#ตอนที่ 1
http://ppantip.com/topic/30717415

#ตอนที่ 2
http://ppantip.com/topic/30718961

#ตอนที่ 3
http://ppantip.com/topic/30745561


เรื่องจากชีวิตจริงของสาวบ้าเกาหลี ที่หย่อนตัวเองไปทดสอบความเป็นเกาหลีจริงๆ ของบริษัทเกาหลีในไทย
ก่อนจะพบว่า อะไรๆ ไม่สวยงามไฉไลเหมือนในซีรีส์
พาให้ชีวิตได้เจออะไรไฉไลๆ ของไทย และในจิตใจของเราเอง



..........................................

#4 ปฏิวัติ


(credit picture: hafsakhawaja.wordpress.com )

    ทำงานที่บริษัทเกาหลีใหม่นี้มาได้ 3 เดือนแล้ว
    …รู้สึกราวทำมา 3 ปี….-_-;

    แม้จะมีเรื่องราวนู่น นี่นั่น ประหลาดๆ ที่นี่ แต่ภาพรวม ถือว่าชิลด์และสบายมาก งานไม่หนักเลย แค่เทียบกับบริษัท FMCG (สินค้าอุปโภคบริโภค) ของไทยที่ฉันเคยอยู่มาก่อนหน้านี้ ก็เทียบไม่ได้แล้ว (แอบกระซิบว่า เพราะตอนนั้น มันยังไม่ใช่สไตล์เกาหลีของจริง) …และคนที่บริษัทเกาหลีนี้ก็ทำงานแบบธรรมดาเรื่อยๆ แต่แอบรำคาญนิดนึงนะกับ Buddy ของฉัน  ไม่แอคทีฟ ไม่ค่อยช่วยเหลือกัน ปล่อยให้ฉันทำไปคนเดียว ไม่เท่าไหร่ แต่ท่าทางที่หยิ่ง ไม่เป็นมิตรขึ้นเรื่อยๆ ประหนึ่งกลัวว่าฉันจะแย่งความโดดเด่น ทำเอาฉันปวดเศียรใช่ย่อย

    บริษัทเก่าที่เราเคยอยู่ ทุกคนทำงานกันอย่างสนุกสนาน คิดแต่ว่าจะทำยังไงให้งานออกมาดีขึ้น ร่วมด้วยช่วยกันมิตรภาพฟุ้งกระจาย

    แต่อีหมอนี่…ยิ่งอยู่ไป ยิ่งปวดใจอ่ะ…หล่อซะเปล่านะ ทำไมจิตใจดูคับแคบ ชอบกล ยิ่งฉันพยายามให้มิตรภาพมากเท่าไหร่…หมอนี่ยิ่งจะห่างไกลเท่านั้น…โอเค ถึงแม้นายจะไม่ใช่ผู้ชายที่แท้จริง…แต่ก็ควรทำงานเป็นทีมกันมากกว่านี้ไหม…

บริษัทเก่า เพื่อนร่วมงานที่เป็นเกย์ของฉัน ทำงานเก่งจะตาย นิสัยก็ดี เพิ่งจะเจอนายนี่แหล่ะ แปลก

แล้วไอ้การจัดอบรมยิ่งใหญ่ครั้งล่าสุด ทำไมแกไม่ยอมแบ่งงานไปบ้าง ฉันประชุมแบ่งงาน แกก็บอกให้ฉันทำไปเอง ฉันก็ยืนยันว่าพี่ GM บอกให้เราสองคนช่วยกัน แต่แกก็ยืนยันว่าแกจะไม่ทำ ให้ฉันมาทำเอง โน่นนี่นั่น…แล้วพอไปรายงาน GM ด้วยกัน แกก็รีพอร์ทประหนึ่งแกช่วยทุกอย่าง
หรือจะหมั่นไส้ที่ฉันสวยกว่า ถ้าใช่ก็ว่าไปอย่าง…

    กรูปวดตับ แกสนิทใกล้ชิดกับ GM มากด้วย กรูจะบอก GM ไงดีฟระ กรูล่ะเชื่อเลย มีอะไรแบบนี้ในโลกด้วยเว้ย เพื่อนร่วมงานในตำนาน ในตำรา ดราม่าปรัมปรา มีอยู่จริงที่นี่เว่ยเฮ้ย

    ยังไม่ทันที่ฉันจะจัดการกับความอึดอัดกับ Buddy คนนี้อย่างเป็นทางการ

    ฉันก็ดันเป็นหวัดครั้งแรกในรอบ 3 เดือน ก่อนหน้าสัปดาห์ที่เราจะจัดอบรมครั้งยิ่งใหญ่ครั้งแรกในรอบทศวรรษ และฉันก็ไม่รู้สักนิด ว่ามันจะมีเรื่องราวใหญ่โตเกิดขึ้น ในวันลาป่วยแห่งประวัติศาสตร์นั้นเลย

……..
    ขณะที่ฉันกำลังนอนซมอยู่บนเตียง สภาพโทรมทรุดในชุดนอน ทันใดก็มีโทรศัพท์มือถือดังขึ้น…เอ๋….จาก GM?
    “ฮัลโหล”
    “ใจ๋…ที่จัดอบรมสัปดาห์หน้า…ยกเลิกนะคะ”
    “หา!!! ทำไมล่ะคะ?” ฉันช็อคสุดๆ เป็นไปได้ยังไง เราทุ่มเทเตรียมงานนี้กันมากเท่าไหร่ GM ตั้งใจกับงานนี้มากขนาดไหน มันไม่ใช่การอบรมธรรมดานะ แต่มันเป็นการอบรมครั้งสำคัญ ราวกับมันจะช่วยเปลี่ยน Paradimn shift ให้กับบริษัทของเราเลย เพราะเมื่อเร็วๆ นี้ฉันเพิ่งได้รู้ว่า บริษัทนี้ ตั้งในประเทศไทยมาหลายปีแล้ว แต่เกิดการขาดทุนมากเกือบจะถึงร้อยล้านบาท เพราะมีปัญหาเรื่องเซลล์โกง O_O! ซึ่งเรื่องนี้ทำฉันแอบช็อค...ว่าไงนะ โกง...โกงกันบานขนาดนี้เชียวเรอะ ทำไมบริษัทนี้ถึงมีประวัติดำมืดขนาดเน้!

การอบรมนี้เหมือนเป็นความหวังใหม่ ที่จะพลิกฟื้นสถานการณ์ของบริษัท จากเหี่ยวแห้ง ซอมบี้ มานาน ให้ได้ฟื้นฟูกันเสียที

“พี่ไม่ไหวอีกแล้ว…พี่ทนไม่ไหวแล้ว”
“เอ๋....เกิดอะไรขึ้นคะพี่” พี่ทนอะไรไม่ไหวคะ
“เอาเป็นว่าใจ๋ยกเลิกไปก่อนนะคะ พี่ไม่สามารถทำต่อได้อีกค่ะ พี่ทนไม่ได้แล้วค่ะ พี่จะลาออกแล้วค่ะ”
“หา! อะไรนะคะ เกิดอะไรขึ้นคะพี่!” อะไรวะเนี่ยะ ไปกันใหญ่แล้ว
“เอาเป็นว่าใจ๋ช่วยพี่จัดการเรื่องนี้นะ”
“เอ่อ…จะให้ยกเลิก แล้วทำไมพี่ต้องลาออกคะ ?”
“แค่นี้ก่อนนะคะ ใจ๋ช่วยพี่จัดการเรื่องนี้ด้วยนะคะ”
….
แกร็ก
มาไว ไปเร็ว
เฮ้ย…มันเกิดอะไรขึ้นฟระเนี่ยะ!
แม้จะเปื่อย แต่วินาทีนั้น มีแรงขับดันให้ฉันยกหูโทรไปถามน้องในทีมอีกคนที่ทำงาน
“ฮัลโหล…เกิดอะไรขึ้นคะพู”
“มีอะไรพี่?”
“อยู่ดีๆ GM ก็บอกให้พี่ยกเลิกการอบรมใหญ่ที่จะถึงนี่ แล้วบอกจะลาออก มีอะไรเกิดขึ้นที่บริษัทคะ?”
“หา! ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่คะพี่ มีแค่พี่ GM ประชุมเซลล์รวมทั้งหมดของบริษัทค่ะ”
ไม่มีข้อมูลอะไรเพิ่มเติม…
ขอโทรเช็คอีกสักคนสิ
ฉันโทรหาบั๊ดดี้
“ฮัลโหล เกิดอะไรขึ้นอ่ะ”
“เรื่องอะไร”
“ที่ GM ลาออกอ่ะ”
“ใจ๋ได้ยินอะไรมาบ้างล่ะ”
“ก็เมื่อกี๊ GM โทรมาบอก ให้ยกเลิกคอร์ส”
“ก็ทำตามนั้นไป เราก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น รู้แค่ว่าเซลล์ทีมจะลาออกทั้งหมด”
“หา!!!”
“แค่นี้นะ เดี่ยวต้องไปเข้าประชุมต่อแล้ว”
แกร็ก
เอ่อ…อะไรวะเนี่ยะ
ฉันหยุดงานแค่วันเดียว ทำไมมีอะไรมากมายเกิดขึ้นมาขนาดนี้
ฉันนอนฟุ้งซ่าน ครุ่นคิดถึงที่มาของเรื่องราว แต่คิดเท่าไหร่ ก็คิดไม่ออก
ทันใด ก็มีโทรศัพท์มาจากพี่ผู้จัดการฝ่ายบัญชี…
พี่คนนี้ …มีข่าวฉาวไม่ใช่น้อย แต่นั่น เป็นข่าว ที่เราได้ยินจากปากของแม่ล่ามไร้สาระ ที่ปะทะกันเมื่อคราวก่อน
แต่เท่าที่สัมผัส พี่คนนี้ ก็โอเคดีนะ แต่ก็นั่นล่ะ ฟังหูไว้หู จะยังไงก็รับสายก่อน…
“ฮัลโหล”
“ใจ๋จ๊ะ ทำไมวันนี้ใจ๋ไม่มาทำงานจ๊ะ”
“อ๋อ…ใจ๋ไม่สบายค่ะพี่ มีอะไรเหรอคะ”
“คือ MD อยากรู้ว่า ใจ๋จะยังอยู่ทำงานกับบริษัทใช่ไหมจ๊ะ”
เอ๋?
“ใช่ค่ะพี่ เกิดอะไรขึ้นคะ”
“คือ พี่และ MD ได้ยินว่าจะมีคนในทีมของ GM ลาออกกันหมด”
หา!!!!!!
ตกใจกว่านี้มีอีกไหม?!?!?!
“ว่าไงนะพี่! เกิดอะไรขึ้นคะ!” ฉันถามกลับด้วยความตกใจ
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน  ใจ๋รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นตอนนี้ GM ประชุมใหญ่กับเซลล์ทั้งหมด ได้ยินเหมือนกับจะบอกให้ทุกคนลาออกให้หมดค่ะ”
เห…GM เนี่ยะนะ
ดูเธอก็เป็นคนตั้งใจทำงาน ขยัน ทำเพื่อบริษัทนะ…อะไรทำให้พี่เขาทำอะไรแบบนี้ได้
“โอ้!!! ใจ๋ไม่ทราบค่ะพี่”
“ใจ๋ช่วยโทรไปบอก MD ให้เขาสบายใจหน่อยค่ะ ว่าใจ๋จะยังทำงานต่อกับบริษัท เพราะ MD เห็นใจ๋ตั้งใจทำงาน ก็ไม่อยากให้ใจ๋ลาออกไป”
“อ๋อ ..ค่ะพี่…ใจ๋ยังไม่ลาออกอยู่แล้วค่ะ “ จะไปลาออกได้ยังไง กรูยังไม่ได้รู้เคล็ดลับในคัมภีร์เก้าอิมกิมจิซองมยองควอน พลังจักรวาล เดชคัมภีร์เทวดาเลย ว่าเกาหลีสร้างความสำเร็จได้ยังไง จะให้ลาออกไปก่อนได้ไงคะ
“ยังไงใจ๋โทรไปหา MD ด้วยนะคะ”
“ได้ค่ะพี่”
“มีอะไรก็อัพเดทพี่ด้วยนะคะ”
“ค่ะพี่ พี่ก็เหมือนกันนะคะ ขอบคุณค่ะ”
“จ๊ะ”

พอวางสายจากพี่หัวหน้าฝ่ายบัญชีแล้ว ฉัน....ในชุดนอน หน้าโทรม ป่วย ถือโทรศัพท์ กับใบหน้าช็อคสุดๆ
พร้อมกับเสียงในหัวที่ดังกึกก้องว่า

เฮ้ย!....มันมีอะไรอย่างนี้เกิดขึ้นในบริษัทได้ไงฟระเนี่ยะ!!!!

มันเกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้น


ฉันงุนงงหงายเงิบกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุนี้มาก
ขณะเดียวกัน มือหนึ่ง ก็เขียน script นิดหนึ่ง script ที่จะต้องคุยกับ MD
ไม่ใช่อะไร มันตื่นเต้น ที่จะต้องโทรหา MD
และไม่ใช่จะตื่นเต้น เนื่องด้วยอะไร…แต่เนื่องจากความลุ้น..ว่าฉันจะฟังสำเนียงอังกฤษแกออกไหม…คราวนี้ดูเหมือนต้องพูดกันยาวซะด้วยสิ -_-
เอาล่ะ พร้อมแล้ว
“ยอโบเซโย้ (ฮัลโหล ในภาษาเกาหลี ที่ฉันร่างไว้เมื่อกี๊) นี่ใจ๋คะ (นี่แปลไทยให้แล้ว) MD”
“กรำืปวแาำ “ (←คือแบบว่า…MD พูดมาแล้ว แต่ฟังไม่เข้าใจ)
“ว่าไงนะคะ”
“delcn;eld-a;” (ยังคงฟังไม่ค่อยเข้าใจ)
“เอ่อ ท่าน MD คะ รบกวนช่วยพูดช้าลงนิดนึงคะ คือ ใจ๋ไม่ลาออกค่ะ ” (ขี้เกียจแกะคำแล้ว บอกสิ่งที่อยากบอกไปเลยดีกว่า)
“โอ้….ใจ๋..…. เธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” สงสัยพอสบายใจแล้วเลยพูดรู้เรื่องเลย นี่แปลให้แล้วนะ จากภาษาอังกฤษ
“ไม่ทราบเลยค่ะ ”
“แต่เธอยังอยู่กับบริษัทใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ มันเกิดอะไรขึ้นคะ MD?”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะคะ”
“ขอบคุณมาก ถ้ามีอะไรก็บอกผมด้วยนะ และเธอยังอยู่กับบริษัทนะ”
“ใช่ค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ”
“โอเค ขอบคุณมาก”
แกร็ก
ขนาด MD ยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นฟระเนี่ยะ!

คืนวันนั้น…MD คงจะกลุ้มใจมาก ส่ง message มาถามอีกหลายรอบ ว่าฉันยังอยู่กับบริษัทใช่ไหม เราก็ตอบไปแล้วหลายครั้ง แต่ให้ยืนยัน ก็ตอบไปเหมือนเดิม แล้วก็บอกให้ MD สบายใจ มีอะไรให้ช่วยเหลือก็ขอให้บอก MD ขอบคุณ และไม่วายถามอีกรอบ ว่าอยู่ข้างเขาใช่ไหม …ยังไม่หายกังวลวุ้ย…ใช่ค่ะใช่ หนูบ้าเกาหลีหนักขนาดนี้ มาทำงาน แค่ 3 เดือนยังไม่ได้เคล็ดวิชาคัมภีร์ซามุลอุนดงจังกึมซุนคยุงควาน อะไรไป หนูยังไม่ลาออกหรอกค่า ..คิดในใจ แต่แค่ส่งยืนยันไปว่า ฉันตั้งใจเต็มที่ ที่จะทำงานที่นี่ต่อ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะคะ ราตรีสวัสดิ์คะ MD


แบบว่า ถ้า MD จะส่งมา จะไม่ตอบแล้วนะคะ ย้ำคิดย้ำทำไปชัดเจนมากพอแล้วนะเพคะ ไม่ว่าเหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ณ วินาทีนี้นั้น….อันยองฮี ชุมุเซโย (ราตรีสวัสดิ์อย่างเป็นทางการ) ล่ะค่ะ

............

ก็เหมือนเรื่องราวปฏิวัติ ระหว่างวันฉันป่วย จะปิดฉากแบบคาราคาซังเช่นนี้
และฉันยังนอนหลับได้ แม้จะป่วยตะหงิดๆ แต่ก็จัดว่าหลับได้....แบบนี้

หารู้ไม่...
ว่ามันคือการเปิดฉากเรื่องราวบทใหม่
ที่ฉันไม่อาจจะคาดเดาตอนต่อไป
และไม่อาจรู้ว่า....เรื่องเรื่องนี้ จะถึงกับกระเทือนวิถีการนอนหลับของฉัน...เลยทีเดียว...


........................

ตอนหน้า #5 ปริศนา

Teaser:

ยัยเจี๋ยมเจี้ยม ในชุดสาวออฟฟิศ หน้าละเลิก ละลั่ก

เดี๋ยวเดินไปทางซ้าย  ทางห้อง MD ...
เดี๋ยวเดินไปทางขวา ทางห้อง GM ....
คิ้วก็ขมวด ...ปากก็บ่นพึมพำ ...


"จะทำไงดี...จะทำไงดี....จะทำไงดี...."

วนไปวนมาอย่างนั้น....

...................

โปรดติดตามตอนต่อไปคะ

ขอบคุณสำหรับการติดตาม คำแนะนำและกำลังใจคะ
ทุกเมนท์มีความหมายมากคะ ^^

หากมีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัย ไว้ ณ ที่นี้ด้วยคะ