เราเคยแต่งงานมาแล้ว ตอนเด็กๆ พ่อแม่เลิกกัน ฝันไว้เสมอว่า เราต้องมีครอบครัวที่อบอุ่น พอโตมาคบกับแฟนคนแรกของเรา ทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมด จนเรามีน้อง เริ่มรุว่าเค้าไปติดผู้หญิงเป็นแฟนเก่าสมัยเรียนที่ไม่เจอกันนาน เค้าทิ้งเราไปตอนเจ้าตัวเล็กคลอดมาได้ 6 เดือน ตอนนั้นเราเจ็บมาก เข้าโรงพยาบาล ไม่กินข้าว ไม่ดูหนัง ไม่ฟังเพลง นอนๆๆๆ บางทีก้อเอาเก้าอี้มาตั้งหน้าบ้านเพื่อรอเค้า อย่างเดียวให้เวลาผ่านไป ตอนนั้นแม่ลาออกจากราชการมาเพื่อเลี้ยงหลาน เราแย่มาก ผวาตื่นตอนกลางคืนทุกวัน จากที่เคยหนุนแขนเค้า ก้อมานอนหนุนแขนแม่แทน ตอนนั้นรู้เลยว่าความรักที่แท้จริงคือแม่และครอบครัว ตอนนี้เวลาผ่านมา 9 ปีแล้วค่ะ กับพ่อของลูกตอนนี้ให้อภัยกันแล้ว เค้าก้อกลับมารับผิดชอบลูกดีค่ะ คุยกันเฉพาะเรื่องลูกที่จำเป็น แต่สิ่งที่ตามมา เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่าเลย คนที่เข้ามา คิดว่าเราแต่งงานผ่านการมีลูกแล้ว เราต้องง่าย ต้องได้ แต่เราไม่ต้องการ เราไม่ใช่ ชีวิตเรามีความสัมพันกับผู้ชายแค่พ่อของลูก เราเคยแต่งงาน เราไม่มีค่าคู่ควรกับความรักเลยเหรอ ทำไมอ่ะ เราเลยไม่ได้มีใครอีกเลย ตอนนี้ตัวเล็ก 9 ขวบแล้ว เรียนเก่งมาก อยู่ห้องคิงส์ตลอด แต่เรารู้สึกอ้างว้าง เหนื่อย อยากมีใครสักคนที่จริงใจ เข้ามาในชีวิต คนที่ไม่เคยแต่งงานแล้วมีอะไรกับผู้ชายหลายคน กลับมีค่ามากกว่าคนที่เคยแต่งงานแล้ว และไม่เคยมีอะไรกับใครอีกเลยงั้นเหรอคะ เรามีกำลังใจจากตัวเล็ก แต่บางครั้งเวลามีปัญหาหนักๆ ไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนดี คนที่เข้ามาไม่มีใครที่จริงใจเลย เราต้องการเพื่อนร่วมทาง เดินจับมือไปด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องเซ็กซ์อย่างที่เข้าใจ จะมีไหมความรักดีๆ บนโลกกลมๆ ใบนี้ เราลืมไปแล้วว่าความรักเป็นยังไง