อันนี้เป็นลิ้งค์รวมเรื่องRoommate&Soulmate..ตั้งแต่ตอนที่ 1-30 นะฮะ
http://ppantip.com/topic/30654628

>>Roommate&Soulmate(ตอนที่ 33) : ค่ายอาสา-14(จับจมูก+จูบตา+จูบไหล่และนิ้วชี้)
>>Roommate&Soulmate(ตอนที่ 34) : ค่ายอาสา-15(ค่ายอาสา ประสบการณ์ มิตรภาพและความทรงจำ)
http://ppantip.com/topic/30690283

        
Roommate&Soulmate(ตอนที่ 35) : ค่ายอาสา-16(บ๊ายบายค่ายอาสา+สมุดกระจกหน้าสุดท้าย)

.....เช้านี้เป็นเช้าสุดท้ายแล้วที่เราจะได้สัมผัสอากาศหนาวๆ บรรยากาศดีๆของการอยู่ค่ายอาสาที่นี่ ตลอดเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ตั้งแต่วันแรกที่ได้มาทำค่ายอาสาที่หมู่บ้านนี้ ทำให้เราได้รับประสบการณ์หลายๆอย่าง มิตรภาพ ความทรงจำ การใช้ชีวิตที่โตขึ้น และที่สำคัญคือ...การให้ พวกเราภูมิใจมากๆที่ได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ให้กับหมู่บ้านและเด็กๆ ได้มอบสิ่งที่พวกเขาเหล่านั้นขาดแคลน ได้เติมเต็มส่วนที่ขาดหายและโอกาสที่เด็กๆไม่เคยได้รับ อย่างเช่นอุปกรณ์กีฬา เสื้อผ้า ของเล่น หนังสือ////ภูมิใจและดีใจมากจริงๆ

"ไอ่ดื้อ ตื่นๆ ไปดูทะเลหมอกกัน" เสียงนายนิกปลุกเรา

"อือ!!!! เช้าแล้วหรอนิก" เรางัวเงียตื่น!!!

"ใช่ๆ พวกเพื่อนๆออกไปกันหมดแล้ว"

"นิกไปเหอะ จะอาบน้ำแล้วมาเรียกเอิร์ตด้วยนะ" เราบอกนายนิก เพราะยังอยากนอนต่อ ก็แหม่!!! อากาศเย็นๆ ซุกตัวอยู่ในผ้าหุ่มอุ่นๆ ใครๆก็อยากนอนต่อทั้งนั้นแหล่ะ ฮ่าๆ

"ไม่ให้นอน ลุกมาเลย เร็วๆ" นายนิกพูดกับเรา

"ไม่อ่ะ ไม่ดู จะนอน"

"ไอ่ดื้อ ไม่ลุกใช่มั๊ย!!!!" นายนิกพูดแล้วก็ก้มตัวมาดึงมือเราให้ตื่น....ตัวเราโดนนายนิกดึงขึ้นไป แต่ว่าขาพันอยู่กับผ้าห่มทำให้เราเสียหลัก ล้มลงไป นายนิกก็ล้มลงไปด้วย////ตัวเราเลยทับอยู่บนตัวนายนิก หน้าเกือบชนกันเลย แต่เราหลบทัน ฮ่าๆ

"โอ๊ะ!!!....โอ๊ยยยย!!!!"  เรากับนายนิกร้องออกมาพร้อมกัน

"เฮ้ย!!! นิกเป็นไงบ้าง หัวโดนพื้นป่าว" เราตกใจ ถามนายนิก

"ไม่โดนๆ แต่หนัก"

"อือ!!! เอิร์ตลุกแล้ว ขอโทษๆนะ ใครใช้ให้ดึงหล่ะ" เราพูดกับนายนิก

"ไม่ให้ไปแล้ว" นายนิกพูดแล้วก็เอามือมากอดเราไว้

"เฮ้ยย!!!! ปล่อยๆ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า" เราพยายามปัดมือนายนิกออก แต่ก็ไม่ถนัด

"ทำไม ทำเป็นไม่เคยนะ" นายนิกพูดแล้วก็มองหน้าเรา แล้วก็อมยิ้มนิดๆ////เราหลบหน้านายนิก เพราะแพ้สายตาคู่นั้นของนายนิกทุกที ไม่ชอบเลยเวลาที่มองตากันกับนายนิก มันให้ความรู้สึกแปลกๆ

"ไอ่ดื้อ..."

"เรียกทำไม" เรายังก้มหน้าพูดกับนายนิก

"ทำไมไม่ชอบมองหน้านิกอ่ะ" นายนิกถามเรา

"ไม่รู้...ปล่อยได้แล้ว" เราบอกนายนิก

"หรือว่า...เอิร์ตชอบนิกหรอ" นายนิกพูด

"บ้าแล้วไอ่ลิง....คิดมากน่า" เราพูดแล้วก็ดันตัวนายนิกออกไป แล้วก็ลุกออกมาจากบนตัวนายนิกได้....แล้วเราก็เดินออกมาเลย ///เขินดิ
ถามมาได้....ยิ่งรู้สึกแปลกๆกับนายอยู่นะ^^

"รอนิกด้วยดิ!!!" นายนิกพูดแล้วก็วิ่งตามเราออกมา

.....ข้างนอก คนเต็มเลย ทุกคนออกมาสูดอากาศยามเช้า แล้วก็เดินไปกินโอวัลตินอุ่นๆ กับข้าวเหนียวหมูทอด ที่ชาวบ้านทำมาไว้ให้เรากินเป็นมื้อเช้า

"ตื่นสายเลยนะเอิร์ต" นายปิ๊กเข้ามาทักเรา

"อือ!! อากาศเย็นสบายมากอ่ะปิ๊ก"

"อยู่ต่อมั๊ยหล่ะ เดี๋ยวปิ๊กส่งกลับกรุงเทพฯเอง ฮ่าๆ" นายปิ๊กพูดแล้วก็หัวเราะ

"อยากอยู่ต่อเหมือนกันนะ"

"ไอ้ปิ๊ก พวกกูกลับกรุงเทพฯแล้วห้ามร้องไห้นะเว๊ย"ไอ้แมคบอกนายปิ๊ก

"เฮ้ย!!! ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ แต่ว่าก็ใจหายเหมือนกันนะ" นายปิ๊กพูด

"ไว้ว่างๆ พวกนายขึ้นมาเชียงใหม่บ้างนะ เดี๋ยวปิ๊กพาเที่ยวเอง" นายปิ๊กบอกพวกเรา

"ปิ๊ก ก็ลงไปเที่ยวกรุงเทพฯบ้างนะ ถ้าลงไปก็บอกนะ" นายเอ็มพูด

"เออ!! กูว่าเรามาแลกอีเมลล์กันดีกว่า จะได้คุยเอ็มกันงัย" ไอ้แมคพูด////แลกอีเมลล์ไว้คุยMSNกัน

"เดี๋ยวจดใส่สมุดกระจกดีกว่า จะได้ดูง่ายๆ"

"นิก สมุดกระจกอ่ะ" เราหันไปถามนายนิก

"อยู่ในกระเป๋าแล้วอ่ะ...ขี้เกียจรื้อ" นายนิกพูด

"งั้นเดี๋ยวปิ๊กจดใส่สมุดกระจกส้มก็ได้ ส่วนอีเมลล์พวกนายก็จดใส่สมุดกระจกของเราแล้วกัน" นายปิ๊กพูดแล้วก็ยื่นสมุดกระจกมาให้เรา

.....แล้วพี่ๆก็เรียกรวมพวกเรา บอกว่าสิบโมงเช้าให้มาเจอกันตรงอาคารอเนกประสงค์ เอาข้าวของออกมาใส่รถแล้วเราจะได้เดินลงค่ายกัน////หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันไปเอากระเป๋ามาใส่รถ ให้รถขนกระเป๋าลงไปให้....แล้วรุ่นพี่ก็ปล่อยให้เราเดินกันเป็นกลุ่มๆ ไปจนถึงจุดที่เราเดินขึ้นมาแล้วก็จะมีรถมารับลงไปพื้นล่าง เพราะรถบัสของมหาวิทยาลัยมารอรับพวกเราอยู่แล้ว

....ก่อนออกจากหมู่บ้าน พวกเราหันไปมองอาคารอเนกประสงค์ ห้องน้ำลวดลายสดใสที่เราช่วยกันทำ แล้วก็คุณครู ชาวบ้านและเด็กๆที่มายืนส่งเรา น้ำตามันซึมออกมาไม่รู้ตัว นี่เราต้องไปจากที่นี่จริงๆแล้วหรอ...ยังอยากอยู่ต่อ!!!!!เราหันหน้ากลับ เดินออกจากหมู่บ้านไป....มีเสียงเรียกพวกเรา เราหันไป....มีเด็กๆกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาหาพวกเรา พอมาถึงกลุ่มเราที่ยืนอยู่ ก็มีคนนึงส่งสิ่งของมาให้เรา....พอเห็นเท่านั้นแหล่ะ ทำเอาเราน้ำตาร่วงเลยจริงๆ...ของสิ่งนั้นมันก็คือ....มงกุฏดอกไม้ป่ากับสายสร้อยดอกไม้ป่า ที่เด็กๆทำให้เรากับนายนิกวันที่เราไปเดินป่ากัน เราคงลืมไว้ที่บ้านพักปีหนึ่งตอนเราไปนอนกับไอ้แบงค์อ่ะนะ....เรานั่งลงหยิบมงกุฏนั้นมาวางบนหัวตัวเอง แล้วก็ถอดริชแบนเรารักในหลวงที่ข้อมือตัวเองออกมาสวมให้เด็กคนนั้น ส่วนนายนิกก็อุ้มเด็กคนนั้นขึ้นมาแล้วก็หยิบสายสร้อยมาสวมที่คอตัวเองแล้วก็ถอดสายสร้อยเชือกสีดำมีจี้รูปสายฟ้าที่นายนิกห้อยอยู่คล้องคอให้กับเด็กคนนั้น///เราต่างก็มองหน้ากัน มองหน้าเด็กๆเหล่านั้น ถึงจะส่งภาษาพูดคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่ก็รับรู้และเข้าใจได้ว่า...ฉันรักเธอ...ยัยส้มร้องไห้เลย ฮ่าๆ มันเป็นเหตุการณ์ที่ประทับใจและไม่เคยลืมจริงๆ

....แล้วเราก็โบกมือบ๊ายบายเด็กๆ เดินกลับออกมาจากหมู่บ้านด้วยใจหวิวๆ ไม่อยากหันกลับไปมองอีก เพราะไม่อยากร้องไห้

"กูว่า เรามาหาอะไรเล่นกันหน่อยมั๊ย" ไอ้แมคพูดขึ้นเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้

"เล่นอะไรดีหล่ะ" นายเอ็มพูดขึ้น

"เป่ายิงฉุบดีดมะกอกกัน" ยัยส้มพูด

"เออ!!!! มาดิๆ อย่าร้องไห้ดิว๊ะส้ม" ไอ้แมคพูด

"ก็มันร้องเองอ่ะ ทำไงได้หล่ะ" ยัยส้มพูด

....แล้วพวกเราก็เป่ายิงฉุบเล่นกัน เดินไปเรื่อยก็เล่นกันไป เราเองโดนดีดมะกอกจนมือแดงหมดเลยหล่ะ เป่าแพ้ตลอด ฮ่าๆ

"ไอ่ดื้อ แพ้อีกแล้ว มาเลยโดนนิกดีดมะกอกซ๊ะดีๆ"

"ไม่ดีดได้ป่าว เจ็บมือหมดแล้วเนี่ย"

"ไม่ให้ดีดมะกอก....งั้นคืนนี้ขอนอนกอดบนรถนะ" นายนิกพูด/

"ไม่ๆ ไม่ดีด ไม่กอด เลิกเล่น" เราพูด

"เฮ้ยย!!! อย่าขี้โกงดิว๊ะ ไม่ให้ดีดหรอ งั้นมานี่เลย"นายนิกพูดแล้วก็วิ่งมาดักหน้าเรา แล้วก็เอาสองมือมาดึงแก้มเรา

"โอ๊ยยย!!!! เจ็บนะเนี่ยยย" เราพูดแล้วก็ปัดมือนายนิกออก////พวกนั้นก็หัวเราะกัน ครื้นเครงเลย ฮ่าๆ

....พวกเราเดินกันซักพัก ก็มาถึงจุดพักรถ ตรงที่เรากับนายนิกมาติดฝนนอนด้วยกันนั่นแหล่ะ พวกเรารอรถที่จะมารับลงไปตรงนี้ ตอนแรกนึกว่าต้องเดินไปจนถึงหมู่บ้านข้างล่างซ๊ะอีก แต่มารับตรงนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เดินเหนื่อยอีกงัย ฮ่าๆ

"กระท่อมนี้หรอ ที่สองคนมาติดฝนกันคราวนั้นอ่ะ" ไอ้แมคหันมาถามเรากับนายนิก

"เออ' นายนิกพูด

"แล้ว...ได้เสียกันป่าวว๊ะ เพราะตามบทเนี่ย เวลาพระเอกกับนางเอกติดฝนด้วยกัน ก็จะต้องมีอะไรกันนะเว๊ย"ไอ้แบงค์ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น

"เฮ้ย!! บ้าแล้ว ตอนนั้นโกรธกันอยู่ ใครจะไปมีอารมณ์ว๊ะ" ไอ้แมคบอกไอ้แบงค์

.....ส่วนเรากับนายนิกต่างก็เงียบ ในใจเราคิดแต่ว่า ถ้าวันนี้เรากับนายนิกยังไม่หายโกรธกัน จะเป็นยังไงน๊า

"เอิร์ต ถ้าวันนั้นเราไม่โกรธกัน ก็คงได้กันไปแล้วเนอะ ตามบทที่ไอ้แบงค์บอกงัย" นายนิกหันมาพูดกับเรา

"เฮ้ย!!! นิก นายจะเอาจริงดิ" นายเอ็มหันมาถามนายนิก

"ฮ่าๆ เราก็พูดไปงั้นแหล่ะ ขำๆน่ะ เนอะๆ" นายนิกพูดแล้วก็เอามือมาขยี้ผมเราเล่น

"เอิร์ต...กลับไปคราวนี้ ถ้านิกไล่อีก เอิร์ตขึ้นมาหาปิ๊กที่เชียงใหม่เลยนะ" นายปิ๊กพูด

"เฮ้ย!!! ไม่เอาๆ ไกลอ่ะ ขี้เกียจมาตาม ฮ่าๆ" นายนิกพูดกับนายปิ๊ก

"นี่ถ้า สองคนนี้ยังไม่หายโกรธกัน วันนี้จะเป็นยังไงก็ไม่รู้เนอะ คงไม่ได้คุยกันเฮฮาแบบนี้อ่ะนะ" ยัยส้มพูดขึ้นมา

"นั่นน่ะสิ...นะ"นายนิกพูด

.....แล้วซักพัก รถที่จะพาเราไปส่งก็ขึ้นมารับพวกเราซึ่งเป็นกลุ่มสุดท้าย พวกเราพากันขึ้นรถ แล้วรถก็พาเรามาส่งตรงสำนักงาน อบต.มีรถบัสจอดรอรับเราอยู่////พ่อกับแม่นายปิ๊กรวมทั้งพนักงาน อบต.ก็มายืนคอยส่งพวกเราด้วย นายเอ็ม ไอ้แบงค์ ไอ้แมค ก็ไปช่วยรุ่นพี่ยกกระเป๋ากับขนของใส่รถ ส่วนเรา ยัยส้ม นายนิก นายปิ๊กก็ยืนอยู่กับพ่อแม่ของนายปิ๊ก

"ลงไปกรุงเทพฯแล้ว ว่างๆก็ขึ้นมาเที่ยวเชียงใหม่กันบ้างนะลูก มาอยู่กับแม่กับปิ๊ก" แม่ของนายปิ๊กพูดกับพวกเรา

"ได้ค่ะแม่ เดี๋ยวถ้าว่างเมื่อไหร่ พวกเราจะนั่งรถไฟมาเที่ยวนะค่ะ" ยัยส้มพูด

"เอิร์ต แล้วขึ้นมากินลาบรถด่วนฝีมือแม่อีกนะลูก"

"ได้ครับแม่ แต่ขอเป็นเมนูอื่นได้มั๊ยอ่ะครับ แหะ แหะ" เราพูด

"ได้สิจ๊ะ เดี๋ยวให้ปิ๊กพาเที่ยวให้ทั่วเชียงใหม่เลย"

.....แล้วพี่ๆก็เรียกพวกเราขึ้นรถ ไอ้แมค นายเอ็ม ไอ้แบงค์ก็วิ่งมาหาพวกเรา เข้ามาสวัสดีลาพ่อกับแม่นายปิ๊ก

"ปิ๊ก พวกเราไปก่อนนะ เดี๋ยวว่างๆเราขึ้นมาเที่ยวหา" เราบอกนายปิ๊ก

"ครับ เดินทางปลอดภัยนะ" นายปิ๊กบอกกับพวกเรา

"ไอ่ปิ๊ก กูขอบใจนะที่มาช่วยค่ายกู" ไอ้แมคพูดกับนายปิ๊กแล้วก็เดินเข้าไปกอดนายปิ๊ก

.....แล้วคนที่เหลือ นายเอ็ม นายนิก ไอ้แบงค์ รวมทั้งยัยส้มก็เข้าไปกอดลานายปิ๊ก เหลือเรา....ที่ยังไม่ได้เข้าไปกอด

"แล้วเอิร์ตหล่ะ ไม่กอดปิ๊กมันหน่อยหรอ" นายเอ็มพูด

''เอิร์ตกอดได้หรอ" เราพูด

"ได้สิครับเอิร์ต ทำไมจะไม่ได้หล่ะ"นายปิ๊กพูดกับเราแล้วก็ยิ้มๆ

....นายปิ๊กพูดแล้วก็เดินเข้ามาหาเรา อ้าแขนมากอดเรา เราก็เลยกอดนายปิ๊กตอบ

"ดีใจนะที่ได้รู้จัก กลับไปถึงกรุงเทพฯ ออนเอ็มมาบอกปิ๊กด้วยนะครับ" นายปิ๊กบอกเราตอนที่กอดเรา

"ดีใจที่ได้รู้จักปิ๊กเหมือนกันนะ ขอบคุณมากๆที่มาช่วยค่ายเรานะ ขอบคุณจริงๆ" เราพูดตอบนายปิ๊ก

"เช่นกันครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ" นายปิ๊กพูดแล้วก็ดันตัวเราออกมา

"ร้องไห้ทำไม" นายปิ๊กพูด เพราะตอนนั้นน้ำตาเราไหลแล้ว นายปิ๊กเอามือมาเช็ดน้ำตาให้เรา

"ป่ะๆ ขึ้นรถกันพี่เรียกแล้ว...ไปก่อนนะปิ๊ก" ไอ้แมคเรียกพวกเราขึ้นรถ

"ป่ะๆ เดี๋ยวปิ๊กเดินไปส่งครับ"

.....พวกเราหันไปสวัสดีคุณพ่อคุณแม่นายปิ๊กอีกรอบ แล้วก็เดินไปขึ้นรถ////ใจมันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ เพราะต้องจากลากับสิ่งที่ผูกพันธ์ถึงสองครั้งสองคราในเวลาไล่เลี่ยกัน อย่างแรกก็คือค่ายอาสา ชาวบ้าน เด็กๆบนดอย ที่พวกเราอยู่ค่ายด้วยกันมาตลอดเกือบๆเดือน ที่หมู่บ้านนั้นได้มอบประสบการณ์อันมีค่าให้กับพวกเราหลายๆอย่าง บรรยากาศ ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นบนค่ายนั้นเราจะจดจำไม่มีวันลืมเลยหล่ะ มงกุฏดอกหญ้านี้เราก็จะนำไปเก็บรักษาไว้อย่างดีเลย//ส่วนจากที่สองเราต้องจาก"นายปิ๊ก" ที่ถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ความผูกพันธ์ มิตรภาพดีๆก็เกิดขึ้นได้เสมอ ค่ายอาสาครั้งนี้ทำให้เราได้เพื่อนที่ดีเพิ่มมาอีกหนึ่งคน เราสัญญาเราจะไม่ลืมนายเลยปิ๊ก ขอบคุณมากๆที่มาช่วยค่ายของเรา ไว้ว่างๆเราจะนั่งรถไฟขึ้นมาเที่ยวหานายที่เชียงใหม่นะ/////กลับกรุงเทพฯแล้ว หน้าที่ของพวกเราหลังจากนี้ก็คือตั้งใจเรียนต่อไป ส่วนเรากับนายนิกก็ต้องอยู่ด้วยกันต่อไป////ดีแค่ไหนที่วันนี้เราได้กลับมาพูดกันอีกครั้ง

.....นั่งอยู่บนรถ นายนิกหลับไปแล้ว ส่วนเราก็เอาสมุดกระจกขึ้นมาอ่าน....ตรงหน้าสมุดกระจกที่นายนิกเขียนจองไว้ นายนิกเขียนให้เราไว้ว่า....

"ไอ้ดื้อ....ถ้าเปิดอ่านมาเจอในวันที่เรายังไม่พูดกัน นิกอยากจะบอกว่าขอโทษ ขอโอกาสให้เราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกนะ กลับมาอยู่ด้วยกันอีก..ถ้าสบายใจแล้วก็ให้อภัยนิกวันไหน เอิร์ตก็กลับมาอยู่หอกับนิกได้เลยนะ ประตูไม่ได้ล๊อก...กลับมานะครับ..นิกจะรอ////แต่ถ้าวันนี้เราเข้าใจแล้วก็คุยกัน กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว....ก็คงไม่มีอะไรจะพูดแล้วหล่ะ...อยู่ข้างๆกันไปแบบนี้นานๆนะ....ไอ้ดื้อของนิก^_^<<

....เรานั่งอ่านไปก็อมยิ้มไป นายนิกเนี่ยร้ายกาจจริงๆ ฮ่าๆ

"ไอ่ลิงบ้า!!" เราพูดออกมาเบา แล้วก็หันไปมองนายนิกที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆเรา