ผมมีโอกาสได้เห็นหน้าปกหนังสือและเนื้อหาโดยย่อของหนังสือเล่มหนึ่งผ่านทาง facebook
พอได้อ่านเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้โดยย่อแล้ว รู้สึกว่าน่าอ่านดี เนื้อหาน่าสนใจ
ยิ่งอ่านไปเท่าไหร่ ก็วางไม่ลง มีความสุขตลอดที่ได้อ่าน ขนาดเรื่องย่อยังขนาดนี้ ถ้าได้อ่านฉบับเต็มๆจะเป็นยังไง
พอได้อ่านเรื่องย่อไปได้สักพัก ยิ่งอ่านยิ่งน่าสนใจขึ้นไปเรื่อยๆ ยิ่งอ่านยิ่งเข้มข้น ก็อยากจะอ่านฉบับเต็มขึ้นมา
แต่ทว่าหนังสือเล่มนี้ ดันมีคนเช่าไปก่อนแล้ว และเขาเช่ามา 6 ปีแล้วด้วย และก็ยังไม่มีทีท่าที่จะเอามาคืนที่ร้าน
เลยรู้ว่าคงหมดสิทธิ์ที่จะได้อ่านมันแล้วแน่ๆ แต่อุตส่าห์อ่านเรื่องย่อมาขนาดนี้แล้ว จะไม่ให้อ่านฉบับเต็มได้อย่างไร
แต่ก็มีเรื่องให้ใจชื้นได้เล็กน้อย หนังสือเล่มนี้ไม่ได้อยู่กับเจ้าของในตอนนี้ แต่ทว่าเขาก็แวะมาอ่านบ้าง มาเช็ดปกหนังสือ ดูแลมันบ้างนานๆที
เลยมีความคิดแย่ๆ อยู่พักหนึ่ง "ขโมยเขาอ่านไปก่อน ถ้าเจ้าของไม่รู้ เขาก็คงไม่ว่าอะไร"
ตอนแรกก็รู้ว่ามันไม่ดี แต่ความอยากความต้องการของคน ทำให้ลืมทุกอย่างไปได้หมด เลือกที่จะขโมยหนังสือเล่มนั้นมาอ่าน โดยไม่ได้สนใจอะไร
ไม่สนใจผิดชอบชั่วดีอะไร รู้แค่ว่าอยากอ่าน ก็จะต้องอ่านให้ได้
ในระยะเวลาสองวันหนึ่งคืนที่ได้ขโมยหนังสือมาอ่าน ปรากฏว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ดีมาก
เป็นหนังสือที่อ่านแล้วสนุกที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา ไม่ต่างจากที่คิดไว้ตั้งแต่อ่านเรื่องย่อ
ตอนนี้เลยไม่แปลกใจว่าทำไมเจ้าของถึงได้หวงหนังสือเล่มนี้นัก รู้สึกถูกชะตากับหนังสือเล่มนี้
อยากครอบครองหนังสือเล่มนี้ไว้เป็นของตัวเอง แต่ก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก เขายังไม่ได้เอาไปคืนเลย
ในช่วงเวลานั้นก็ได้เห็นว่าเจ้าของหนังสือเขาดูแลหนังสือยังไง หนังสือเล่มนี้มันมีความหมายกับเขาแค่ไหน
แล้วทำไมเราต้องคิดที่จะขโมยมันด้วยหล่ะ
ถ้าเราเป็นเจ้าของหนังสือ ถ้ามีคนมาขโมยก็คงจะรู้สึกไม่ดีเช่นกัน ถ้าเราขโมยมันมาได้
สักวันก็มีสิทธิ์โดนขโมยเหมือนกัน
ควรจะรอให้เขาเอาหนังสือมาคืน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน อีกนานแค่ไหน 3 ปี ? 5 ปี ? หรือนานกว่านั้น
และอีกไม่นานก็ได้ยินมาว่าอาจจะซื้อหนังสือเล่มนี้เก็บไว้เป็นของตัวเอง
ก็คงจะหมดสิทธิ์อย่างถาวร หมดหวัง หรือควรตัดใจไปหาอ่านหนังสือเล่มอื่นๆที่ยังไม่มีคนเช่าไป
แต่มันก็ทำใจยากซะเหลือเกินเพราะอ่านมาหลายตอนแล้ว ถ้าไม่เริ่มอ่านแต่แรก มันอาจจะง่ายกว่านี้
ลืมฉากแตะหน้าผากตอนไม่สบาย ฉากเช็ดเหงื่อให้ตอนเดินด้วยกันร้อนๆ ฉากจูงมือกัน ป้อนข้าว ยิ้มให้กัน หรืออะไรหลายๆอย่าง
มันทำใจให้ลืมยากจริงๆ
แต่เพื่อความถูกต้องก็จะต้องทำ ถึงมันจะยากแค่ไหนก็ตาม T T
หรือจะแพ้ใจตัวเอง กลับไปขโมยอ่านอีก ไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนจบ เหลือใจตัวเองล้วนๆ ล้วนๆจริงๆ
"ใจหนึ่งก็คิดจะเดินไปให้ไกล แต่อีกใจยังไม่กล้าพอ เพราะรู้ว่ายังขาดเธอไม่ได้"
ขอคำแนะนำด้วยครับ T T
พอได้อ่านเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้โดยย่อแล้ว รู้สึกว่าน่าอ่านดี เนื้อหาน่าสนใจ
ยิ่งอ่านไปเท่าไหร่ ก็วางไม่ลง มีความสุขตลอดที่ได้อ่าน ขนาดเรื่องย่อยังขนาดนี้ ถ้าได้อ่านฉบับเต็มๆจะเป็นยังไง
พอได้อ่านเรื่องย่อไปได้สักพัก ยิ่งอ่านยิ่งน่าสนใจขึ้นไปเรื่อยๆ ยิ่งอ่านยิ่งเข้มข้น ก็อยากจะอ่านฉบับเต็มขึ้นมา
แต่ทว่าหนังสือเล่มนี้ ดันมีคนเช่าไปก่อนแล้ว และเขาเช่ามา 6 ปีแล้วด้วย และก็ยังไม่มีทีท่าที่จะเอามาคืนที่ร้าน
เลยรู้ว่าคงหมดสิทธิ์ที่จะได้อ่านมันแล้วแน่ๆ แต่อุตส่าห์อ่านเรื่องย่อมาขนาดนี้แล้ว จะไม่ให้อ่านฉบับเต็มได้อย่างไร
แต่ก็มีเรื่องให้ใจชื้นได้เล็กน้อย หนังสือเล่มนี้ไม่ได้อยู่กับเจ้าของในตอนนี้ แต่ทว่าเขาก็แวะมาอ่านบ้าง มาเช็ดปกหนังสือ ดูแลมันบ้างนานๆที
เลยมีความคิดแย่ๆ อยู่พักหนึ่ง "ขโมยเขาอ่านไปก่อน ถ้าเจ้าของไม่รู้ เขาก็คงไม่ว่าอะไร"
ตอนแรกก็รู้ว่ามันไม่ดี แต่ความอยากความต้องการของคน ทำให้ลืมทุกอย่างไปได้หมด เลือกที่จะขโมยหนังสือเล่มนั้นมาอ่าน โดยไม่ได้สนใจอะไร
ไม่สนใจผิดชอบชั่วดีอะไร รู้แค่ว่าอยากอ่าน ก็จะต้องอ่านให้ได้
ในระยะเวลาสองวันหนึ่งคืนที่ได้ขโมยหนังสือมาอ่าน ปรากฏว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ดีมาก
เป็นหนังสือที่อ่านแล้วสนุกที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา ไม่ต่างจากที่คิดไว้ตั้งแต่อ่านเรื่องย่อ
ตอนนี้เลยไม่แปลกใจว่าทำไมเจ้าของถึงได้หวงหนังสือเล่มนี้นัก รู้สึกถูกชะตากับหนังสือเล่มนี้
อยากครอบครองหนังสือเล่มนี้ไว้เป็นของตัวเอง แต่ก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก เขายังไม่ได้เอาไปคืนเลย
ในช่วงเวลานั้นก็ได้เห็นว่าเจ้าของหนังสือเขาดูแลหนังสือยังไง หนังสือเล่มนี้มันมีความหมายกับเขาแค่ไหน
แล้วทำไมเราต้องคิดที่จะขโมยมันด้วยหล่ะ
ถ้าเราเป็นเจ้าของหนังสือ ถ้ามีคนมาขโมยก็คงจะรู้สึกไม่ดีเช่นกัน ถ้าเราขโมยมันมาได้
สักวันก็มีสิทธิ์โดนขโมยเหมือนกัน
ควรจะรอให้เขาเอาหนังสือมาคืน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน อีกนานแค่ไหน 3 ปี ? 5 ปี ? หรือนานกว่านั้น
และอีกไม่นานก็ได้ยินมาว่าอาจจะซื้อหนังสือเล่มนี้เก็บไว้เป็นของตัวเอง
ก็คงจะหมดสิทธิ์อย่างถาวร หมดหวัง หรือควรตัดใจไปหาอ่านหนังสือเล่มอื่นๆที่ยังไม่มีคนเช่าไป
แต่มันก็ทำใจยากซะเหลือเกินเพราะอ่านมาหลายตอนแล้ว ถ้าไม่เริ่มอ่านแต่แรก มันอาจจะง่ายกว่านี้
ลืมฉากแตะหน้าผากตอนไม่สบาย ฉากเช็ดเหงื่อให้ตอนเดินด้วยกันร้อนๆ ฉากจูงมือกัน ป้อนข้าว ยิ้มให้กัน หรืออะไรหลายๆอย่าง
มันทำใจให้ลืมยากจริงๆ
แต่เพื่อความถูกต้องก็จะต้องทำ ถึงมันจะยากแค่ไหนก็ตาม T T
หรือจะแพ้ใจตัวเอง กลับไปขโมยอ่านอีก ไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนจบ เหลือใจตัวเองล้วนๆ ล้วนๆจริงๆ
"ใจหนึ่งก็คิดจะเดินไปให้ไกล แต่อีกใจยังไม่กล้าพอ เพราะรู้ว่ายังขาดเธอไม่ได้"