ที่ผมสงสัยคือ
1.  พวก อาจารย์มหาลัย เวลาเค้าตรวจวิทยานิพนธ์   เค้ารู้หลักเกณฑ์ทางภาษาได้ไงครับ  เช่น  ต้องเว้นวรรคตรงนี้   หัวข้อหลักน่อยต้ิงห่างกันเท่าไหร่   ควรใช้คำแบบนี้     รู้เรื่องหลักการวิจัย ผมไม่แปลกใจนะครับ   แต่หลักเกณฑ์ทางภาษาทั้งที่แต่ละคน ก็ไม่ได้จบ ภาษาไทยมาด้วย  จะว่ามาจากการที่เคยทำวิทยานิพนธ์   ดุษฎีนิพนธ์  ที่อาจารย์เคยให้แก้ไป แก้มาหลายๆรอบมาก่อน ก็ไม่น่าใช่ เพราะนิสิตหลายคนทั้ง ป.โท   ป.เอก  ก็แค่แก้ไปตามที่อาจารย์สั่งหรือบอกเท่านั้น   ไม่ได้เรียนรู้ว่าแก้ตรงนี้ทำไม เพราะอะไร   นิครับ
2. วิทยานิพนธ์ ป.โท-เอก  ถ้าแก้แบบมีเหตุผล ให้อ่านเข้าใจง่าย  เอาไปใช้ประโยชน์ได้   งานมีความเหมาะสมกับ ป.โท-เอก  อันนี้ผมเข้าใจยอมรับได้    แต่ที่ให้แก้ไปแก้มา  เป็น 10 รอบ  สุดท้ายวกกลับเหมือนเดิม  ทำให้นิสิตเสียเวลาในการเรียน จาก2-3 ปี  กลายเป็น 5-7 ปี  มันมีประโยชน์อะไรครับ  มันคุ้มกับเวลาที่ต้องเสียขนาดนั้นเลยเหรอครับ ?  
- เพราะแก้ไปแก้มา นิสิตก็ไม่ได้เรียนรู้อะไรเพิ่มเติมอยู่ดี  เพราะนิสิตหลายคนก็แค่แก้ตามที่อาจาย์บอกให้แก้  แบบแก้ตามคำบอกอยู่ดี   เช่น เปลี่ยนคำบรรยาย  การเว้นวรรค  เปลี่ยนกรอบวงกลมสี่เหลี่ยม  ใส่เครื่องหมาย อะไรพวกนี้ตามที่อาจารย์บอกแบบไม่เข้าใจความหมายอยู่ดี