ยามรักเกิด บรรเจิดล้ำ ช่างฉ่ำหวาน
แม้อ้อยตาล หวาน มิเท่า สองเราหนอ
เพียงน้ำเปล่า ไม่เคยชืด ฝืดลำคอ
ผสานก่อ รักรื่น แสนชื่นใจ

ตามใจรัก ไม่หักห้าม ให้ช้ำหรอก
ยวนเย้าหยอก สุขพลิ้ว จนหวิวไหว
หวานรสรัก ฝากซึ้ง ถึงทรวงใน
ทั้งใจกาย ดังอยู่สรวง ห้วงวิมาน

พอห่างร้าง ไปบ้าง เพียงบางช่วง
ใจแสนห่วง รักหายไม่ประสาน
กลัวว่ารักสลายไปกับกาล
จะเนิ่นนาน ไหมหนอ ท้อเสียจัง

คำรักหวาน หว่านมา อย่าแค่เย้า
รู้ไหมเล่า ใครหนึ่ง ซึ่งคอยหวัง
เพราะใจมอบ หมดสิ้น กลัวภินท์พัง
ขอเธอเป็น พลัง สร้างแรงใจ

หวานคารมคมหวานซ่านดวงจิต
หวานเพียงนิด ยังซึ้ง จึงหวั่นไหว
หวานคำรักปักตรึงถึงทรวงใน
หวานชึ้งยิ่งกว่าใดในดวงมาน

เมื่อรักแล้ว รักนะ อย่าแปรเปลี่ยน
วันหมุนเวียน อย่างไร ใจผสาน
จะรอวันเวลา คราถึงกาล
ประทับรอยรักหวานวันคู่เคียง

ร้อยเพลงรัก พลอยชื่น ค่ำคืนหนาว
น้ำค้างพราว ดาวใส ใจอย่าเบี่ยง
สัญญารัก เคล้าคลอ รอร่วมเรียง
หวานสำเนียง ชวนคะนึง ซ่านซึ้งทรวง...


“สุนันยา”