สงสัยค่ะ บางที่เราเห็นคนที่อุทิศตัวและทุ่มเทให้กับการทำงานมากๆๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็น
เพียงแค่ลูกจ้างเอกชน ได้เงินเดือนประมาณ 30-35 K แต่ทำงานแบบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย
เช้าตื่นมาก็ไปทำงาน ทำงานจนกระทั่งดึกดื่น กลับมาถึงบ้านก็กินข้าวแล้วก็นอน ในแต่ละวัน
ไม่มีช่วงเวลาว่างที่จะทำอย่างอื่นเลย นอกจากทำงานแบบอุทิศและทุ่มเท เพื่อให้นายจ้างได้กำไรสูงสุด
เราเห็นคนใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว เหนื่อยแทนคะ มีพี่คนหนึ่งที่เรารู้จัก ทำงานประมาณ 10 โมงเช้า กลับมาถึงบ้านอีกที่
ก็ประมาณสี่ ห้าทุ่มแล้ว บางวันงานเยอะมากจนไม่มีเวลากินข้าวเที่ยง ทำโน้นทำนี้ตลอด
เป็นเรา เราทำไม่ไหวคะ เราก็เลยสงสัยว่า เขาคิดอะไรอยู่หรือถึงได้ทุ่มเทขนาดนี้ หรือว่าอย่างไร
ในความคิดเรา เราคิดว่าถ้าจะอุทิศและทุ่มเทขนาดนี้ ไปทำธุรกิจของตัวเองจะดีกว่าไหม
เพราะว่า ถึงแม้เราทุ่มเทมากแค่ไหน สุขภาพเราก็อาจจะย่ำแย่ สุดท้าย เขาก็แค่เลิกจ้างเรา
แล้วก็หาคนใหม่ แต่สุขภาพเราเนี่ยมันเอาคืนมาไม่ได้นะ ถ้าเป็นเราๆ จะอุทิศและทุ่มเทให้กับธุรกิจของตัวเราเองจะดีกว่าคะ
เป็นลูกจ้างเอกชนเฉยๆ ทำไมถึงทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิตให้กับนายจ้างกันคะ
เพียงแค่ลูกจ้างเอกชน ได้เงินเดือนประมาณ 30-35 K แต่ทำงานแบบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย
เช้าตื่นมาก็ไปทำงาน ทำงานจนกระทั่งดึกดื่น กลับมาถึงบ้านก็กินข้าวแล้วก็นอน ในแต่ละวัน
ไม่มีช่วงเวลาว่างที่จะทำอย่างอื่นเลย นอกจากทำงานแบบอุทิศและทุ่มเท เพื่อให้นายจ้างได้กำไรสูงสุด
เราเห็นคนใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว เหนื่อยแทนคะ มีพี่คนหนึ่งที่เรารู้จัก ทำงานประมาณ 10 โมงเช้า กลับมาถึงบ้านอีกที่
ก็ประมาณสี่ ห้าทุ่มแล้ว บางวันงานเยอะมากจนไม่มีเวลากินข้าวเที่ยง ทำโน้นทำนี้ตลอด
เป็นเรา เราทำไม่ไหวคะ เราก็เลยสงสัยว่า เขาคิดอะไรอยู่หรือถึงได้ทุ่มเทขนาดนี้ หรือว่าอย่างไร
ในความคิดเรา เราคิดว่าถ้าจะอุทิศและทุ่มเทขนาดนี้ ไปทำธุรกิจของตัวเองจะดีกว่าไหม
เพราะว่า ถึงแม้เราทุ่มเทมากแค่ไหน สุขภาพเราก็อาจจะย่ำแย่ สุดท้าย เขาก็แค่เลิกจ้างเรา
แล้วก็หาคนใหม่ แต่สุขภาพเราเนี่ยมันเอาคืนมาไม่ได้นะ ถ้าเป็นเราๆ จะอุทิศและทุ่มเทให้กับธุรกิจของตัวเราเองจะดีกว่าคะ