คือเราคบกับแฟนมาประมาณ 5 ปีกว่า คบกันมาตั้งแต่ยังเรียนมหาลัย อายุเท่ากัน รู้จักกันมาแบบเพื่อนค่อยกลายมาเป็นแฟนกันค่ะ

ตอนนี้เราเพิ่งทำงานมาได้ปีนึง แต่แฟนไม่ได้ทำเพราะเรียนต่อ บวกกับปัญหาหลายอย่างเลยไม่ได้งาน

ช่วงที่เรียนจบกันมา ก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันทุกวัน เพราะว่าอยู่ไกล เจอกันบ้างสัปดาห์ละครั้งสองครั้ง

มีทะเลาะกันบ้าง แต่เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ มีอะไรก็คุยกันเสมอ พูดกันตรงๆ

มาช่วงนี้เราห่างกับแฟนไป 2-3 เดือนเนื่องจากเค้าไปเข้ากรมค่ะ (คือไม่สามารถติดต่อกันได้เลย มีเค้าแอบโทรมาบ้างเดือนละครั้ง)

ช่วงแรกๆก็มีคิดถึง อยากเจอหน้า เป็นกังวลเป็นห่วง เค้าจะเป็นอะไรยังไง

แต่ช่วงหลังๆ เรารู้สึกว่าเราไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อยค่ะ แล้วก็มีความคิดเกิดขึ้นมาว่า เออ เราอยู่คนเดียวก็ดีเหมือนกัน

ใช้ชีวิตกับกลุ่มเพื่อนฝูงก็มีความสุขดี เวลาทำอะไรก็ไม่ต้องคิดเผื่อใคร คือมีความรู้สึกแบบนี้แว้บขึ้นมา หลายครั้ง

แล้วก็รู้สึกผิดมาก เวลาเค้าโทรมา เค้าบอกคิดถึงเรา แต่เอาจริงๆ เราไม่มีความรู้สึกว่าคิดถึงเค้าเลยค่ะ

บางทีรู้สึกว่า ไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้นะ อยู่กับเพื่อนกันครอบครัวก็มีความสุขดี


แล้วไม่นาน เค้าเพิ่งได้ออกจากกรมมา ก็มีนัดเจอกินข้าวกันค่ะ ซึ่งในใจเราคิดว่าไม่ค่อยมีความรู้สึกอยากเจอ

แต่ก็แอบสงสารเค้า เค้าคิดถึงเราอยากเจอหน้าเรา ก็นัดกันซะหน่อยเป็นไร คิดว่าไปเจอหน้าเค้า เผื่ออะไรจะดีขึ้นบ้าง

แต่พอไปเจอจริงๆ เรารู้สึกเฉยมากๆ คือเหมือนเจอเพื่อนปกติ พยายามบอกตัวเองให้ทำตัวเหมือนเดิม คุยแบบเดิม รู้สึกดีกับเค้าแบบเดิม

แต่มันไม่ใช่อ่ะค่ะ มันไม่เหมือนเดิมจริงๆ เกิดความรู้สึกเบื่อแฟน โดยที่เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยซักอย่าง

เค้าทำดีกับเราเหมือนเดิม ตั้งแต่เริ่มจนปัจจุบันเค้าก็เหมือนเดิม ดีกับเราแบบเดิม เหมือนเค้าก็พอรู้นะว่าเราเซ็งๆ เค้าก็พยายามอ้อนๆ

แต่เราเองที่เปลี่ยนไปอ่ะค่ะ เคยมีความรู้สึกอยากเลิก แต่ก็สงสารเค้า พอคิดย้อนไปในอดีตที่เค้าทำดีกับเรา เราก็ไม่อยากทำร้ายเค้าเลยค่ะ

เพราะเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย


มาถึงตอนนี้ก็คิดไม่ตกมาเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่รู้จะทำยังไง รู้สึกตัวเองแย่มากเลยค่ะ ไปไม่ถูก คิดไม่ตกกับตัวเอง

ตอนนี้อึดอัด อัดอั้นตันใจมาก ใครมีประสบการณ์ ช่วยมาให้คำปรึกษาทีค่ะ T^T ขอบคุณล่วงหน้ามากๆค่ะ