#ตอนที่ 1
http://ppantip.com/topic/30717415
#ตอนที่ 2
http://ppantip.com/topic/30718961
#ตอนที่ 3
http://ppantip.com/topic/30745561
#ตอนที่ 4
http://ppantip.com/topic/30745718
#5 ปริศนา
…………………….
Credit pix:
http://wallpoper.com
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่ออฟฟิศสีขาว บนชั้นระดับสูง ของอาคารสำนักงานย่านธุรกิจใจกลางกรุง
ฉันสแกนนิ้วเข้าออฟฟิศ ด้วยสายตาสอดส่าย เปิดสวิตช์ เรด้า ความตื่นรู้ในทุกประสาทสัมผัสมากกว่าปกติเท่าตัว สังเกตทุกสิ่ง …และยังเห็น ทุกอย่างยังดูปกติที่สุด
ฉันเห็น GM นั่งที่ห้อง…โอ้! ดีใจที่เห็นพี่ในวันนี้คะ
ฉันรีบบึ่งเข้าไปถาม ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ต้องลาออก
GM เงียบๆ ไม่ตอบอะไรสักพัก แล้วก็บอกว่า
“พี่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว” มาอีกแล้วประโยคนี้ ไม่ได้ช่วยให้หนูเข้าใจอะไรมากขึ้นเลยค่ะพี่ขา
แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามเค้นถามอย่างไร พี่ GM ก็ไม่ยอมบอกอะไรออกมาเลย ยังก้มหน้า ทำตาหนัก ในมุมมองของฉัน มันตีความไม่ออกจริงๆ ว่าพี่เขาคิดอะไรยังไง มันหมายความว่ายังไง กับการที่พี่ท่านเอาแต่บอกว่าพี่ทนไม่ไหวอีกแล้ว และทำท่าเหมือนอยากจะร้องไห้ และไม่ว่ายังไงก็จะลาออก ทิ้งเป็นปริศนาไว้อย่างนั้น
ฉันพยายามโน้มน้าวให้พี่ GM ไปคุยปรึกษากับ MD ก่อนดีไหม ลองดูว่าจะยังไง เราต่างวัฒนธรรมกัน เราอาจเข้าใจกันผิดได้
GM ก็ยืนกราน ว่าลาออกสถานเดียวเท่านั้น
แล้วเธอก็ขอตัว บึ่งเข้าห้องประชุมอีกด้านของออฟฟิศไปอย่างรวดเร็ว…พร้อมเซลล์จำนวนเยอะมาก คงจะหมดทั้งบริษัท เหมือนจะปฏิบัติการก่อหวอดอะไรสักอย่าง…ที่เข้าประชุมนั่น ก็มี Buddy ของฉันเดินไปเข้าด้วย
ในเวลานั้น ฉันไม่ได้สงสัยอะไร ที่ฉันไม่ได้อยู่ในหมู่แก็งค์กองที่ GM เรียกเข้าประชุมด้วย ทั้งที่ ฉันก็เป็นทีมงานของพี่ GM นะเจ้าคะ แต่เวลานี้ที่มาทบทวนอีกที…ทำไมฟระ…หรือพี่เขาเห็นเราว่า…คงอยู่ต่อแน่…อย่าได้ชวนให้ลาออกให้เปลืองน้ำลายเลย….เอาเหอะ ไม่ว่ายังไง….ตอนนี้….
เมื่อโน้มน้าว GM ไม่สำเร็จ
ฉันก็ไม่แน่ใจ...เดี๋ยวเดินไปทางซ้าย ทางห้อง MD ...
เดี๋ยวเดินไปทางขวา ทางห้อง GM ....
คิ้วก็ขมวด ...ปากก็บ่นพึมพำ ...
"จะทำไงดี...จะทำไงดี....จะทำไงดี...."
ฉันจะทำอะไรต่อ
สะพานเชื่อมสัมพันธ์ไทยเกาหลี ก็เลยข้ามฟากไปที่ MD
ฉันรวบรวมความกล้าหอบใหญ่ เคาะประตูแล้วเปิดเข้าห้อง MD ไป
“MD คะ”
นี่เป็นครั้งที่ 2 เองมั้ง ที่ฉันเข้ามาพบ MD หลังจากคราวก่อน เอาเอกสารมาให้เซ็นต์
ว่าแล้วฉันก็บอกให้ MD ฟังว่า มันต้องมีสาเหต มีเงื่อนงำอะไรแน่นอน
“MD ไปคุยกับ GM ดีไหมคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
MD นิ่งอึ้ง ไปสักพัก แล้วเขาก็เล่าเรื่องราวจากมุมมองของฝั่งอีก ให้ฉันฟัง ซึ่งเป็นมุมที่ฉันไม่เคยได้รู้มาก่อน
MD ถามฉันว่า คิดว่าบริษัทเรามีกี่ฝ่าย
สุดท้ายพี่แกก็เอากระดาษรีไซเคิ้ลของโปรดมาวาดวงกลม..เหมือนจะอธิบายก๊กในบริษัทประมาณนั้น
แล้วก็ชี้ให้เห็นว่า GM เคยด่าว่าอะไรเขาบ้างทั้งต่อหน้าและลับหลัง (MD รู้อ่ะ!) GM ทำกับ MD ไว้หนักหนาสาหัสมาก และเขาว่า ถ้าเขาไม่เห็นแก่บริษัท เขาก็คงจะไม่เดินเข้าไปหา GM แล้ว
และ MD กล่าวว่า ครั้งนี้ GM ทำเกินเหตุไป
แต่ฉันก็อธิบายให้ฟังว่า จากมุมมองของฉัน ฉันเห็น GM ตั้งใจทำงานอย่างดีมาตลอด ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงเป็นชนวนให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ น่าจะไปคุยกัน
แต่…มีอยู่ประโยคหนึ่ง…ที่ MD เล่าด้วยความเจ็บปวด ถึงคำกล่าวว่าที่ GM เที่ยวบอกใครต่อใคร แล้ว discredit เขาและด่าว่าเขาต่อหน้า ด้วยถ้อยคำที่ปราศจากความเคารพอย่างยิ่ง…ฉันจำข้อความนั้นไม่ได้…จำได้แต่เป็นข้อความปรามาศที่รุนแรง ถ้าฉันโดนอย่าง MD บ้าง ก็ไม่แน่ว่าหลังจากนั้น ฉันยังอยากจะติดต่อสื่อสารกับ GM อยู่อีกไหม….ฉันได้แต่อึ้งไป…แล้วไม่คิดจะโน้มน้าว MD อีกต่อไป
ฉันค่อยๆ เดินกลับออกไปที่โต๊ะ…แล้วนั่งนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นพักใหญ่
รายงานสดการประท้วงไทยเกาหลี บรรยากาศยังมาคุตลอดจนถึงตอนบ่าย
ยังคงมีกลิ่นอายของการลาออกยกทีม เรียกว่าทุกคนตั้งแต่ทีมขาย, ทีมสนับสนุนการขาย, ทีมทุกทีมที่พี่ GM ดูแล จะลาออกกันทั้งหมด ยกเว้นฉันคนเดียว
ฉันใช้ความพยายามครั้งสุดท้าย…เดินไปหา GM ขอให้ GM ไปคุยกับ MD แต่พี่ GM ถามกลับที่ฉัน ด้วยน้ำเสียงค่อนข้างไม่พอใจว่า ทำไมถึงไปหา MD ฉันก็บอกให้ฟังว่า ฉันคิดว่า MD ต้องฟังเหตุผลของ GM แต่เพียงทั้งสองคนลองคุยกัน
แต่ GM ยืนยันว่า “ไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว…”
ฉันก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน…ไม่ต้องทำแล้วนี่งานฝึกอบรมในสัปดาห์หน้า…งานอาสาเป็นสะพานไทยเกาหลีก็เต็มที่ เต็มสะพานแล้ว….ทีนี้จะเอายังไงต่อไปดีนะ แล้วใครจะลาออกบ้าง มันเกิดสถานการณ์ประท้วงแบบนี้ในบริษัทได้ยังไง
…
และแล้ววันรุ่งขึ้นก็มาถึง… GM ก็ไม่มาทำงานอีกเลย…เธอยื่นใบลาออกกับ MD โดยไม่มีใครพูดคุยอะไรกัน
ได้ข่าวว่า GM เคยยื่นใบลาออกมาแล้ว 2 ครั้ง แต่ MD ไม่ยอมรับ
หากแต่คราวนี้ GM ยื่นใบลาออก…แต่ MD รับไว้….เท่านั้น
ฉันและทุกคนในบริษัทยังคงงงงวยกับพฤติกรรมของ GM ที่ลาออกแล้วยังระดมไพร่พลให้ลาออกตามกันออกไปโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย
ฉันแทบจะลืมเรื่องปริศนานี้ไปแล้ว โดยไม่เคยคาดคิดเลยว่า 1 ปีให้หลัง ฉันจะรู้เองโดยไม่ต้องมีใครอธิบายเลยว่า สาเหตุที่ทำให้ GM ต้องลาออกไปด้วยความคับแค้นใจรุนแรงถึงเพียงนั้นมันคืออะไร….
................................
>> แฉชีวิต ออฟฟิศเกาหลี #5,6,7 ซีรีส์ “เจ้านายวายร้าย กับยัยเจี๋ยมเจี้ยม” (ยิ่งหลงเกาหลี ยิ่งรักประเทศไทย)
http://ppantip.com/topic/30717415
#ตอนที่ 2
http://ppantip.com/topic/30718961
#ตอนที่ 3
http://ppantip.com/topic/30745561
#ตอนที่ 4
http://ppantip.com/topic/30745718
#5 ปริศนา
…………………….
Credit pix: http://wallpoper.com
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่ออฟฟิศสีขาว บนชั้นระดับสูง ของอาคารสำนักงานย่านธุรกิจใจกลางกรุง
ฉันสแกนนิ้วเข้าออฟฟิศ ด้วยสายตาสอดส่าย เปิดสวิตช์ เรด้า ความตื่นรู้ในทุกประสาทสัมผัสมากกว่าปกติเท่าตัว สังเกตทุกสิ่ง …และยังเห็น ทุกอย่างยังดูปกติที่สุด
ฉันเห็น GM นั่งที่ห้อง…โอ้! ดีใจที่เห็นพี่ในวันนี้คะ
ฉันรีบบึ่งเข้าไปถาม ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ต้องลาออก
GM เงียบๆ ไม่ตอบอะไรสักพัก แล้วก็บอกว่า
“พี่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว” มาอีกแล้วประโยคนี้ ไม่ได้ช่วยให้หนูเข้าใจอะไรมากขึ้นเลยค่ะพี่ขา
แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามเค้นถามอย่างไร พี่ GM ก็ไม่ยอมบอกอะไรออกมาเลย ยังก้มหน้า ทำตาหนัก ในมุมมองของฉัน มันตีความไม่ออกจริงๆ ว่าพี่เขาคิดอะไรยังไง มันหมายความว่ายังไง กับการที่พี่ท่านเอาแต่บอกว่าพี่ทนไม่ไหวอีกแล้ว และทำท่าเหมือนอยากจะร้องไห้ และไม่ว่ายังไงก็จะลาออก ทิ้งเป็นปริศนาไว้อย่างนั้น
ฉันพยายามโน้มน้าวให้พี่ GM ไปคุยปรึกษากับ MD ก่อนดีไหม ลองดูว่าจะยังไง เราต่างวัฒนธรรมกัน เราอาจเข้าใจกันผิดได้
GM ก็ยืนกราน ว่าลาออกสถานเดียวเท่านั้น
แล้วเธอก็ขอตัว บึ่งเข้าห้องประชุมอีกด้านของออฟฟิศไปอย่างรวดเร็ว…พร้อมเซลล์จำนวนเยอะมาก คงจะหมดทั้งบริษัท เหมือนจะปฏิบัติการก่อหวอดอะไรสักอย่าง…ที่เข้าประชุมนั่น ก็มี Buddy ของฉันเดินไปเข้าด้วย
ในเวลานั้น ฉันไม่ได้สงสัยอะไร ที่ฉันไม่ได้อยู่ในหมู่แก็งค์กองที่ GM เรียกเข้าประชุมด้วย ทั้งที่ ฉันก็เป็นทีมงานของพี่ GM นะเจ้าคะ แต่เวลานี้ที่มาทบทวนอีกที…ทำไมฟระ…หรือพี่เขาเห็นเราว่า…คงอยู่ต่อแน่…อย่าได้ชวนให้ลาออกให้เปลืองน้ำลายเลย….เอาเหอะ ไม่ว่ายังไง….ตอนนี้….
เมื่อโน้มน้าว GM ไม่สำเร็จ
ฉันก็ไม่แน่ใจ...เดี๋ยวเดินไปทางซ้าย ทางห้อง MD ...
เดี๋ยวเดินไปทางขวา ทางห้อง GM ....
คิ้วก็ขมวด ...ปากก็บ่นพึมพำ ...
"จะทำไงดี...จะทำไงดี....จะทำไงดี...."
ฉันจะทำอะไรต่อ
สะพานเชื่อมสัมพันธ์ไทยเกาหลี ก็เลยข้ามฟากไปที่ MD
ฉันรวบรวมความกล้าหอบใหญ่ เคาะประตูแล้วเปิดเข้าห้อง MD ไป
“MD คะ”
นี่เป็นครั้งที่ 2 เองมั้ง ที่ฉันเข้ามาพบ MD หลังจากคราวก่อน เอาเอกสารมาให้เซ็นต์
ว่าแล้วฉันก็บอกให้ MD ฟังว่า มันต้องมีสาเหต มีเงื่อนงำอะไรแน่นอน
“MD ไปคุยกับ GM ดีไหมคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
MD นิ่งอึ้ง ไปสักพัก แล้วเขาก็เล่าเรื่องราวจากมุมมองของฝั่งอีก ให้ฉันฟัง ซึ่งเป็นมุมที่ฉันไม่เคยได้รู้มาก่อน
MD ถามฉันว่า คิดว่าบริษัทเรามีกี่ฝ่าย
สุดท้ายพี่แกก็เอากระดาษรีไซเคิ้ลของโปรดมาวาดวงกลม..เหมือนจะอธิบายก๊กในบริษัทประมาณนั้น
แล้วก็ชี้ให้เห็นว่า GM เคยด่าว่าอะไรเขาบ้างทั้งต่อหน้าและลับหลัง (MD รู้อ่ะ!) GM ทำกับ MD ไว้หนักหนาสาหัสมาก และเขาว่า ถ้าเขาไม่เห็นแก่บริษัท เขาก็คงจะไม่เดินเข้าไปหา GM แล้ว
และ MD กล่าวว่า ครั้งนี้ GM ทำเกินเหตุไป
แต่ฉันก็อธิบายให้ฟังว่า จากมุมมองของฉัน ฉันเห็น GM ตั้งใจทำงานอย่างดีมาตลอด ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงเป็นชนวนให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ น่าจะไปคุยกัน
แต่…มีอยู่ประโยคหนึ่ง…ที่ MD เล่าด้วยความเจ็บปวด ถึงคำกล่าวว่าที่ GM เที่ยวบอกใครต่อใคร แล้ว discredit เขาและด่าว่าเขาต่อหน้า ด้วยถ้อยคำที่ปราศจากความเคารพอย่างยิ่ง…ฉันจำข้อความนั้นไม่ได้…จำได้แต่เป็นข้อความปรามาศที่รุนแรง ถ้าฉันโดนอย่าง MD บ้าง ก็ไม่แน่ว่าหลังจากนั้น ฉันยังอยากจะติดต่อสื่อสารกับ GM อยู่อีกไหม….ฉันได้แต่อึ้งไป…แล้วไม่คิดจะโน้มน้าว MD อีกต่อไป
ฉันค่อยๆ เดินกลับออกไปที่โต๊ะ…แล้วนั่งนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นพักใหญ่
รายงานสดการประท้วงไทยเกาหลี บรรยากาศยังมาคุตลอดจนถึงตอนบ่าย
ยังคงมีกลิ่นอายของการลาออกยกทีม เรียกว่าทุกคนตั้งแต่ทีมขาย, ทีมสนับสนุนการขาย, ทีมทุกทีมที่พี่ GM ดูแล จะลาออกกันทั้งหมด ยกเว้นฉันคนเดียว
ฉันใช้ความพยายามครั้งสุดท้าย…เดินไปหา GM ขอให้ GM ไปคุยกับ MD แต่พี่ GM ถามกลับที่ฉัน ด้วยน้ำเสียงค่อนข้างไม่พอใจว่า ทำไมถึงไปหา MD ฉันก็บอกให้ฟังว่า ฉันคิดว่า MD ต้องฟังเหตุผลของ GM แต่เพียงทั้งสองคนลองคุยกัน
แต่ GM ยืนยันว่า “ไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว…”
ฉันก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน…ไม่ต้องทำแล้วนี่งานฝึกอบรมในสัปดาห์หน้า…งานอาสาเป็นสะพานไทยเกาหลีก็เต็มที่ เต็มสะพานแล้ว….ทีนี้จะเอายังไงต่อไปดีนะ แล้วใครจะลาออกบ้าง มันเกิดสถานการณ์ประท้วงแบบนี้ในบริษัทได้ยังไง
…
และแล้ววันรุ่งขึ้นก็มาถึง… GM ก็ไม่มาทำงานอีกเลย…เธอยื่นใบลาออกกับ MD โดยไม่มีใครพูดคุยอะไรกัน
ได้ข่าวว่า GM เคยยื่นใบลาออกมาแล้ว 2 ครั้ง แต่ MD ไม่ยอมรับ
หากแต่คราวนี้ GM ยื่นใบลาออก…แต่ MD รับไว้….เท่านั้น
ฉันและทุกคนในบริษัทยังคงงงงวยกับพฤติกรรมของ GM ที่ลาออกแล้วยังระดมไพร่พลให้ลาออกตามกันออกไปโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย
ฉันแทบจะลืมเรื่องปริศนานี้ไปแล้ว โดยไม่เคยคาดคิดเลยว่า 1 ปีให้หลัง ฉันจะรู้เองโดยไม่ต้องมีใครอธิบายเลยว่า สาเหตุที่ทำให้ GM ต้องลาออกไปด้วยความคับแค้นใจรุนแรงถึงเพียงนั้นมันคืออะไร….
................................