แม่เราก็ตกงานตอนอายุ 52 เหมือนกันเลยคะ จากเคยเป็นจัดซื้อ บ.สิ่งทอชั้นนำของเมืองไทย มีแต่คนมาเอาใจ ทำงานบ้านไม่เป็น เป็นสาวออฟฟิตมาตลอดชีวิต พอชีวิตเปลี่ยน ช่วงนั้น แม่จิตตกขั้นรุนแรง เดือนไปสมัครงานแถวสุขุมวิท พอไม่มีใครรับ ก็โทรหาเราจากข้างถนนเลย แม่พูดไปร้องไห้ไป (เราทำงานแล้วตอนนั้น อายุ 27 ) .... ที่เราตกใจกว่าคือ แม่ไม่เคยบอกว่าโดนให้ออกจากงานมาก่อนเลย ตอนนั้น ได้แต่ปลอบแม่ว่า ให้รีบกลับบ้านก่อน จะร้องไห้ทำไม แม่คนเดียวลูก 2 คนเลี้ยงแม่ได้ (เรามีพี่สาวอีกคนอายุแก่กว่าปีนึง).... ก่อนนั้นเราให้แม่บ้าง แต่ไม่เยอะมาก เพราะแม่เงินเดือนเยอะกว่าเรา พอหลังเกิดเหตุการณ์ เราคุยกับพี่ จะกัดฟันให้ตังค์แม่คนละ 5 พันต่อเดือน (ตอนนั้น เราเงินเดือน 14000) สรุป พอแม่รู้ว่า อยู่บ้านเฉยๆ ได้ตังค์ใช้เดือนละหมื่นนึง แม่เราก็เริ่มสงบลง แล้วพอเริ่มปรับตัวกับการไม่ต้องตื่นเช้าไปทำงานได้ แม่ก็เริ่มผูกมิตรกับเพื่อนบ้าน ในหมู่บ้าน ไปนั่งตามร้านเสริมสวย เม้ามอย กับพวกป้าๆ รุ่นเดียวกัน สุดท้าย แม่เราเริ่มขายมิสทีน ตอนนี้ แม่เราก็มีความสุขตามอัตภาพได้แล้ว

อยากให้กำลังใจส่งผ่าน จขกท ไปยังคุณแม่ นะคะ ช่วงแรก ๆ อาจตกใจ ทำตัวไม่ถูก เพราะชีวิตเปลี่ยน แต่ต้องเริ่มใช้สติคิด อย่างแรกในส่วนหนี้สินที่มี ค่อย ๆ มาไล่ดูว่าจะจัดการมันยังไง ถ้ามันก้อนใหญ่มาก ก็เจรจากับเจ้าหนี้ให้ได้ทางออกที่ดีที่สุดก่อน และเชื่อเถอะคะ งานที่เหมาะกับคุณแม่วัยนี้ ยังมีอีกเยอะ ขอแค่ใช้เวลา ค่อยๆ มองไปรอบ ๆ ตัวนะคะ คนเรา ถ้าไม่ขี้เกียจ โอกาสมีรอเยอะแยะคะ