ก่อนอื่นขอเล่าก่อนน๊ะ
หมาตัวนี้มันชื่อ อิขาว ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน ใครเอามาปล่อยไว้แถวบ้านไม่รู้นานมากแล้ว ก็เลยเลี้ยงมันมาเรื่อยๆ จนผ่านไปเกิน 5 หรือ 10 ปีก็ไม่แน่ใจ
อิขาวมันเป็นหมาอวบ หางสั้นๆ บอกตรงๆก็ไม่ได้ตั้งใจเลี้ยงอะไรมากมาย เลี้ยงไว้หน้าบ้าน ก็เลี้ยงตามอัตภาพ ให้ข้าวกิน ไม่ได้ขัง มันอยากไปไหนมาไหนก็ได้
มันเป็นหมาตัวแม่ ที่เปิดประตูรั้วบ้านเองได้ บางครั้งก็หยิ่งๆ 555 หวงที่ หวงข้าว มีลูก 2 ตัวด้วยน๊ะ
เวลาพ่อเรากลับบ้าน มันจะดีใจเวอร์ๆ ไปวิ่งเห่าหอน ไล่เห่าคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวบ้าน จนโดนด่า โดนไล่บ้าง เวลาเรากลับก็จะวิ่งกระดิกหางมารับตลอด

จนเมื่อ 2 วันที่ผ่านมา (3/7/56) เรากลับบ้านมาก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ก็เห็นมันเดินเข้ามาในบ้านแบบมึนๆ ก็ไล่มันออกไป แล้วก็เริ่มสงสัยว่าเป็นอะไรรึป่าว สิ่งที่สังเกตได้คือ มันดูมึนๆ คอแข็งเกร็งๆยังไงไม่รู้ หายใจแรงๆทางปาก เดินไปเดินมาเหมือนจะเดินไม่ไหวด้วยซ้ำ ก็เริ่มคิดและว่ามันต้องเป็นอะไรแน่ๆ ก็พยายามไปพูดคุยกับมัน แต่ก็ทำไรไม่ได้เพราะดึกแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น มองหามันก็ไม่เห็น คิดว่ามันจะไปนอนตายที่ไหนรึป่าวไม่ให้เห็นศพมัน ก็เศร้าใจอยู่ พอค่ำๆเรากลับมา อ้าวอิขาวยังนอนอยุ่ที่สนามหน้าบ้าน ตอนเรียกมันมันก็กระดิกหางน่ะ แต่ก็ไม่ได้ลุกเดิน ก็เลยพยายามเดินเข้าเดินออกบ้านเพื่อมาดูมันบ่อยๆ มาปัดยุงให้มัน คุยกับมัน ว่า "สู้ๆน่ะอิขาว อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน อย่าเป็นไรน๊ะ " (เล่าไปน้ำตาก็จะไหลT.T) ก็ลูบหัวมัน

เช้าวันนี้ตื่นมาเห็นมันก็ยังนอนอยู่ แต่พอก่อนเราจะออกไปทำงาน เห็นมันนอนนิ่งเลย ก็เลยเดินมาดู มันนอนหายใจถี่แล้วก็เริ่มมีแมลงวันตอม รวมถึงมันอึออกมาแล้วด้วย ในใจเลยคิดว่า ไม่ไหวแล้วแน่ๆ ... พอเราแต่งตัวเสร็วกำลังจะออกจากบ้านก็เดินไปดูมันอีกที ก็ยังเหมือนเดิม นอนหายใจถี่ๆ เราก็เลยเดินไปพูดกับมันว่า "ไม่ไหวก็ไปดีน่ะอิขาว ไปดี ดีใจที่ได้เอ็งเป็นหมา ชาติหน้าก็ขอให้เกิดที่ดีๆเป็นคนน่ะ" ระหว่างที่เราพูดมันก็นอนแบบตะแคงข้างหัวราบไปกับพท้น แร้วก็เริ่มมีอาการกระตุกด้วย T.T เราเลยลูบหัวมัน "ไปดีอิขาว" แล้วก็คาดว่ามันน่าจะสิ้นใจตอนที่เราออกจากบ้านไป

ความรู้สึกตอนนั้นแบบว่า ... เศร้าว๊ะ อีกหน่อยจะไม่มีมันแล้วไรงี้ เห้นกันมานาน อยู่กันมานานไม่คิดว่าจะต้องเห็นมันตายไปต่อหน้าต่อตา T^T มันคงรอเราให้เราคุยกับมันเป็นครั้งสุดท้าย

ไปสู่สุขคติน๊ะอิขาว ... ต้องคิดถึงเอ็งแน่ๆ