คุณจะชอบหนังเรื่องนี้ถ้าคุณชอบหนังของ Kubrick หรือ อภิชาติพงศ์

กล่าวคือหนังจำพวกนี้จะเป็นหนังที่เนื้อหาของหนังจริงๆอยู่ที่ subtext ไม่ใช่ narrative. เนื้อเรื่องเปรียบเสมือนเปลือกส้มที่มีหน้าที่ห่อหุ้มเนื้อในที่แท้จริง ถ้าเราพิเคราะห์เฉพาะส่วนของ narrative ของหนังอย่าง eye wide shut หรือ ลุงบุญมีระลึกชาติ เราจะพบว่ามันเรียบง่ายมากๆ (เหลือแต่แก่นจริงๆ) แต่ subtext จะมโหฬารและมหาสารมาก เช่น ชีวิต ความตาย sex ความรุนแรง etc.

เหมือนเวลาเรามองนำ้ที่นิ่งๆแต่ใต้นำ้เต็มไปด้วยความเคลื่อนไหว

นอกจากงานด้านภาพแล้วผกก.ยังควบคุมเราด้วยดนตรี ถ้าเราจับ beat ของเพลงจะพบว่ามันคือจังหวะการเต้นของหัวใจนั่นเอง บางซีนอย่างฉากในร้านแยกชิ้นรถนี่แทบจะเป็นเสียงหายใจเลย (เหมือนโดนสะกดจิตกลายๆ)

อีกอย่างคือหนังเหล่านี้จะ hint เรื่องของการหลับและการตื่น ความฝันและความจริง เพราะประเด็นที่หนังจะสำรวจมันเป็นสิ่งที่อยู่ในจิตใต้สำนึก และเป็นอะไรที่ค่อนข้างจะ freudian อย่างเรื่องของพ่อและแม่ เหมือนเวลาเราฝันถึงเรื่องต่างๆในความเป็นจริงสิ่งเหล่านั้นมักจะแปลความหมายง่ายๆออกมาวนเวียนอยู่ไม่กี่เรื่องเช่น sex, ความกลัวตาย etc. และนี่คือเหตุผลหลักที่หนังจงใจลดทอนส่วนปลีกย่อยอย่าง บทสนทนา

เพราะว่าในตรรกะของความฝัน สิ่งเหล่านั้นมันเป็นแค่เปลือก ไม่ใช่เนื้อใน

ปล. ผมจะไม่พูดถึงลงไปถึงการตีความเพราะ 1. มันเป็นเรื่องส่วนบุคคล 2. ขี้เกียจพิมพ์