ฉลองช่วงแห่งความสุขที่กำลังจะจบ ป.เอก แต่ดันต้องรออนุมัติความสมบูรณ์ของเล่มให้ตรงกับระเบียบของทางมหาลัย ตัวผมเองก็เลยว่าง  แถมเงินก็ร่อยหรอ  จะออกไปซ่าที่ไหนก็ไม่ได้  ต้องเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่บ้าน  ช่วงนี้เลยว่างแต่ทำอะไรไม่ได้  ได้แต่นอนกลิ้งไป  กลิ้งมาครับ  ช่วงที่นอนกลิ้งไป  กลิ้งมานั้นความทรงจำสมัยยังเป็นเด็กเกรียนวิ่งเล่นอยู่ที่เมืองไทยก็ผุดขึ้นมา  เลยเอามาเขียนให้ท่าน ๆ ทั้งหลายอ่านกันดีกว่า   แต่ต้องทำใจนะครับ  เพราะว่าความทรงจำช่วงนี้มันเข้าทำนองหม่น ๆ แบบ ฟิลม์นัวร์ นิดนึง

ย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้ว  สมัยเด็กมหาลัยหน้าอ่อน ๆ ของไทยยังเล่น Diablo 2 ยังอย่างบ้าคลั่ง   ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้นด้วย  เรื่องเรียนนี่แทบไม่ต้องพูดกันเลยทีเดียว  ตี Diablo 2 กันทั้งวันทั้งคืน, เด็ก ๆ ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะครับ, และในคืนฝนตกฟ้าร้องวันหนึ่งระหว่างที่ผมกำลังตี Diablo เพื่อเก็บของอย่างหน้ามืดตามัวนั้นเอง  ไอ้เจ้าหมาคู่ใจที่นอนอยู่ใต้โต๊ะวางคอมพิวเตอร์ก็มุดออกมา  พร้อมกับเดินไปทางห้องหน้าบ้าน  และส่งเสียงเห่าอย่างต่อเนื่อง  แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร  แต่ท่านแม่ของผมนั้นส่งเสียงมาแต่ไกลเชียวว่า  ให้ไปดูซิว่าหมามันเห่าอะไร

ด้วยความที่เป็นคนที่เคารพท่านแม่หรืออีกนัยหนึ่ง คือ นายธนาคาร  เป็นอย่างมาก  ผมจึงจำเป็นต้องลาจากน้อง Diablo แล้วก็เดินไปทางห้องหน้าบ้าน  แล้วก็แง้มผ้าม่านดู  ท่ามกลางไฟน้าบ้านอันสลัว ๆ นั้นผมก็เห็นร่างของใครบางคนยืนอยู่ตรงประตูรั้วหน้าบ้าน  ซึ่งตรงประตูรั้วนี้จะมีหลังคาที่ยื่นออกมาจากโรงจอดรถพอกันแดดกันฝนได้นิดหน่อย

พอเห็นดังนั้นผมก็จึงตะโกนบอกท่านแม่ไปว่ามีคนมายืนอยู่หน้าบ้าน  ท่านแม่ของผมก็เลยสั่งให้ออกไปดูซิว่าเป็นใคร  ซึ่งตามธรรมเนียมของผมเองนั้น  เวลาจะออกไปหน้าบ้านนั้นจะต้องส่งไอ้หมาคู่ใจออกไปเป็นทัพหน้าก่อน  โดยตัวผมเองจะเป็นทัพหลักตามออกไปทีหลัง  แล้วพอเปิดประตูตัวบ้านแค่นั้น  ไอ้หมาของผมก็วิ่งออกไปยังประตูรั้วหน้าบ้านทันที  พร้อมกับเห่าไปตามทาง

แค่อึดใจเดียวเท่านั้นผมก็ได้ยินเสียงตกใจของผู้หญิง  ตามมาด้วยเสียงของหล่น  และเสียงด่าของหญิงวัยกลางคน  สลับกับเสียงเห่าของน้องหมา  เมื่อได้ยินดังนั้นผมก็เลยรีบวิ่งไปดูที่ประตูรั้วหน้าบ้านทันที  และสิ่งที่ผมเห็นก็คือ  น้องหมายืนเกาะรั้วเห่าอยู่  โดยมีหญิงวัยกลางคนยืนชี้หน้าด่าน้องหมา  และที่ปลายเท้าของหญิงผู้นั้นก็มีถุงใส่สิ่งของบางอย่างหล่นอยู่

ด้วยความงงและสงสัยผมจึงเดินเข้าไปดึงน้องหมาให้เข้าบ้าน  ตามด้วยการไต่ถามหญิงวัยกลางคนผู้นั้นทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น  ซึ่งก็ได้ความว่า  แกมาหลบฝนอยู่ที่ประตูรั้วหน้าบ้านของผม  และระหว่างที่แกยืนเหม่อ ๆ อยู่ก็ได้ยินเสียงตึงตัง  ตามมาด้วยภาพของหมาตัวใหญ่กำลังกระโจนใส่แก  ด้วยความตกใจแกเลยอุทานและปล่อยมือที่ถือถุงใส่ไข่เต็มถุง  ส่งผลให้ไข่จำนวนสองโหลที่แกซื้อมาแตกกระจัดกระจาย  ด้วยความโกรธแกจึงมาด่าน้องหมาของผม  และแกก็เรียกร้องว่าไข่ที่แตกไปนั้นเป็นความผิดของหมาผม

หลังจากที่ไต่ถามหญิงวัยกลางคนผู้นั้นจบ  ท่านแม่ของผมก็เดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น  ซึ่งผมและหญิงวัยกลางคนผู้นั้นก็เล่าไปตามจริง  และด้วยความสงสารแม่ของผมก็สั่งให้ผมไปเอาไข่ในตู้เย็นใส่ถุงมาให้แก 24 ใบ  จากนั้นก็จึงให้ไข่ทั้งหมดกับหญิงวัยกลางคนคนนั้นไป  เมื่อหญิงวัยกลางคนได้รับไข่ไป  แกถึงยอมหยุดด่าน้องหมาของผม  และก็เดินฝ่าฝนกลับไปบ้านของแก  ซึ่งในใจของผมตอนนั้นคิดแต่ว่า  แม่ไปยอมให้ไข่ไปทำไม  บ้านเราไม่เห็นผิดตรงไหน  ประตูหน้าบ้านก็ล็อคไว้  หมาก็อยู่ในบ้าน  ไม่มีทางที่จะหลุดไปได้  เราไม่ได้ผิดซะหน่อย  ผู้หญิงคนนั้นมายืนอยู่หน้าบ้านประชิดรั้วของเราเอง  ทำไมต้องไปยอมให้ไข่กับผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นด้วย  แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรกับแม่ในตอนนั้น  เพราะอยากจะเข้าไปเล่มเกมต่อมากกว่าครับ

พอมาถึงวันนี้ผมก็ยังคิดว่าฝ่ายเราไม่ผิดนะ  แต่เพื่อให้เรื่องจบ ๆ ไปก็ยอมให้ไข่เค้าไปดีกว่า  แล้วท่าน ๆ คิดว่าอย่างไรกันบ้างครับ  เรื่องนี้ใครผิด