เรื่องผมกับ แฟนเก่าที่ ม.ปลาย
เรื่องมีอยู่ว่า สมัยก่อน ตอนผมเรียนอยู่ ม.ปลาย ผมรู้จักผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็น่ารักดี เธอเป็นคนห้าวๆ เอาแต่ใจ แต่สวยมาก
ผมได้แต่อายๆไม่กล้าเข้าไปใกล้เธอ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเรียนไป ผมก็เริ่มชอบเธอมากขึ้น แล้วเราก็เริ่มรู้จักกันคุยกันมากขึ้น มากขึ้น
จนทำให้ผมเริ่มเป็นแฟนเธอ อย่างจริงจัง เรามีช่วงเวลาดีๆด้วยกัน ครับ วันๆหนึ่งฝันถึงเธอ ทั้งคืน บ่อยมาก
จนเมื่อ จบ ม.ปลายไป เราต่างแยกย้ายกันไปเรียน คนล่ะที่ มหาลัย
เธอบอกผมว่า ในอนาคตให้มาสู่ขอเธอนะ ผมไม่พูดอะไร ได้แต่น่าแดง
ผมยังรอเธอ ครับ ในชีวิตมหาลัย แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็ค่อยๆหาไปอย่างช้าๆ จนในที่สุด เธอก็เลิกการติดต่อไป ผมกระวนกระวายใจมาก
จนมารู้ที่หลังอีกที เธอมีแฟนใหม่ ซึ่งเป็นคนที่มีฐานะ และที่บ้านติดต่อให้ ซึ่งเธอก็ชอบเขาเช่นกัน
ในที่สุด ผมก็ตัดใจเลิกรากันไป ก็เศร้าอยู่ไม่น้อย จนผมเรียนจบทำงาน ผมก็ลืมเธอยังไม่ได้ ใช้เวลา ทำงานถึง 2 ปี หลังจากทำงานแล้วถึงจะลืมเธอได้ครับ จิตใจเริ่มเป็นปกติ พร้อมจะรับคนใหม่เข้ามา
ผมได้ข่าวว่า เธอมีความสุขกับแฟน และทำงานที่หนึ่งบ้านเกิดเธอ เท่านั้นเอง
หลังจากที่ผม ดำเนินชีวิตต่อไป ผมเริ่มสังเกตุว่า เวลาผมกลับบ้านต่างจังหวัด ผมจะเจอเธอบ่อยมาก ไม่ขับรถผ่านกัน ก็เจอที่สถานที่ ต่างๆบ้าง โดยบังเอิญมากๆ ทั้งๆที่ในตัวจังหวัด ตัวเมือง ก็เป็นเมืองใหญ่อยู่
ขอย้ำว่า บ่อยมาก แทบจะทุกครั้งที่ผมกลับบ้านเลย เวลาเธอเจอผม เธอก็จะหลบหน้า หนีผมทุกครั้ง
ผมแรกๆช่วงแรกๆก็เศร้า โทรหาเธอ เธอก็ตัดสายทิ้ง ผมก็เลยเลิกติดต่อไป
แต่เมื่อไหร่ ผมกลับมา เยี่ยมพ่อแม่ ก็เจออีก เช่น เดินห้าง ไปสวนสาธารณะ หรือ นั่งกินข้าวอยู่ร้านๆหนึ่ง เธอก็ดันมากับเพื่อนอีก เจออีก ซึ่งเธอก็หลบหน้าตามเคย
มีครั้งหนึ่ง ผมไปวัดที่ตัวจังหวัด ซึ่งก็นานๆกลับที ผมเจอเธอที่วัดอีกครับ คราวนี้เธอมาทักผมก่อน ผมเริ่มคุยกับเธอ แต่ก็ไม่นานแค่ทักทาย เป็นไงบ้าง แล้วก็เดินจากไป ผมหันหลัง เธอก็หันหลังกลับมาเช่นกัน เรื่องส่วนตัวเราไม่ได้คุยกัน แต่ยังจำกันได้อยู่ และบังเอิญหลายครั้งมาก
จนเมื่อเวลาผ่านไป อีกหลายๆปี ผมโตขึ้น หน้าที่การงานผมดีขึ้น ผมก็มีแฟนเข้ามาใหม่ และไม่ค่อยได้กลับบ้านต่างจังหวัดอีก
จนในที่สุด..... ล่าสุดนี้ ผมเพิ่งเลิกกับแฟนไป ผมเศร้าครับ และผมก็ได้มีโอกาส กลับบ้านอีกครั้ง เนื่องมาจากความเศร้าของผม
แน่นอน ผมเจอเธออีก ที่วัดๆหนึ่ง ผมเพียงต้องการอยู่อย่างสงบ ผมเจอเธอโดยบังเอิญ คราวนี้เธอไม่หลบหน้าผมอีกแล้ว ผมเปิดใจ คุยกับเธออีกครั้ง เราคุยกันเป็นชั่วโมง ผมเล่าเรื่อง แฟนผมที่เพิ่งเลิกให้ฟัง คุยนู้น คุยนี้
ในขณะที่ ดูแก่ขึ้นมาเยอะครับ แต่ยังสวยอยู่ เธอดูมีเหตุผลมากขึ้น ผมก็เช่นกัน เราโตแล้ว ผมไม่ได้ถามเรื่องแฟนเธอ แต่ครั้งนี้ดูเธอ เปิดเผยมากขึ้น และให้กำลังใจผมเรื่องเลิกกับแฟนเก่าคนนั้น
ชีวิตเราก็ดำเนินต่อไป คงเหมือนเส้นขนาน ที่ไม่มีวันจบ แต่ด้วย กรรม หรือบางสิ่งบางอย่าง ชอบจับให้เรามาเจอกัน แม้ว่าผมกับเธอ ต่างก็มีแฟนใหม่ จนผมเลิกกับแฟนไป ในขณะที่เรื่องของเธอ ผมไม่ได้ถามมากเท่าไหร่
เธอ ยิ้มให้ผมก่อนกลับ และไล่ผมไปไหว้พระ เหอะ
ผมมีความรู้สึกลึกๆว่า อยากจะรั้งเธอไว้ อยากจะลองดูอีกหน
แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ไหว้พระ และเดินจากไป ผมหันหลังเหมือนที่เคย ผมโบกมือ bye bye ให้เธอ เธอโบกมือกลับมาและยิ้มให้
ผมเดินไปขึ้นรถ และขับออกไป และรู้สึก เหวงๆเล็กน้อย
จากนั้น ผมก็กลับต่างจังหวัดมาทำงานอีกและไม่ได้ ไขว่คว้าที่จะสานต่อ แม้ผมจะมีเบอร์เธอ ก็ไม่โทรแล้ว
ได้แต่ยิ้มและดำเนินชีวิตต่อไปเป็นปกติครับ
แต่คาดว่า อนาคต ผมกลัวจะได้เจอเธออีก หรือว่า จังหวะชีวิต ทั้งสองคนยังไม่พร้อม ที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกันรึเปล่า ใครกันที่มาจับคู่อย่างนี้
ปล.เรื่องจรืงทั้งหมด ครับ คนมีเป็นหมื่น เป็นแสน มีโอกาสน้อยมาก แต่ผมก็แทบจะเจอทุกครั้ง ที่กลับมา ในขณะที่เพื่อนคนอื่น หลายๆคน อยู่ที่เดียวกัน แทบจะไม่เจอกันเลยครับ
เชื่อเรื่องพรหมลิขิต กันไหมครับ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นแฟนกัน หรือเป็นเรื่องของกรรม
เรื่องมีอยู่ว่า สมัยก่อน ตอนผมเรียนอยู่ ม.ปลาย ผมรู้จักผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็น่ารักดี เธอเป็นคนห้าวๆ เอาแต่ใจ แต่สวยมาก
ผมได้แต่อายๆไม่กล้าเข้าไปใกล้เธอ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเรียนไป ผมก็เริ่มชอบเธอมากขึ้น แล้วเราก็เริ่มรู้จักกันคุยกันมากขึ้น มากขึ้น
จนทำให้ผมเริ่มเป็นแฟนเธอ อย่างจริงจัง เรามีช่วงเวลาดีๆด้วยกัน ครับ วันๆหนึ่งฝันถึงเธอ ทั้งคืน บ่อยมาก
จนเมื่อ จบ ม.ปลายไป เราต่างแยกย้ายกันไปเรียน คนล่ะที่ มหาลัย
เธอบอกผมว่า ในอนาคตให้มาสู่ขอเธอนะ ผมไม่พูดอะไร ได้แต่น่าแดง
ผมยังรอเธอ ครับ ในชีวิตมหาลัย แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็ค่อยๆหาไปอย่างช้าๆ จนในที่สุด เธอก็เลิกการติดต่อไป ผมกระวนกระวายใจมาก
จนมารู้ที่หลังอีกที เธอมีแฟนใหม่ ซึ่งเป็นคนที่มีฐานะ และที่บ้านติดต่อให้ ซึ่งเธอก็ชอบเขาเช่นกัน
ในที่สุด ผมก็ตัดใจเลิกรากันไป ก็เศร้าอยู่ไม่น้อย จนผมเรียนจบทำงาน ผมก็ลืมเธอยังไม่ได้ ใช้เวลา ทำงานถึง 2 ปี หลังจากทำงานแล้วถึงจะลืมเธอได้ครับ จิตใจเริ่มเป็นปกติ พร้อมจะรับคนใหม่เข้ามา
ผมได้ข่าวว่า เธอมีความสุขกับแฟน และทำงานที่หนึ่งบ้านเกิดเธอ เท่านั้นเอง
หลังจากที่ผม ดำเนินชีวิตต่อไป ผมเริ่มสังเกตุว่า เวลาผมกลับบ้านต่างจังหวัด ผมจะเจอเธอบ่อยมาก ไม่ขับรถผ่านกัน ก็เจอที่สถานที่ ต่างๆบ้าง โดยบังเอิญมากๆ ทั้งๆที่ในตัวจังหวัด ตัวเมือง ก็เป็นเมืองใหญ่อยู่
ขอย้ำว่า บ่อยมาก แทบจะทุกครั้งที่ผมกลับบ้านเลย เวลาเธอเจอผม เธอก็จะหลบหน้า หนีผมทุกครั้ง
ผมแรกๆช่วงแรกๆก็เศร้า โทรหาเธอ เธอก็ตัดสายทิ้ง ผมก็เลยเลิกติดต่อไป
แต่เมื่อไหร่ ผมกลับมา เยี่ยมพ่อแม่ ก็เจออีก เช่น เดินห้าง ไปสวนสาธารณะ หรือ นั่งกินข้าวอยู่ร้านๆหนึ่ง เธอก็ดันมากับเพื่อนอีก เจออีก ซึ่งเธอก็หลบหน้าตามเคย
มีครั้งหนึ่ง ผมไปวัดที่ตัวจังหวัด ซึ่งก็นานๆกลับที ผมเจอเธอที่วัดอีกครับ คราวนี้เธอมาทักผมก่อน ผมเริ่มคุยกับเธอ แต่ก็ไม่นานแค่ทักทาย เป็นไงบ้าง แล้วก็เดินจากไป ผมหันหลัง เธอก็หันหลังกลับมาเช่นกัน เรื่องส่วนตัวเราไม่ได้คุยกัน แต่ยังจำกันได้อยู่ และบังเอิญหลายครั้งมาก
จนเมื่อเวลาผ่านไป อีกหลายๆปี ผมโตขึ้น หน้าที่การงานผมดีขึ้น ผมก็มีแฟนเข้ามาใหม่ และไม่ค่อยได้กลับบ้านต่างจังหวัดอีก
จนในที่สุด..... ล่าสุดนี้ ผมเพิ่งเลิกกับแฟนไป ผมเศร้าครับ และผมก็ได้มีโอกาส กลับบ้านอีกครั้ง เนื่องมาจากความเศร้าของผม
แน่นอน ผมเจอเธออีก ที่วัดๆหนึ่ง ผมเพียงต้องการอยู่อย่างสงบ ผมเจอเธอโดยบังเอิญ คราวนี้เธอไม่หลบหน้าผมอีกแล้ว ผมเปิดใจ คุยกับเธออีกครั้ง เราคุยกันเป็นชั่วโมง ผมเล่าเรื่อง แฟนผมที่เพิ่งเลิกให้ฟัง คุยนู้น คุยนี้
ในขณะที่ ดูแก่ขึ้นมาเยอะครับ แต่ยังสวยอยู่ เธอดูมีเหตุผลมากขึ้น ผมก็เช่นกัน เราโตแล้ว ผมไม่ได้ถามเรื่องแฟนเธอ แต่ครั้งนี้ดูเธอ เปิดเผยมากขึ้น และให้กำลังใจผมเรื่องเลิกกับแฟนเก่าคนนั้น
ชีวิตเราก็ดำเนินต่อไป คงเหมือนเส้นขนาน ที่ไม่มีวันจบ แต่ด้วย กรรม หรือบางสิ่งบางอย่าง ชอบจับให้เรามาเจอกัน แม้ว่าผมกับเธอ ต่างก็มีแฟนใหม่ จนผมเลิกกับแฟนไป ในขณะที่เรื่องของเธอ ผมไม่ได้ถามมากเท่าไหร่
เธอ ยิ้มให้ผมก่อนกลับ และไล่ผมไปไหว้พระ เหอะ
ผมมีความรู้สึกลึกๆว่า อยากจะรั้งเธอไว้ อยากจะลองดูอีกหน
แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ไหว้พระ และเดินจากไป ผมหันหลังเหมือนที่เคย ผมโบกมือ bye bye ให้เธอ เธอโบกมือกลับมาและยิ้มให้
ผมเดินไปขึ้นรถ และขับออกไป และรู้สึก เหวงๆเล็กน้อย
จากนั้น ผมก็กลับต่างจังหวัดมาทำงานอีกและไม่ได้ ไขว่คว้าที่จะสานต่อ แม้ผมจะมีเบอร์เธอ ก็ไม่โทรแล้ว
ได้แต่ยิ้มและดำเนินชีวิตต่อไปเป็นปกติครับ
แต่คาดว่า อนาคต ผมกลัวจะได้เจอเธออีก หรือว่า จังหวะชีวิต ทั้งสองคนยังไม่พร้อม ที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกันรึเปล่า ใครกันที่มาจับคู่อย่างนี้
ปล.เรื่องจรืงทั้งหมด ครับ คนมีเป็นหมื่น เป็นแสน มีโอกาสน้อยมาก แต่ผมก็แทบจะเจอทุกครั้ง ที่กลับมา ในขณะที่เพื่อนคนอื่น หลายๆคน อยู่ที่เดียวกัน แทบจะไม่เจอกันเลยครับ