ผมมีคนรู้จักอยู่คนหนึ่ง  เขาสอนลูกเขาให้โต้เถียงเวลาพ่อแม่อบรม หรือพ่อแม่สั่งสอนอะไร แต่ให้เถียงด้วยเหตุด้วยผลเขาจะบอกกับลูกเขาเสมอว่า คนเป็นพ่อแม่มีแต่เจตนาและความหวังดีต่อลูกนั่นคือเรื่องจริง และไม่อยากให้ลูกปฏิเสธ ตอนพ่อยังไม่มีลูก พ่อก็ไม่เคยเป็นลูกดีเด่น ฉะนั้นตอนพ่อมีลูกพ่อไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นพ่อดีเด่น     
         เวลาเขาสอนอะไรกับลูกของเขา เขาจะย้ำเสมอว่าไม่ต้องเชื่อทั้งหมดก็ได้  เก็บเอาไปไตร่ตรอง เรื่องไหนคิดว่าไม่จริงให้มาบอกด้วยพ่ออาจจะหูตาสว่างด้วย พ่อไม่อาย ที่จะคิดว่าลูกฉลาดกว่า  แสดงว่ายีนส์ได้พัฒนาไม่หยุดอยู่กับที่
เขาบอกว่าเขาไม่รับประกันว่าลูกเขา จะดีหรือประสบความสำเร็จกว่าลูกของคนอื่่น  แต่อยากให้เป็นตัวของตัวเอง ให้เกียรติคนที่เห็นต่างกับเรา
         เขาบอกว่า  เขาอยากให้ลูกเขาเจริญงอกงามเอง  ตามวิถีของเขาเอง  เขาไม่อยากให้ลูกของเขาเป็นแค่โคลนนิ่งของเขา  คุณว่าเขาเป็นพ่อแบบไหน? แปลกไหม?