อาจจะยาวหน่อยนะคะ

ตอนนี้เราเครียดมากเลย สงสารแม่ รู้ว่าแม่ทุกข์ใจ อึดอัดลำบากใจ มาตลอดชีวิตการแต่งงาน
แม่เราเป็นคนนิสัยน่ารักมาก เรารักแม่มากๆ เราอายุ25 มีน้องสาวเพิ่งเรียนจบมหาลัยค่ะ
เราออกจากบ้านมาเรียนที่กทม ตั้งแต่มหาลัย แล้วก็อยู่ทำงานต่อที่กทมเลย น้องสาวเรียนมหาลัยแถวบ้านที่ต่างจังหวัด


ส่วนพ่อเราเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียว ขี้โมโห ด่าแรง มองโลกในแง่ร้าย ชอบดูถูกคนอื่น เห็นคนต่ำกว่าถ้าข่มได้ก็ข่ม เอาเปรียบได้ก็ทำ ทุกอย่างที่พ่อพูดที่พ่อคิดทุกคนต้องทำตาม ต้องทำได้ ต้องหามาให้ได้ พ่อจะเป็นคนคิดเยอะมาก เรื่องเล็กๆน้อยๆก็เก็บมาคิดว่าจะโดนใครมาเอาเปรียบรึป่าว พ่อจะหาหนทางเอาเปรียบคนอื่นได้ยังไงบ้าง พูดง่ายๆคือต่อให้ทำดีแค่ไหนถ้าไม่ถูกใจพ่อก็โดนด่าอยู่ดี พ่อเรามีผู้หญิงอื่นด้วย (แต่เรื่องผู้หญิงคงไม่เท่าไหร่เพราะแม่เราคงชินแล้ว) 


พ่อจะเอาเปรียบแม่ทุกอย่าง ทำเหมือนแม่เป็นคนใช้ (ไม่อยากจะใช้คำนี้เลย) พ่อกับแม่เรารับราชการซึ่งเงินเดือนก็ไม่เยอะ ค่าใช้จ่ายในบ้าน ค่าเรียนเราค่าเรียนน้อง ค่าผ่อนบ้าน ทุกอย่างแม่เป็นคนออกทั้งหมด กับข้าวก็ต้องหามาให้พ่อกิน ถ้าพ่อใช้เงินเดือนหมดเมื่อไหร่ก็จะมาขอเงินที่แม่ เงินเดือนพ่อก็ใช้สำหรับตัวเองเท่านั้น มีไปเลี้ยงเด็กผู้หญิงอายุ19บ้าง แต่กับครอบครัวไม่เคยมีให้ ถ้าแม่ไม่มีให้ก็โดนพ่อด่าแบบแรงๆ แม่ต้องพยายามไปหาเงินมาให้พ่อ ถ้ากลับกันแม่ไม่มีเงิน แม่ขอพ่อไม่ได้ พ่อไม่เคยมีให้ จะขอยืมแล้วคืนทีหลังก็ไม่ให้ ถ้าพ่อไม่ได้อะไรที่ต้องการจะพูดแรงๆให้คนฟังรู้สึกแย่มากๆ เราเห็นแม่เราน้ำตาคลอเบ้าบ่อยๆ


แม่แต่งงานกับพ่อมา 28 ปี มันเป็นครึ่งชีวิตของแม่เลย แม่เคยบอกว่าก่อนแต่งงานพ่อเป็นผู้ชายที่ดี นิสัยดีมากทุกอย่าง แม่ทนมาได้ไงก็ไม่รู้กับผู้ชายแบบนี้  แม่เคยหย่ากับพ่อครั้งนึง แต่พ่อไม่ยอมไปไหน ไม่ยอมออกจากบ้านที่เป็นของแม่ แม่เราผ่อนบ้านมาคนเดียวทั้งชีวิต พ่อทำตัวเหมือนเดิมทุกอย่าง อยู่แบบเดิมทำกิริยาแบบเดิม ก็แค่หย่ากับแม่แล้ว ไม่ออกไปจากชีวิตแม่ แต่ตอนหลังแม่ก็จดทะเบียนกับพ่อใหม่อีกครั้งนึง เราไม่รู้เหตุผลแต่เรามั่นใจมากว่าแม่ไม่ได้รักพ่อแล้ว เราคิดว่าแม่ทำเผื่อเรากับน้อง เพราะตอนนี้พ่อกับแม่กำลังสร้างหอพักให้เรากับน้อง แม่ยอมปล่อยให้พ่อทำร้ายความรู้สึก แม่ยอมเงียบ ไม่โต้ตอบอะไรทั้งสิ้น แม่ทนมาตลอด 28ปี ครึ่งชีวิตของแม่ และคงจะทนต่อไปจนกว่าพ่อจะไม่อยู่บนโลกนี้


เรากับน้องก็ไม่ได้ต้องการมีพ่อแบบนี้นะ อยากอยู่แบบสบายใจกับแม่สามคนก็พอแล้ว มันอึดอัดมากเวลาทำอะไรที่ไม่ถูกใจพ่อ จะต้องโดนโมโหใส่ มันรู้สึกแย่มาก เวลาพ่อโกรธเป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ เราไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะเราไม่ได้อยู่บ้าน นานๆจะกลับบ้านทีนึง เราเหมือนเป็นลูกรักพ่อ น้องเคยเล่าให้ฟังว่า เวลาเรากลับบ้าน พ่อจะเปลี่ยนเป็นอีกคนนึงไม่ด่าไม่ว่า ไม่หงุดหงิดใส่แม่กับน้องแบบแรงๆ ถ้าเราไม่อยู่พ่อจะเหมือนมีอะไรเข้าสิง เหมือนเป็นปิศาจ ตั้งแต่เด็กมาเราจะไม่ค่อยคุยกับพ่อ เป็นคนเงียบมากต่อหน้าพ่อ ไม่เคยชวนพ่อคุยก่อนแม้แต่ครั้งเดียว พ่อถามก็ตอบแล้วจบเลย ไม่มีคุยเล่นแบบหัวเราะเฮฮา เพราะเราไม่ชอบนิสัยพ่อ ที่ทำกับแม่ ทำกับคนรอบข้างแบบนั้น พ่อก็เลยเกรงๆเรานิดนึง แต่เราก็มีโดนโมโหใส่บ้างบางครั้ง มันคงไม่เท่ากับแม่และน้องโดน ของเราเลเวลการโมโหของพ่ออยู่ระดับ3/10. ของน้องระดับ5/10. ของแม่ระดับ10/10. ถ้าจะให้เราเปิดใจพูดกับพ่อเรื่องนิสัยของพ่อเราว่า. พ่อต้องโมโหอะลาวาดบ้านแตกแน่ เฮ้ออออ. มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย


น้องเราเคยบอกว่าอยากหนีออกจากบ้านมาก อยู่บ้านไปก็ไม่มีความสุข แต่ไปไม่ได้เพราะเป็นห่วงแม่ เราไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ทุกคนเข้าใจ
พ่อเรานี่แบบมันสุดๆแล้ว. จะพูดจะแนะนำไม่ฟังใครทั้งสิ้น. เหมือนเป็นเทพเจ้า.  เราไม่รู้ว่าพ่อเราป่วยเป็นโรคอะไรรึป่าวที่ทำให้เป็นคนแบบนี้
พ่อเราไม่กินเหล้า แต่สูบบุหรี่เยอะมาก


เรากับน้องอยากให้แม่ฟ้องหย่าพ่อ หนีพ่อไปไกลๆ ให้แม่ไปมีชีวิตที่ดี ยิ้ม หัวเราะแบบมีความสุข พาน้องมาด้วยอยู่ด้วยกันสามคน
เราอยากทิ้งพ่อไว้คนเดียว ให้อยู่คนเดียวทำทุกอย่างเอง ไม่ต้องมีแม่กับน้องเป็นทาสรับใช้ ถ้าทำแบบนั้นพ่อคงโมโหมากๆ
เรานึกภาพออกเลยว่าจะน่ากลัวขนาดไหน เราสงสารแม่ เรากับน้องเป็นลูกอกตัญญูรึป่าว?


ไม่มีใครหยุดพ่อได้ เราสงสารแม่..