::
::

วันนี้เปรียบเสมือนวันสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตการศึกษาของครูเฮจริง ๆ เตรียมตัวเหมือนจะไปออกรบ 55+
7 ปีครึ่งที่จากบ้านมาร่ำเรียนต่างแดน ถ้ากลับไปพร้อมกับคำว่า "คุณไม่ผ่านการสอบป้องกัน" คงจะรู้สึกเหงาๆ

คืนก่อนสอบป้องกันก็พยายามหากระทู้ซึมซับบรรยากาศเกี่ยวกับการสอบป้องกันว่าเป็นอย่างไร จะได้จินตนาการ
และเตรียมตัวเตรียมใจถูก ถึงจะเคยสอบผ่านป้องกันวิทยานิพนธ์ แต่มันก็คงขยับเลเวลความยากขึ้นไปอีกหลายระดับ
ก่อนสอบวันสองวันรู้สึกเครียดมากจริง ๆ ว่าเราจะทำได้ไหม เราจะตอบคำถามอาจารย์ทั้ง 5 ท่านได้หรือเปล่า ฯลฯ
แต่คืนก่อนสอบกลับกลายเป็นว่า มันรู้สึกคึก รู้สึกปล่อยว่า เป็นไงเป็นกัน อยากจะให้มันจบ ๆ ไปเหมือนกัน จนเริ่ม
ปล่อยวางได้

เริ่มจากเตรียมเอกสารประกอบการสอบป้องกัน (ใช้ ppt ประกอบด้วยก็ได้) แล้วก็กลับไปอ่านเจาะตรงบทคัดย่อและ
บทสรุปให้ละเอียดที่สุด เพื่อให้เข้าใจจริง ๆ ว่าวิจัยของเรา "ทำไปเพื่ออะไร" กันแน่ และ "ได้ผลอย่างไรที่น่าสนใจ"
พอยิ่งเวลาใกล้ ๆ เหลืออีกไม่ถึง 24 ชม. เลยตัดสินใจนอนตอนหัวค่ำแล้วตื่นมาลุยรวดเดียว (ใครที่อดหลับอดนอน
แล้วเหนื่อยล้า สมองไม่ทำงานก็ไม่ควรเลียนแบบนะครับ ) ตรวจสอบเอกสารประกอบให้เข้าใจง่ายที่สุด และมีแต่ประเด็น
เสร็จแล้วก็อ่านบทสรุป เช็คตรงผลวิจัยที่เป็นยอดตัวเลขทั้งหลาย และตรวจสอบผลตามหัวข้อใหญ่ หัวข้อย่อยอย่างละเอียด


สวดมนต์แล้วออกจากบ้านมาที่มหาวิทยาลัย ... รอหน้าห้องสอบ ใจเต้นเบา ๆ แต่ก็อยากให้จบ ๆ 2 ชม. นี้ไปเร็ว ๆ
..
..
เข้าห้องสอบแล้ว บรรยายงานวิจัยตนเองโดยสังเขป ประมาณ 30 นาที แล้วก็เป็นอาจารย์ 3 ท่าน กรรมการ 2 ท่านรวม 5 ท่าน
ซักถามโจมตี และเราก็มีหน้าที่ป้องกัน (แหม ชื่อเท่จริง ๆ )

ประเด็นที่โดนโจมตีหลัก ๆ ก็คงเป็น เครื่องมือการเก็บข้อมูล และวิธีการจำแนกข้อมูล  เพราะเป็นขั้นตอนแรกที่จะตัดสินว่า
ข้อมูลจะมีความน่าเชื่อถือหรือเปล่า เพราะอาจทำให้การวิเคราะห์ผลมีความเพี้ยนไปด้วย ส่วนเรื่องวิเคราะห์ข้อมูลนั้นเป็นแค่
ความคิดเห็นจากเหล่าอาจารย์เสียมากกว่า โดนตรงจุดนี้ไปเบา ๆ แต่แอบหนัก แต่ก็ตอบตามความเป็นจริง ไม่ต้องกลัว เพราะ
เราเป็นคนทำเอง

มีเจอคำถามที่ไม่ได้เตรียมมา แต่ก็ใช้สติและสมาธิ ฟังแล้วหยุดคิด แล้วก็ตอบไปตามที่เราคิดจริง ๆ ก็ไม่มีปัญหา ถาม-ตอบ กันไป
ประมาณ 1 ชม. ครึ่ง ก็ถูกเชิญออกจากห้องสอบ แล้วก็ได้แต่รอคำตอบจากอาจารย์และคณะกรรมการ

สุดท้ายก็ได้รับคำตอบจากโปรว่า "ผ่านการสอบป้องกันนะ สบายใจได้แล้ว"  
ตอนนั้นยังรู้สึกชา ๆ คงเพราะอดนอน 555+ แต่อาจารย์ก็บอกว่ายังจะมีเข้าสภาคณาจารย์อีกต้นเดือนหน้า ถ้าผ่านตรงนั้นจะถือ
ว่าจบและเป็น ดร. อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ตอนนี้ก็ไม่ต้องอะไรมาก เตรียมตัวกลับประเทศได้เลย

..
..

อยากเป็นกำลังใจให้คนที่กำลังเรียน ป.เอก ทั้งที่ไทยและต่างแดน โดยเฉพาะที่ญี่ปุ่นทุกคนนะครับ อิอิ
ระหว่างนั้นอาจจะมีมารผจญมาก เหนื่อยแสนสาหัส เหงื่อ น้ำตา มีมาหมดแล้ว แต่ก็ทำไปเรื่อย ๆ เวลามันผ่านไป ถ้าเราทำต่อ
มันก็ถึงความสำเร็จนะ ตอนนี้ก็เริ่มดีใจที่จะได้กลับบ้านเกิดเมืองนอนสักที หวังว่าจะได้ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมากลับไปสอนเด็กไทย
นะครับ

สุดท้ายนี้...ไม่นึกเลยว่าเด็กประถมคนหนึ่งที่ไม่ยอมส่งการบ้านหลายวิชาจนผู้ปกครองถูกเรียกไปพบ จะได้เป็นดร. กับเขาบ้าง 555+

自分にお疲れ様！