บางที่ก็เหนื่อยนะครับเป็นที่ปรึกษาปัญหาให้กับคนโน้นคนนี้
แต่กับเรื่องของตัวเอง พยายามเท่าไร มันก็ยิ่งยาก
กับหนทางที่เลือก เหมือนกับว่ากำลังหนีปัญหายังไงยังงั้นเลย
คิดจะสู้ แต่พอดูกำลังตัวเองแล้ว...ไม่ไหวแฮะ
มันใหญ่เกินไป...

บางทีก็ได้แต่ปล่อยอารมณ์จมอยู่กับตะเองอย่างนั้น
อยู่เงียบๆ มองสิ่งนั้นสิ่งนี้ อยากจะลืมเรื่องราวไม่สบายใจ
ปล่อยเวลาให้ผ่านไป...ผ่านไป...ผ่านไป...ผ่านไป

แต่ก็เอาเหอะนะ...สีสันของชีวิต
มันก็ต้องมีเรื่องไม่สบายใจกันบ้าง
ใช่ไหมครับ.....
คนเราบางทีก็แปลกดีนะครับ เรียนรู้มากก็ลืมมาก เรียนรู้น้อยก็ลืมน้อย
แต่เรียนรู้น้อยก็ทำให้รู้น้อย ยิ่งกว่านั้นพอเรียนรู้มากดันรู้น้อยอีก 555 ไปกันใหญ่

อารมณ์เพ้ออีกล่ะครับ งานการไม่ทำ