อายุ 23 ย่าง 24 ทำงานเอกชนบริษัทใหญ่มา 9 เดือน ย้ายมาเป็นลูกจ้างรัฐได้ 9 เดือนด้วยความหวังที่ว่า สอบได้เป็นข้าราชการแล้ว งานลงตัวก็จะโอนย้ายกลับบ้านนอก (อีกประเด็นคือที่บ้านเป็นข้าราชการกันหมด เลยอยากให้เป็นด้วย ตอนนี้ก็พยายามสอบ กพ หาโอกาสบรรจุอยู่ฮะ)

สมัยเรียนเป็นคนติดเพื่อนมาก มีเพื่อนเยอะ อยู่กับรูมเมทหลายคน สนุกสนานมาก
ก่อนรับปริญญาก็ได้งานเลย ทำงานเอกชน อยู่กลางเมือง กทม. อยู่ตนเดียวเป็นครั้งแรก แต่ก็ยังพอมีเพื่อนบ้าง แต่บรรยากาศที่อยู่ก็อึดอัดมาก มองไปทางไหนก็มีแต่ตึก พอสอบได้งานกระทรวงฯ ย้ายออกมาแถวชานเมือง บรรยากาศดีหน่อย ทีนี้อยู่คนเดียวเลย
เพื่อนร่วมงานเสาร์อาทิตย์เค้าก็กลับบ้าน ตจว. กัน (อยากกลับบ้าง แต่ก็อยู่ไกล)

ทุกวันนี้กิจวัตรประจำวันเดิมๆมากๆ จันทร์-ศุกร์ เช้า ทานข้าวกับเพื่อนร่วมงาน ทำงาน เย็นออกกำลังกาย กินข้าวคนเดียว
เสาร์ อาทิตย์ นอน อ่านหนังสือเตรียมสอบ กินข้าวคนเดียว เดินห้างคนเดียว ดูหนังคนเดียว ฯลฯ
นานๆทีเหงาสุดขีดคลั่งก็จะนั่งรถฝ่ารถติดสาม-สี่ ชม. ไปหาเพื่อนในเมือง ซึ่งเพื่อนที่ทำงานเอกชนก็จะนานๆทีว่างเช่นกัน

บางวันรู้สึกนอยด์มาก เคว้งคว้าง ไร้จุดหมาย
ไม่รู้จะทำอะไร โทรศัพท์ก็คุยแต่กับพ่อแม่ แฟนก็ไม่มี(อันที่จริง เรียกว่าไม่เคยมีดีกว่า คนประเภทผมคงเหมาะที่จะอยู่คนเดียวจริงๆแหละ)

มันเบื่อ มันเซ็ง อยากให้ถึงวันทำงานเร็วๆ ถึงแม้งานจะมีเรื่องเครียด แต่ก็ยังดี ได้พูดได้คุย
ทุกวันนี้รู้สึกอิจฉาคนที่ได้งานแถวบ้าน ได้อยู่กับครอบครัวจัง หวังว่าวันหนึ่ง เราจะได้งานแบบนั้นบ้าง

ในขณะที่เพื่อนๆที่เรียนจบมา แทบทุกคน มีความฝัน อยากได้รถหรู มีเงินเก็บสิบล้าน มีตำแหน่งโตๆ มีคอนโดแพงๆ (จบ ม ต่างจังหวัด แต่เข้ากรุงเพราะเหตุนี้)
แต่ความฝันสูงสุดของผมเอง กลับอยากเป็นแค่ข้าราชการตัวเล็กๆ ที่ประจำอยู่ในจังหวัดบ้านเกิด อยู่กับบ้าน ดูแลพ่อแม่ ทำธุรกิจเล็กๆในวันหยุด(จริงๆอันนี้แม่ผมได้เริ่มละ กำลังไปได้ดีเลย) แค่นั้น...

เอ๊ะ! หลังๆมาเริ่มเวิ่นเว้อไปเรื่อยละ 5555