เล่าก่อนนะคะ เราอายุ 25 เป็นคนโต มีน้องอีก 2 คน อยุ่บ้านเดียวกับพ่อแม่มาตลอดค่ะ
ตั้งแต่เด็ก เราว่าที่บ้านค่อนข้างห่วงเรามากกกกก เกินไป ตอน ม.ปลาย ไปเดินห้างกับเพื่อนวันหยุดพ่อยังไม่ให้เลย
พอขึ้นมหาลัย จนมาถึงทำงาน ก็ปล่อยๆบ้าง ไปกินข้าวกับเพื่อนได้ แต่เราไม่เคยกลับเกิน 3 ทุ่มเลย และต้องบอกก่อนทุกครั้ง งานเราเลิก 5 โมงนิดๆ วันไหน 1 ทุ่มยังไม่กลับแม่จะโทรตามละ วันหยุด อยากไปไหนไปได้ แต่ก็ต้องบอก กลับช้าก็โทรตามอีก
คือแม่เราปล่อยมากกว่าพ่อค่ะ ถ้านานๆทีเราอยากไปดูคอนเสิร์ตเลิกดึกๆ เราจะบอกแม่ แต่จะโกหกบอกพ่อว่า ไปกินเลี้ยงกับที่ทำงาน กลับมา 5 ทุ่ม พ่อก็บ่นอีก
คือเราว่าพ่อเจ้าระเบียบมากไปอ่ะ แม้กระทั่ง เรื่องเสื้อผ้า ผม วันหยุดอยุ่กับบ้านแท้ๆ ก็บอกว่า ทำไมใส่เสื้อตัวนี้ ทำไมไม่ใส่ตัวนี้ๆ ทำไมทำผมสีน้ำตาล ไม่ได้นะ ต้องสีดำ บลาๆๆ
คือเราเบื่อเวลามีคนมายุ่งด้วยมากๆอ่ะ เราไม่เคยไป ตจว. แบบค้างคืนโดยไม่มีพ่อแม่เลย คือเราว่าเลี้ยงแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้เราอยู่ในกรอบ ไม่มีความมั่นใจจะไปไหนหรือทำอะไรเอง คือบ่อยๆเราก็เครียด จะประสาทอ่ะ อายุ 25 คนอื่นแต่งงานมีลูกละ ทำไมเรายังเหมือนเด็กๆอยู่เลย

มาระบายให้ฟังค่ะ เราควรทำไงให้เลิกคิดมากดี เพื่อนๆมีใครที่บ้านเป็นแบบนี้มั้ยคะ แล้วรับมือยังไง ขอคำปรึกษาทีค่ะ

ปล.ปีหน้ามีแพลนไปต่อโทออส ปกติเป็นคนติดบ้าน กลัว home sick คิดอีกทีดีเหมือนกัน อิสระดี

เพิ่มนิดนะคะ ปล.2 คห.เรา เราว่า เลี้ยงแบบนี้ทำให้เรามีนิสัยติดบ้านค่ะ ออกไปไหนนานๆจะเริ่ม อยากกลับ กลัวแม่โทรตาม พอติดบ้านไม่ได้ไปไหน ก็เพื่อนน้อย  ชีวิตไม่เฮฮาปาร์ตี้ ไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่รู้ว่าชีวิตกลางคืนเป็นไง ไม่ใช่อยากเที่ยวแบบมั่ว อยากแค่รู้ว่าเป็นยังไง พ่อแม่ก็ไม่ให้ อิจฉาเพื่อนคนอื่นๆ หายไปคืนสองคืนพ่อแม่ยังไม่ตามเลย