ฉันลากกระเป๋ามาพร้อมกับลีน่า ในขณะที่คนอื่นๆมายืนรอแล้ว กำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่ หน้าตึกหมายเลข 13 เป็นกระจุก หนึ่งในนั้นสังเกตเห็นเราสองคนเดินลากกระเป๋ามา ก็รีบปราดเข้ามาทักทายทันทีทันใด
“เราชื่อ คาริม มาจากประเทศโมรอคโค แล้วพวกเธอล่ะ สาวๆ?” ผู้กล่าวเป็นลูกเรือชายหน้าคม ผิวเข้ม ผมสั้นหยักศกเส้นใหญ่ดำขลับ เซ็ททรงมาอย่างดี นัยน์ตาหวานหยดมีแววเจ้าชู้ ขยิบตาให้
“เราชื่อ ดาริน มาจากประเทศไทย” ฉันแนะนำตัวเองตามมารยาท ในใจส่ายหน้าว่าเฟิร์สอิมเพรสชั่นของนายนี่ไม่น่าประทับใจ
“และเรา ลีน่า จากประเทศไทยเช่นกัน เราสองคนมาพร้อมกันน่ะ” ลีน่าแนะนำตัวเช่นกัน ตามประสาคนช่างพูดช่างคุย
“วู้ว สาวไทย” เขาผิวปาก สายตากวาดมองเราสองคนอย่างรวดเร็ว แล้วก็คลี่ยิ้มอย่างเปิดเผย โชว์ฟันขาวเรียงแต่ไม่เป็นระเบียบเรียบเป๊ะ เช่นคนที่เคยจัดฟันมาก่อนเช่นฉันเป็นต้น ซึ่งยิ้มสู้แต่ขาสองข้างก้าวถอยห่างออกมาหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัต จากนั้นคนอื่นๆก็ทยอยเข้ามาทำความรู้จักพวกเราทีละคน
“ฮาจิเมะ มาชิเตะ เมกุมิเดส โดโซะ โยโรชิกุ โอเนไกชิมัส” สาวยุ่นหน้าตาโนเนะ โค้งตัวตามมารยาท อย่างแช่มช้อยงดงาม พร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ พูดเป็นภาษาญี่ปุ่นเหมือนบังคับให้ฉันต้องเข้าใจ แววตาของหล่อนบอกว่า ต้องการจะลองภูมิ มินนะ โนะ นิฮงโกะ ของฉันว่าเลเวลเท่าไหร่ ฉันจึงตอบอย่างฉะฉานเสียงดังฟังชัดด้วยความมั่นใจว่า
“อิรัชไชมาเซะ โดโซะ อาริกาโต้วววว!!!”
เจ้าของภาษาได้ยินถึงกับอึ้งกิมกี่ ไม่มีคำพูดตอบโต้สำหรับประโยคนี้
“กิงก้า จากดินแดนแห่งมังกรสายฟ้า ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายหนุ่มร่างสูงสง่า ชื่อละม้ายคล้าย กิ้งก่า หน้าตาสงบ พีซฟูล เหมือนคิงจิกมี เปิดตัวยิ่งใหญ่อลังการงานสร้าง ฉันสะดุ้งนึกว่า พระเอกหนังจีนมาโปรโมทละครที่เมืองแขก ปั้นหน้าพิลึกครู่หนึ่ง ก็เลิกคิ้วนึกออกว่า แดนมังกรสายฟ้า คือคำสโลแกน หมายถึง ประเทศภูฏานนั่นเอง
“เราชื่อ แม็กกี้ จากอินโดนีเซีย ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ” แม็คกี้เป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย ทว่าชีตัวสูงมากจนฉันตะลึง ทั้งที่ฉันก็สูงแล้วสำหรับหญิงไทยโดยเฉลี่ย ด้วยส่วนสูง 172 ซม. แต่พอมาเจอแม็คกี้ ผู้เป็นเจ้าของส่วนสูง 178 ซม.เข้าไป เลยถูกทำลายสถิติแพ้ราบคาบ
“ชี อีส มิส เลดี้บอย” นายคาริม หรือที่ฉันเรียกลับหลังว่า นายสลิ่ม แซวแม็คกี้ว่า เป็นนางสาวประเภทสอง เลยโดนเธอต่อยแขน พร้อมกับด่าว่า “ชัท อัพ!”
“เลดี้ บอย แอทแทค!” คาริมหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งผู้อื่นทางวาจา แม็คกี้ถลึงตาทำท่าจะถีบ เขารีบโดดหนีไปหลบหลังสจ๊วตหนุ่มแดนมังกรสายฟ้าผู้ยิ้มตื่นๆ
ไม่มีเวลาทำความรู้จักลูกเรือที่เหลือให้ครบถ้วนทุกรายคน เพราะรถตู้มาจอดรออยู่หน้าพวกเราแล้ว เหล่าลูกเรือ ซูเวย่า พากันลากกระเป๋าขึ้นรถด้วยความรวดเร็วแข่งขันกับเวลา โดยมีนาย คาริม ช่วยทุกคนยกกระเป๋าขึ้นรถอย่างขยันขันแข็ง พวกเราทุกคนถูกฝึกมาให้คล่องแคล่วว่องไว ตรงต่อเวลา และมีจิตอาสา คะแนนภาคปฏิบัติเต็ม100 ดูเหมือนว่านาย คาริม จะได้ 150 เป็นขั้นต่ำ แม้ว่าจะมีน้ำใจใช้ได้ แต่ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด ฉันก็ยังรู้สึกว่านายนี้มีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากลอยู่ดี
บนรถ ปรากฏว่ามีนักบินสามท่านนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสามท่านส่งยิ้มทักทายให้พวกเราเหล่าลูกเรือ ซูเวย่า ซึ่งทยอยขึ้นมาบนรถทีละคนจนเต็มคัน เนื่องจากเครื่องบิน Boeing 747-400 เป็นเครื่องบินลำใหญ่บึ้ม ต้องอาศัยนักบินถึง 3 คนเพื่อบังคับเครื่องบินรุ่นนี้ โดยมีนักบินกัปตันหัวหน้าหนึ่งคน (Captain) และนักบินผู้ช่วยคนแรก (Frist officer) และคนที่สองอีกคน (Second officer) โดยนักบินในแต่ละไฟลท์จะเปลี่ยนทีมไปเรื่อยๆไม่ซ้ำหน้ากัน แต่สำหรับนี้ซึ่งเป็นไฟลท์พิเศษเนรเทศคนออกนอกประเทศโดยเฉพาะ นักบินทั้งสามท่านล้วนเป็นชายชาวอเมริกันแก่หง่อมดูมีอายุทั้งหมด
(สำหรับเครื่อง Boeing 747-400 นี้ ล่าสุดมีการปรับปรุงออกมาใหม่ ลำเท่าเดิมแต่อาศัยนักบินบังคับเหลือสองคน)
“เครื่อง747-400ตัวนี้ที่เราต้องoperate เป็นเครื่องที่ทางสายการบินรับซื้อต่อมาจากสายการบินการูด้า ซึ่งเป็นสายการบินแห่งชาติของประเทศอินโดนีเซีย อายุของมันมากกว่าพวกเธอบางคนด้วยซ้ำไป” พี่เพอร์เซอร์เล่าความจริงแล้วหันมาพูดกับลูกทีมเหมือนกับจะปลอบใจว่า
“ถึงเครื่องจะเก่าแต่นักบินก็แก่นะ”
ทุกคนหัวเราะ ส่วนฉันยิ้มค้อนๆนึกเคืองพี่ชัยในใจ ที่พูดให้ความหวังว่านักบินของสายการบินนี้ มีแต่หนุ่มหล่ออายุไม่เกิน40ที่จะมาบินกับพวกเรา แต่ที่เห็นนี้เชื่อว่านับอายุได้ไม่เกิน40สองรอบ
“แล้วก็นะ” พี่เพอร์เริ่มออกอาการของเพศที่สามที่ช่างเมาท์ช่างนิน “รู้มาว่า..การูด้าประกาศขายต่อในราคาถูกมากเลยล่ะ ยังกะซื้อโจ๊กหน้าปากซอย ก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไรนะ แต่พี่ว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ”
ทุกคนพยักหน้าแล้วพิจารณาตามข้อสงสัยนั้น ขณะนั้นฉันสังเกตสีหน้าของแม็กกี้ ดูเคร่งเครียดผิดปรกติชัดเจนกว่าคนอื่นๆ แต่เธอก็ไม่ได้กล่าวอะไร ไม่นานทุกคนก็ลืม ไม่มีใครใส่ใจกับเรื่องนี้ มีเรื่องอื่นๆมากมายเป็นหัวข้อสนทนา ระหว่างอยู่บนรถสำหรับลูกเรือช่างเมาท์ชาวซูเวย่า
v
Suwayya Arabian Airlines [คิงอับดุลลาซิซ อินเตอร์เนชันแนล แอร์พอร์ต]
“เราชื่อ คาริม มาจากประเทศโมรอคโค แล้วพวกเธอล่ะ สาวๆ?” ผู้กล่าวเป็นลูกเรือชายหน้าคม ผิวเข้ม ผมสั้นหยักศกเส้นใหญ่ดำขลับ เซ็ททรงมาอย่างดี นัยน์ตาหวานหยดมีแววเจ้าชู้ ขยิบตาให้
“เราชื่อ ดาริน มาจากประเทศไทย” ฉันแนะนำตัวเองตามมารยาท ในใจส่ายหน้าว่าเฟิร์สอิมเพรสชั่นของนายนี่ไม่น่าประทับใจ
“และเรา ลีน่า จากประเทศไทยเช่นกัน เราสองคนมาพร้อมกันน่ะ” ลีน่าแนะนำตัวเช่นกัน ตามประสาคนช่างพูดช่างคุย
“วู้ว สาวไทย” เขาผิวปาก สายตากวาดมองเราสองคนอย่างรวดเร็ว แล้วก็คลี่ยิ้มอย่างเปิดเผย โชว์ฟันขาวเรียงแต่ไม่เป็นระเบียบเรียบเป๊ะ เช่นคนที่เคยจัดฟันมาก่อนเช่นฉันเป็นต้น ซึ่งยิ้มสู้แต่ขาสองข้างก้าวถอยห่างออกมาหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัต จากนั้นคนอื่นๆก็ทยอยเข้ามาทำความรู้จักพวกเราทีละคน
“ฮาจิเมะ มาชิเตะ เมกุมิเดส โดโซะ โยโรชิกุ โอเนไกชิมัส” สาวยุ่นหน้าตาโนเนะ โค้งตัวตามมารยาท อย่างแช่มช้อยงดงาม พร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ พูดเป็นภาษาญี่ปุ่นเหมือนบังคับให้ฉันต้องเข้าใจ แววตาของหล่อนบอกว่า ต้องการจะลองภูมิ มินนะ โนะ นิฮงโกะ ของฉันว่าเลเวลเท่าไหร่ ฉันจึงตอบอย่างฉะฉานเสียงดังฟังชัดด้วยความมั่นใจว่า
“อิรัชไชมาเซะ โดโซะ อาริกาโต้วววว!!!”
เจ้าของภาษาได้ยินถึงกับอึ้งกิมกี่ ไม่มีคำพูดตอบโต้สำหรับประโยคนี้
“กิงก้า จากดินแดนแห่งมังกรสายฟ้า ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายหนุ่มร่างสูงสง่า ชื่อละม้ายคล้าย กิ้งก่า หน้าตาสงบ พีซฟูล เหมือนคิงจิกมี เปิดตัวยิ่งใหญ่อลังการงานสร้าง ฉันสะดุ้งนึกว่า พระเอกหนังจีนมาโปรโมทละครที่เมืองแขก ปั้นหน้าพิลึกครู่หนึ่ง ก็เลิกคิ้วนึกออกว่า แดนมังกรสายฟ้า คือคำสโลแกน หมายถึง ประเทศภูฏานนั่นเอง
“เราชื่อ แม็กกี้ จากอินโดนีเซีย ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ” แม็คกี้เป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย ทว่าชีตัวสูงมากจนฉันตะลึง ทั้งที่ฉันก็สูงแล้วสำหรับหญิงไทยโดยเฉลี่ย ด้วยส่วนสูง 172 ซม. แต่พอมาเจอแม็คกี้ ผู้เป็นเจ้าของส่วนสูง 178 ซม.เข้าไป เลยถูกทำลายสถิติแพ้ราบคาบ
“ชี อีส มิส เลดี้บอย” นายคาริม หรือที่ฉันเรียกลับหลังว่า นายสลิ่ม แซวแม็คกี้ว่า เป็นนางสาวประเภทสอง เลยโดนเธอต่อยแขน พร้อมกับด่าว่า “ชัท อัพ!”
“เลดี้ บอย แอทแทค!” คาริมหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งผู้อื่นทางวาจา แม็คกี้ถลึงตาทำท่าจะถีบ เขารีบโดดหนีไปหลบหลังสจ๊วตหนุ่มแดนมังกรสายฟ้าผู้ยิ้มตื่นๆ
ไม่มีเวลาทำความรู้จักลูกเรือที่เหลือให้ครบถ้วนทุกรายคน เพราะรถตู้มาจอดรออยู่หน้าพวกเราแล้ว เหล่าลูกเรือ ซูเวย่า พากันลากกระเป๋าขึ้นรถด้วยความรวดเร็วแข่งขันกับเวลา โดยมีนาย คาริม ช่วยทุกคนยกกระเป๋าขึ้นรถอย่างขยันขันแข็ง พวกเราทุกคนถูกฝึกมาให้คล่องแคล่วว่องไว ตรงต่อเวลา และมีจิตอาสา คะแนนภาคปฏิบัติเต็ม100 ดูเหมือนว่านาย คาริม จะได้ 150 เป็นขั้นต่ำ แม้ว่าจะมีน้ำใจใช้ได้ แต่ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด ฉันก็ยังรู้สึกว่านายนี้มีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากลอยู่ดี
บนรถ ปรากฏว่ามีนักบินสามท่านนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสามท่านส่งยิ้มทักทายให้พวกเราเหล่าลูกเรือ ซูเวย่า ซึ่งทยอยขึ้นมาบนรถทีละคนจนเต็มคัน เนื่องจากเครื่องบิน Boeing 747-400 เป็นเครื่องบินลำใหญ่บึ้ม ต้องอาศัยนักบินถึง 3 คนเพื่อบังคับเครื่องบินรุ่นนี้ โดยมีนักบินกัปตันหัวหน้าหนึ่งคน (Captain) และนักบินผู้ช่วยคนแรก (Frist officer) และคนที่สองอีกคน (Second officer) โดยนักบินในแต่ละไฟลท์จะเปลี่ยนทีมไปเรื่อยๆไม่ซ้ำหน้ากัน แต่สำหรับนี้ซึ่งเป็นไฟลท์พิเศษเนรเทศคนออกนอกประเทศโดยเฉพาะ นักบินทั้งสามท่านล้วนเป็นชายชาวอเมริกันแก่หง่อมดูมีอายุทั้งหมด
(สำหรับเครื่อง Boeing 747-400 นี้ ล่าสุดมีการปรับปรุงออกมาใหม่ ลำเท่าเดิมแต่อาศัยนักบินบังคับเหลือสองคน)
“เครื่อง747-400ตัวนี้ที่เราต้องoperate เป็นเครื่องที่ทางสายการบินรับซื้อต่อมาจากสายการบินการูด้า ซึ่งเป็นสายการบินแห่งชาติของประเทศอินโดนีเซีย อายุของมันมากกว่าพวกเธอบางคนด้วยซ้ำไป” พี่เพอร์เซอร์เล่าความจริงแล้วหันมาพูดกับลูกทีมเหมือนกับจะปลอบใจว่า
“ถึงเครื่องจะเก่าแต่นักบินก็แก่นะ”
ทุกคนหัวเราะ ส่วนฉันยิ้มค้อนๆนึกเคืองพี่ชัยในใจ ที่พูดให้ความหวังว่านักบินของสายการบินนี้ มีแต่หนุ่มหล่ออายุไม่เกิน40ที่จะมาบินกับพวกเรา แต่ที่เห็นนี้เชื่อว่านับอายุได้ไม่เกิน40สองรอบ
“แล้วก็นะ” พี่เพอร์เริ่มออกอาการของเพศที่สามที่ช่างเมาท์ช่างนิน “รู้มาว่า..การูด้าประกาศขายต่อในราคาถูกมากเลยล่ะ ยังกะซื้อโจ๊กหน้าปากซอย ก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไรนะ แต่พี่ว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ”
ทุกคนพยักหน้าแล้วพิจารณาตามข้อสงสัยนั้น ขณะนั้นฉันสังเกตสีหน้าของแม็กกี้ ดูเคร่งเครียดผิดปรกติชัดเจนกว่าคนอื่นๆ แต่เธอก็ไม่ได้กล่าวอะไร ไม่นานทุกคนก็ลืม ไม่มีใครใส่ใจกับเรื่องนี้ มีเรื่องอื่นๆมากมายเป็นหัวข้อสนทนา ระหว่างอยู่บนรถสำหรับลูกเรือช่างเมาท์ชาวซูเวย่า
v