ทุกวันนี้มีความรู้สึกว่าตัวเองเศร้าหมองมาก เหมือนคนไม่มีเพื่อน ไม่กล้าเข้าสังคม ขาดกำลังใจ รู้สึกเป็นคนไร้ค่า ..
อยากจะอยู่อยากจะเรียน(มหาวิทยาลัย) คนเดียวคืิอชอบที่จะรู้จักผิวเผินกับคนไม่คุ้นเคยมากกว่า เพราะว่ารู้สึกสนิทใจกว่า
ว่าเค้าไม่ได้คิดกับเราในแง่ลบ เพิ่งมาเป็นประมาณ 1 ปี จากที่เมื่ิอก่อน รู้สึกตัวเองมีเพื่อน มีคนต้องการ  เพื่อนที่คบอยู่ก้รุ้สึกไม่สนิทใจ
เราไม่กล้าที่จะไปวุ่นวายกับเค้ามาก  เพราะเคยทำและรู้สึกเหมือนเค้าตีตัวออกห่าง ทุกวันนี้ทำอะไรจึงทำคนเดียว

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็เข้าทางธรรมะ พยายามสวดมนต์บ้าง ฟังธรรมบ้าง และก็ชอบอ่านเกี่ยวกับธรรมะ บางทีก็อารมณ์ดี สงบ
ให้อภัยทุกคนที่เคยทำร้ายความรู้สึกเรา แล้วก็กลับมารู้สึกแย่อีก เป็นๆหายอยู่แบบนี้ จนรู้สึกได้เลยว่า เราเป็นคนที่มีจิตเศร้าหมอง
เหมือนคนอมทุกข์ตลอดเวลา ทำอย่างไรก็ไม่หายสักที บางทีมองรูปตัวเอง หรือเห็นหน้าตัวเองยังรู้สึกหมั่นใส้ ไม่ชอบคนๆนี้เลย


จนตอนนี้เกิดความสงสัยว่ามันเป็นเวรกรรมของเราหรือเพราะเราเป็นโรคซึมเศร้ากันแน่?

เพราะตรวจสอบอาการดูก็ใช่แทบทุกข้อ แล้วถ้าเป็นจริงๆทุกวันนี้ใช้วิธีธรรมะบำบัดทำไมไม่หายคะ แต่กับเพื่อนๆวัยรุ่นคนอื่น
ที่ดำเนินชีวิตตามปกติ แทบไม่รู้จักธรรมะด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึงใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข ไม่มีใครจมกับความเศร้าหมองแบบเรา
หรือเราสามารถหายได้ด้วยวิธีทางการแพทย์เท่านั้น รบกวนช่วยตอบด้วยนะคะ ตอนนี้หมดหนทางแล้วค่ะ เบื่อตัวเองมาก
ที่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ทุกวันนี้ใช้ชีวิต(บางที)แทบจะหลบๆซ่อนๆ ไม่อยากเจอคนรู้จัก เพราะถ้าเค้าไม่ทักเรา ก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่เข้าไปอีก

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ .