ไปใส่ชุดเกราะให้พ่อ แล้วพ่อถามว่ายังเจ็บหรือเปล่า คือสายตาพ่อ ประมาณ ขอโทษนะไม่ได้อยากตีแต่ต้องตีอ่ะ... ส่วนน้อง 6 -7 ก็รีบออกตัวเลย เข้าใจพ่อแบบสุด ๆ ไม่เป็นไรหายแล้ว สบายมาก พ่อก็อึ้งลูกไม่โกรธอีกต่างหาก แม่ก็มองแบบเอ็นดู ผมก็
3. ฉากที่ พี่ชายคนโตบอกน้องรองให้ไปช่วยดูแลน้อง ส่วนพี่จะขอตายคนเดียว คือเหมือนเห็นว่าน้องรองน่าจะเข้าใจ และรับหน้าที่ดูแลน้องแทนพี่ใหญ่ได้ (แต่เฮียเจิ้งผม เข้าใจผิดครับ น้องรองมันรักพี่ รักน้องมาก และนิสัยคือประมาณ มีอะไรช่วยพี่แบ่งเบาภาระดูแลน้องจากพี่ใหญ่ได้มันจะทำ) สรุปคือ มันกลับมาช่วยครับ และเฮียเจิ้งผม เห็นในวินาทีสุดท้าย ก็หลับตาตายแบบ (ตรูรู้อยู่แล้วว่า
รักกู แต่กูยอมตายให้
ไปช่วยน้อง
กลับมาตายอีกอ่ะ) ผมก็
สรุปคือหนังเรื่องนี้ สนุกมาก ตอนเด็ก ๆ ผมเคยดูแล้วก็สงสารมาก ตระกูลนี้ตายทั้งบ้าน เจอเวอร์ชั่นหนังชุดนี่ เมีย ๆ ก็ออกไปช่วยด้วย ไปดูนี่คิดว่า ผู้กำกับจะทำแบบ พี่มากก พระโขนงของเรา คือจบแบบ happy แต่แกก็ยืนยัน ใครเป็นใครก็ต้องตายตามบทประพันธ์ครับผม
(ไม่เว้นแม้แต่ ไจ๋ไจ๋ของสาว ๆ แถวเอเชียด้วย....
ใครไปดูมาแล้วช่วย แชร์ความรู้สึกด้วยครับว่า ร้องไห้กันบ้างหรือเปล่า ผมเห็นสาว ๆ ที่ดูรอบเดียวกัน นั่งหัวเราะกันนะครับ คือผู้หญิงอาจจะไม่เข้าใจ feel ของหนังที่เสนอมุมมองแบบว่า ลูกผู้ชาย.... บางคน....ถ้าเป็นเรื่องลูก ๆ /น้องชาย /แม่นี่ เรื่องใหญ่มากตัวเองตายแทนได้ทันที
หรือถ้าเป็นรับปากแม่มาแล้ว เหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบเลย ผมเลยอินมาก กับเฮียเจิ้ง ตอนแกอยู่...เพื่อจะเดี่ยวกับ นักรบของแคว้นเหลียวที่ตามมาฆ่า 80 คน ผมยังแอบลุ้นว่าอาจจะรอดนา... พอแกตายแล้วน้องรองดัน เป็นน้องที่น่ารัก กลับมาช่วยพี่ผมเลย
โชคดีไปดูคนเดียว เลยไม่มีใครเห็นน้ำตาของผมได้ 5555
ไปดู สุภาพบุรุษ ตระกูลหยางมา ผมร้องไห้ทั้งเรื่อง เหลือเชื่อมากครับ
วันนี้เพิ่งได้ไปดูเรื่อง สุภาพบุรุษ ตระกูลหยาง มาครับ หนังสนุกมาก ผมร้องไห้ตลอดเรื่องเลย
มันเหลือเชื่อมากครับ ผมดูหนังไม่เคยร้องไห้เลย เรื่องในชีวิตจริงก็ไม่เคยร้อง
แต่เรื่องนี้ น้ำตาไหล
1. ฉากที่ลูกชายคนโต บอกแม่ว่า ถ้ามีใครต้องตาย จะเป็นผมคนเดียว ผมจะพาพ่อและน้อง ๆ กลับบ้านอย่างปลอดภัย หน้าตาแม่ กับเฮียเจิ้งนี่มันโดนมาก ผมก็
2. ฉากตอนที่น้อง 6 - 7 ไปใส่ชุดเกราะให้พ่อ แล้วพ่อถามว่ายังเจ็บหรือเปล่า คือสายตาพ่อ ประมาณ ขอโทษนะไม่ได้อยากตีแต่ต้องตีอ่ะ... ส่วนน้อง 6 -7 ก็รีบออกตัวเลย เข้าใจพ่อแบบสุด ๆ ไม่เป็นไรหายแล้ว สบายมาก พ่อก็อึ้งลูกไม่โกรธอีกต่างหาก แม่ก็มองแบบเอ็นดู ผมก็
3. ฉากที่ พี่ชายคนโตบอกน้องรองให้ไปช่วยดูแลน้อง ส่วนพี่จะขอตายคนเดียว คือเหมือนเห็นว่าน้องรองน่าจะเข้าใจ และรับหน้าที่ดูแลน้องแทนพี่ใหญ่ได้ (แต่เฮียเจิ้งผม เข้าใจผิดครับ น้องรองมันรักพี่ รักน้องมาก และนิสัยคือประมาณ มีอะไรช่วยพี่แบ่งเบาภาระดูแลน้องจากพี่ใหญ่ได้มันจะทำ) สรุปคือ มันกลับมาช่วยครับ และเฮียเจิ้งผม เห็นในวินาทีสุดท้าย ก็หลับตาตายแบบ (ตรูรู้อยู่แล้วว่า
สรุปคือหนังเรื่องนี้ สนุกมาก ตอนเด็ก ๆ ผมเคยดูแล้วก็สงสารมาก ตระกูลนี้ตายทั้งบ้าน เจอเวอร์ชั่นหนังชุดนี่ เมีย ๆ ก็ออกไปช่วยด้วย ไปดูนี่คิดว่า ผู้กำกับจะทำแบบ พี่มากก พระโขนงของเรา คือจบแบบ happy แต่แกก็ยืนยัน ใครเป็นใครก็ต้องตายตามบทประพันธ์ครับผม
ใครไปดูมาแล้วช่วย แชร์ความรู้สึกด้วยครับว่า ร้องไห้กันบ้างหรือเปล่า ผมเห็นสาว ๆ ที่ดูรอบเดียวกัน นั่งหัวเราะกันนะครับ คือผู้หญิงอาจจะไม่เข้าใจ feel ของหนังที่เสนอมุมมองแบบว่า ลูกผู้ชาย.... บางคน....ถ้าเป็นเรื่องลูก ๆ /น้องชาย /แม่นี่ เรื่องใหญ่มากตัวเองตายแทนได้ทันที
หรือถ้าเป็นรับปากแม่มาแล้ว เหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบเลย ผมเลยอินมาก กับเฮียเจิ้ง ตอนแกอยู่...เพื่อจะเดี่ยวกับ นักรบของแคว้นเหลียวที่ตามมาฆ่า 80 คน ผมยังแอบลุ้นว่าอาจจะรอดนา... พอแกตายแล้วน้องรองดัน เป็นน้องที่น่ารัก กลับมาช่วยพี่ผมเลย
โชคดีไปดูคนเดียว เลยไม่มีใครเห็นน้ำตาของผมได้ 5555