เราเป็นคนนึงที่ชอบศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับพุทธประวัติ ศรัทธาในคำสอนของพระพุทธเจ้า และถ้ามีโอกาสจะไปปฏิบัติธรรม(แม้ว่าจะเพิ่งเริ่มต้นก็ตามก็จะพยายามต่อไป) เชื่อว่าคำสั่งสอนที่พระพุทธเจ้าทรงเผยแพร่แก่ชาวโลกนั้นเป็นความจริงอย่างแน่นอนค่ะ ทีนี้เราเองไม่มีพ่อค่ะ แม่เสียนานแล้ว พี่น้องไม่มี มีญาติแต่ก็ไม่ได้ไปข้องเกี่ยวอะไรตั้งแต่แม่เสียเราก็ไม่อยากรบกวน เพราะบางคนก็ดูถูกเราค่ะ เราหางานทำเองตั้งแต่อายุ16 (ต้นทุนชีวิตเราไม่มีเลยแม้แต่สมบัติของแม่ก็ไม่มี)  ในส่วนตัวเรายังคิดเลยค่ะ แค่นี้ตัวเราเองก็ลำบากจะแย่แล้ว ตอนนี้เรามีแฟนค่ะ เขาก็ฐานะปานกลาง นิสัยก็ดีค่ะ ใจเย็น เขาสามารถดูแลเราทั้งทางกายทางใจ เป็นที่พึงเราได้ค่ะ ศีลเขากับเราเข้ากันได้ค่ะ เราชอบอะไรเหมือนกัน เขาก็มีแต่แม่เขา พ่อเขาเสียแล้ว เขาก็ลูกคนเดียวเหมือนกัน เราคิดว่าวันนึงถ้าเราพร้อมเราจะมีลูกค่ะ ถ้าไม่มีก็คงอยู่กัน2คนตายาย (เรา26 แฟน38) แต่คิดไปคิดมา ถ้าเรามีแล้วเราต้องเป็นห่วง ต้องดูแล จนกว่าเขาเติบโต อีกอย่างเรามีโรคประจำตัวคือไทรอยเป็นพิษ ก็กลัวอยู่ว่าจะมีลูกไม่ได้(ถ้าเขาเกิดมาเขาจะสมบูรณ์มั๊ย) แล้วถ้าวันนึงเค้าโตขึ้นแล้วเราก็คิดอีกว่าเขาจะไปเจอสังคมแบบไหน ดีหรือป่าว ถ้าเป็นผญ ก็กลัวอีก ห่วงอีก ถ้าเป็น ผช ก็กลัวอีกว่าจะเกเรมั๊ย เพราะสังคมเดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปเยอะมาก ทั้งอาหารการกิน ของแพง การเป็นอยู่ของคนเรา นิสัยคนสมัยนี้(ที่นิสัยดีก็มีอยู่นะคะ) สื่ออะไรต่างๆ ฯลฯเรานี่คิดจนจิตตกเลย แต่บอกตรงๆนะคะว่าเราก็อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นแบบพ่อแม่ลูก เพราะเราเองก็ตามหามานาน แต่อีกใจนึงก็คิดว่ากลัวมีลูกแล้วจะแย่ยิ่งกว่าเดิม) ขอโทษนะคะที่พูดมาซะยาว บางทีก็อยากระบาย การเกิดนี้อาจจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับใครบางคน  แต่สำหรับเราเราไม่แน่ใจว่าจะมีดีหรือป่าว