เมื่อวันเสาร์ผมเหมือนหลุดเข้าไปในโลกย้อนยุค พวกเรา น้าๆ หลานๆ มาจัดงานฉลองให้น้าๆที่ได้เลื่อนตำแหน่งหน้าที่ราชการพร้อมกันสามราย  ผมทำขนมจีน แกงไก่ ขนาดพอเลี้ยงคนได้ 20 คน ไว้รับรองตั้งแต่ตอนเที่ยง มีการกินเลี้ยงและตระเตรียมเครื่องเสียงอย่างดีเพื่อร้องคาราโอเกะกัน นี่เป็นการรวมตัวปาร์ตี้กันครั้งแรกที่ผมจำได้ ที่ไม่ได้มีงานบุญมาเกี่ยวข้อง และอดีตก็มากรีดกรายผ่านบทเพลงนับร้อยตรงหน้าในช่วงเวลาตั้งแต่เย็นๆไปจนดึกดื่นค่อนคืน

หลายบทเพลงคุ้นหูเมื่อวันเยาว์วัย ถูกขับร้องโดยน้าชาย น้าสะใภ้  ที่ไม่เคยล่วงรู้มาก่อนว่าจะร้องเพลงได้ ไพเราะเยี่ยงนี้ ทูล ทองใจ สุเทพ วงศ์คำแหง ธานินท์ อินทรเทพ  ทนงศักดิ์ ภักดีเทวา  ชลัมภ์ เทพชัย  คุณชายถนัดศรี ครูเอื้อ มาพร้อมสุนทราภรณ์ วงใหญ่ ทางฝั่งลูกทุ่งมา กันคับคั่งโดยเฉพาะนักร้องที่ลาลับจากโลกนี้ไปแล้ว ครูสุรพล สมบัติเจริญ ศรคีรี  ศรีประจวบ  ก้าน แก้วสุพรรณ ชาตรี  ศรีชล สังข์ทอง ศรีใส ยอดรัก สลักใจ  ฯลฯ  บางช่วงยังคุยกับน้องสาวเลยว่า เพลงเหล่านี้ คงจออยู่ยืนยงไปอีกเป็นร้อยปี โดยเฉพาะเพลงคู่ ในงานรื่นเริง เพราะ ร้องได้ ร้องง่าย ไพเราะ มันเป็นสื่อร้อยคนต่างวัยเข้าไว้ด้วยกัน และ ร้อยโยงด้วยพลังแห่งคืนวันอันโหยหาความหลัง

ผมเห็นความสุขของแม่ ผ่านรอยยิ้มและสายตาที่มองไปยังน้องชายทั้งสี่ ที่บัดนี้แต่ละคนประสบความสำเร็จในชิวิตกันแล้ว ทั้งหน้าที่การงาน ฐานะ และการยอมรับในสังคม  เป็นครูบาอาจารย์ เป็นตำรวจ เป็นผู้นำชุมชน และทุกคนก็ยังทำงานให้สาธารณะ ให้การกุศลเสมอ เหมือนมียีนชนิดหนึ่งถูกถ่ายทอดผ่านมาทางพันธุกรรมถึงทุกคนอย่างไม่ตกหล่น  

การเติบโต ผ่านชีวิตที่ยากแค้น กว่าจะได้อะไรมายากเย็น เป็นครูที่สอนชีวิตได้อย่างดี มองเห็นภาพพี่น้องเสียสละ ช่วยเหลือกัน ผ่านเรื่องเล่าในหลายช่วงตอน หลายเหตุการณ์ในชีวิตถูกน้าๆ นำมาอำ เย้าหยอก เล่าสู่กันฟังด้วยน้ำเสียงภาคภูมิและสนุกสนาน หลาน เหลน เฮฮา ปรบมือกันไม่ขาด แต่พอช่วงมอบของที่ระลึก น้าชายคนโต เอาเส้นผมของยายที่จากพวกเราไปหลายปีแล้ว มาแบ่งไปอัดกรอบเลี่ยมทองมาแจกให้น้องๆ  ผมแอบน้ำตาซึม

คิดจะปลูกต้นรักสักกอ กลัวว่าหน่อรักนั้นจะกลาย เพลงนี้ยังแว่วติดหู  เหมือนยายสอนผม แม่สอนผม และ บรรดา น้าๆ สอนผม ว่าจะปลูกฝังอะไร จะปลูกต้นอะไร ทำด้วยมือ ก็ทำได้แต่คงยากที่จะงดงาม ถ้าไม่ได้ใช้หัวใจ ดูแลมัน และอยู่เป็นเจ้าของมันไป จนตลอดชีวิตเรา