ขอสวัสดีทุกคนนะคะ วันนี้เป้ขอเข้ามาขอบคุณอาจารย์และเพื่อนๆชาวก้นครัวทุกท่านและมาฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนค่ะ
เป้รู้จักห้องก้นครัวตอนปี 51 ค่ะ แต่มีล็อคอินตอนปี 52ไม่ก็ 53
จริงๆเป้ก็เข้ามาเล่นห้องนี่บ้างเป็นครั้งคราว เคยตั้งกระทู้บ้าง แต่มันหายไปไหนหมดไม่รู้ แงๆ
พอเรียนจบ เริ่มทำงานแก็ไม่ค่อยมีเวลา ห่างหายจากการห้องนี้ไปนาน
ตอนนี้ออกงานออกมาช่วยงานที่บ้าน เมื่อมีเวลาเป้จึงกลับมาทำเบเกอรี่ที่ตนใฝ่ฝันอยากทำเป็นก้อนๆให้สวยแบบเขาบ้างค่ะ
วันนี้จึงขออนุญาติมาแนะนำตัวและมาเล่าสู่เพื่อนๆฟังถึงประสบการณ์กับเบเกอรี่ที่ผ่านมานะคะ

ก่อนหน้าที่จะเริ่มทำเค้ก เป้ก็ทำแต่พวกคุกกี้ บราวนี้ แค่นี้ล่ะคะ เกรงใจกลัวพี่เค้กเขาไม่ให้ความร่วมมือกับเรา 555

นี่คือโฉมหน้าเจ้าคุกกี้ที่เป้เคยทำค่ะ ^_^
อันนี้ไม่ใช่ครั้งแรกนะคะ ครั้งแรกที่เป้ทำคุกกี้เนี่ย เพื่อนๆให้ฉายาว่า "คุกกี้ขี้หมา"
ก็เพราะมันแข็งจนขว้างข้างฝาก็ยังไม่แตกค่ะ 555 ตอนนั้นเป้อยู่ ม.5 ด้วยความร้ายเดียงสา เอ๊ยย ไร้เดียงสา
จึงใช้ไมโครเวฟทำคุกกี้ !!! ป้าดสิโถ ทำไปได้...เอาไปให้รุ่นพี่ในวันวาเลนไทน์และเอามาแจกเพื่อนๆค่ะ(แก่แดดเนาะ 555)
เพื่อนบางคนก็ยังดี ทานด้วยรอยยิ้มแหบๆ แล้วบอกว่าชิ้นเดียวก็พอแล้วเป้
ส่วนบางคนเอามาปากันซะเราอึ้ง ป้าดดดด นี่คุกกี้หรือลูกหินเนี่ย 555
จากนั้นเป้ก็เจ็บใจ หึ๋ยยยย ทำไมนะ ทำไม เป้จึงพยายามค้นหาคำตอบว่าทำไมคุกกี้เราจึงเป็นเช่นนี้แล
สรุปข้อผิดพลาดรวมๆที่จำได้คือ 1. ใช้ไมโครเวฟในการทำ 2.เบคกิ้งโซดากระหน่ำ 3.น้ำตาลทรายขาวเยอะมาก...555 เยอะค่ะแต่ที่จำได้มีแค่นี้

จากนั้นเป้ก็วางมือ จากการทำขนม เพราะต้องหัดมาทำกิจกรรมในโรงเรียน(ดูแลกิจกรรมเชียร์ ก็ไปเต้นแร้งเต้นกา แต่ชอบนะ 555) จนกระทั่งปี 2 เป้คิดอยากจะทำเค้กให้เพื่อนสนิท เป้เล็งเค้กช็อคหน้านิ่มไว้ค่ะ แต่ที่ได้ผลลัพธ์ออกมาคือ "เค้กช็อคหน้าเละ" 555แต่ครั้งนี้ดีหน่อย รูปลักษณ์ไม่ได้ แต่รสชาติได้(รึป่าว)...ก็เพื่อนเป้เขาว่าอย่างงั้นนี่ค่ะ เขาบอกว่าอร่อย เราก็ยิ้มไม่หุบ(ลองบอกไม่อร่อยสิ 555)
มานั่งระลึกถึงเค้กครั้งนี้ เป้ยังคิดเลยว่า ตัวเองทำได้ไง 555 พูดตรงๆนะคะ ทุกวันนี้ยังอึ้งเลยค่ะว่ามันออกมากินได้อย่างไรเพราะ
1. เป้ใช้เตากิ๊ง เครื่องละ 990 ที่ไม่มีอุณหภูมิบอก ใช้ไฟบนล่าง(ตอนนั้นไม่รู้ว่าเตาอบเค้กต้องเป้นอย่างไร รู้แค่ว่าไม่ใช่เตาไมโครเวฟก็พอ)
2. ตาชงตาชั่ง ไม่รู้จักค่ะ กะเอาด้วยสายตาและนิ้วมือ 555
3. ใช้กระทะไฟฟ้าในการละลายผงวุ้น แน่นอนค่ะผลลัพธ์ก็คือ ไม่ละลายในปาก ไม่ละลายในมือ 555 ที่มาของความสากลิ้นในหน้าเค้ก
นี่ก็เป็นข้อบกพร่องคร่าวๆที่เป้สรุปมาได้ ซึ่งจริงๆมีเยอะกว่านี้ค่ะ แต่กลัวคนที่เคยทานจะมาอ่านแล้วจะรู้ว่าเบื้องหลังการทำเป้มั่ว เอ๊ยยย เป้ทำพลาดขนาดไหน 555

จากนั้นก็วางมือยาวเลยค่ะ มาจนจบมหาลัย เริ่มเก็บเงินซื้อเตาอบที่ปรับอุณหภูมิได้(แต่ไม่เสถียร 555) เริ่มมาศึกษาว่า อะไรคึออะไร แป้งเป็นยังไง มีกี่ประเภท เนยล่ะ ชีสล่ะ พวกสารเสริมต่างๆล่ะ แล้วประเภทเบเกอรี่ต่างๆเป็นไง เค้กแต่ละประเภทเป็นไง ... เป้ก็เริ่มจากการสร้างคำถาามให้ตัวเองก่อน ศึกษา อ่าน และลองชิม(ชิมหมดค่ะ 555) แต่กระนั้นเป้ก็ยังไม่กล้าทำเค้ก ได้แต่ทำคุกกี้ บราวนี่ไปพลางๆ

และในวันที่ 11 กรกฎาคม 2556 ที่ผ่านมา เกิดแรงฮึดบ้าอะไรไม่รู้ รู้สึกว่า ต้องทำเค้กให้ได้นะ ไม่ได้การแล้ว ทำไมเราไม่กล้าทำเค้กซะที เป้จึงนำเงินเก็บที่มีน้อยนิดไปตระเวนซื้ออุปกรณ์ทำเค้กมา ครั้งนั้นเป้เริ่มจากทำ เค้กมะพร้าวอ่อนสูตรแม่สลิ่มค่ะ ผลปรากฎก็คือ มันทานได้ แถมยังรสชาติไม่เลว กรี๊ดดดดด ไล่เอาไปแจกให้ญาติพี่น้องทาน 555
แต่กระนั้นมันก็ยังพบข้อควรปรับปรุงอยู่มาก คือ
1. บัตเตอร์ครีมเยอะไป (เสียดายค่ะ เลยกระหน่ำใส่ซะหมด 555)
2. ใช้ไข่เก่าที่คงค้างมานาน ก็ได้แป้งยุบไปตามระเบียบ
3. ไม่เคยฝึกบีบครีมเลย กล้าหาญชาญชัยมาก ก็เลยได้ออกมาแบบนี้ค่ะ 555


เป้เป็นพวกไม่รุ้จักเข็ดจักหลาบค่ะ จึงลองทำเค้กมะพร้าวอ่อนอีกครั้ง ครั้งนี้เบิ้ลไปสูตรไปสอง 555 และผลลัพธ์ก็ออกมา ทำเอาคนทำหน้าบานเลย อิอิ (สวยสู้อาจารย์เพื่อนๆในนี้ไม่ได้แน่ๆ แต่เป้ก็ยังภูมิใจที่ตัวเองทำได้กับเขา 555)

และจากนั้นเป้ก็เอามาแจกเพื่อนๆ ญาติๆ ให้ลองชิมแล้วรับคำติชมเพื่อนำมาพัฒนากับการทำเค้กครั้งต่อไป ^^