ว่างจากความยึดมั่นทิฏฐิ ตัวตน ทั้งรูปและนามทั้งหลาย ว่าตัวตน หรือของตน
เค้าบอกว่าถ้าทำได้แล้ว จิตจะโล่ง สว่าง เบา

อุตส่าห์ฝึกสมาธิจนจิตว่างไม่เหลืออะไรอยู่เลย เข้าฌาณอะไรก็แล้ว กลายเป็นว่าไม่ใช่ว่างแบบนั้น
บางที่บอกว่าต้องฝึกสติให้มากๆ เพราะพุทธพจน์กล่าวว่าสติเป็นเหตุให้ใกล้นิพพาน ก็ฝึกดู ฝึกไปๆก็ไม่เห็นว่าจะได้อะไร

เหมือนอาหารที่กิน จะอร่อยหรือไม่ อร่อยรสชาติยังไง ต้องชิมด้วยตนเอง
ตรึกให้เห็นตามได้ยาก แต่ผู้เห็นจะเห็นเองจากอริยมรรค
ฮามากที่เคยคิดว่า ถ้าทำได้แล้วจะมีอะไรแปลกประหลาด มีอิทธิฤทธิ์อย่างที่เค้าว่าๆ
เหมือนคนสูดน้ำมูกหรือกลืนแสมหะตัวเอง ตอนเป็นหวัด โดยไม่ได้รู้สึกขยะแขยงสิ่งเหล่านั้นแม้แต่น้อย

เมื่อตัวตน(ความยึดมั่นถือมั่นในตัวตน)ไม่ได้มี จะเอาอะไรมาเป็นที่ตั้งของทุกข์
ชาติภพที่เถียงๆกันหน้าดำหน้าแดงไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย