สวัสดีครับ วันนี้บังเอิญ จู่ๆ ก็มีไอเดียประหลาดๆเกิดขึ้นในหัว ปกติผมเป็นคนวนใจในเรื่อง จิตวิทยาและวิทยศาสตร์อยู่แล้ว เลยมีเรื่องอยากมาชวนเพื่อนๆคุย ประดับสมองเล่นๆกันครับ

เคยสงสัยกันบ้างไหมครับว่าทำไมตอนเด็กเรามักจะจริงกับเรื่องไร้สาระ แต่ตอนนั้นเราอาจรู้สึกว่ามันสำคัญกับเรามาก พอโตมา (บางคน) จึงได้เรียนรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญบ้าง หรือไม่ดีบ้าง ไร้สาระบ้าง บลาๆๆ

เท่าที่ผมสังเกตุดูการ เชื้อไวรัสมีความคล้ายคลึงกับความคิดแย่ๆของเรามากเลย เช่น อย่างที่ผมบอกหากเราได้รับเชื้อมากพอ (ความคิดแย่ๆ) บางคนจะสามารถสร้างวัคซีน (ประสบการณ์) ขึ้นมากลายเป็นภูมิคุ้มกันได้ ในบางเคสที่โชคร้ายไม่สามารถสร้างวัคซีนขึ้นมาได้ เชื้อไวรัสอาจกลายพันธุ์ไป (กลายเป็นคนเห็นแก่ตัว หรือว่าคนบ้าไปเลย) ในทางกลับกันบางคนอาจจะได้รับการฉีดวัคซีน (เรียนจากคนอื่นที่เคยติดไวรัสมาแล้วและสร้างวัคซีนสำเร็จแล้ว หรือมาจากการอ่านหนังสือธรรม หรือจิตวิทยา) รวมถึงสารอาหารครบถ้วน (กำลังใจ) ทำให้ร่างกายมีภูมิกัน สามารถต่อสู้กับเชื้อไวรัสได้ แต่ทั้งนี้ร่างกายของเราต้องรับเชื้อไวรัสที่อ่อนแอแล้ว (วัคซีน) เข้ามาเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันในร่างกายเราขึ้นมาเอง (การคิดวิเคราะห์ และสังเคราะห์)

ลองสังเกตุดูถึงลักศณะของเชื้อไวรัสมันค่อนข้างคล้าย กันมากกับคงามคิดแย่ๆของเรา เช่น สามารถติดต่อได้ง่าย ทำให้ร่างกายทำงานผิดปกติ (ความคิดและจิตใจผิดปกติ) กลายพันธุ์ได้ (กลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ยึดติด วิตกจริต หรือไม่ก็กลายเป็นบ้าไปเลย)

ที่เค้าว่ากันว่า ทุกวันนี้สังคมเราป่วย อาจเป็นเรื่องจริงก็ได้ แล้วจะมีวิธัรักษาไหม เพื่อนๆมีความคิดอย่างไรกันบ้างครับ