เข้ามายกมือเป็นเพื่อนอีกคนค่ะ เราก็เป็นรักครั้งแรกตั้งแต่ม.4ค่ะ
แต่ความรักของเราเป็นแบบเพลง"ฟ้าลืม"ค่ะ
การศึกษาเราต่างกัน ฐานะเราต่างกัน แม้ไม่มากนัก
แต่ผู้ใหญ่ฝ่ายเราก็กีดกัน แต่ไม่อาจกีดกันใจเราสองคนให้ห่างกันได้
เขาเป็นสุภาพบุรุษที่สุดในโลกสำหรับเรา แม้แต่มือยังไม่กล้าที่จะแตะเราเลย
จนกระทั่งวันหนึ่ง มีชายคนนึง(สามีเราปัจจุบันนี่แหละ)มาพรากเราไปจากเขา
แบบเราไม่ยินยอมพร้อมใจ แบบมัดมือชก ทั้งๆที่ใจเรารักเขาอยู่เต็มหัวใจ
เขากับเราสัญญากันไว้ว่า กาลเวลาจะเป็นตัวพิสูจน์ว่าใครจะมั่นคง
ต่อรักที่เรามีให้กันและกัน แต่เราก็โดนวิบากกรรมเล่นงาน
มาเจอสามี ชีวิตคู่ของเรามีแต่ความทุกข์
เราคิดตลอดว่า ผู้ชายคนแรกและคนเดียวของเรา ทำไมไม่เป็นเขา คนที่เรารักและบูชา
จากวันนั้น ตราบจนทุกวันนี้ 20 กว่าปีแล้ว เขาคนนั้นก็ยังอยู่ในใจเราเสมอ
ไม่ว่าเราจะสุขหรือทุกข์ เขาเป็นคนแรกที่เรานึกถึง
ไม่มีใครแทนที่เขาได้เลย
เราจะไม่มีวันลืมเขาตราบวันตาย และเขาก็รู้สึกเช่นเดียวกับเรา
เราเป็นกำลังใจให้กันและกันในการดำรงชีวิต
และทุกอย่างก็อยู่ในกรอบและขอบเขตของมัน

แม้คนที่อยู่ข้างกายไม่ใช่เขา
แต่คนที่ทำให้มีกำลังแรงใจในการต่อสู้ชีวิตอยู่คือเขา
เราชอบเพลง เป็นเกียรติเกินพอ ของ มาช่า มากนะ ฟังทีไรนึกถึงเขาทุกที
นึกว่าเรา จะมีแต่เราที่ยังไม่ลืมอดีตดีๆ
ความทรงจำดีๆ ขอเก็บมันไว้ตลอดไป