เรารู้จักนางผู้นี้เมื่อเกือบ 20 ปีก่อน ตอนไปสวนโมกข์ ตอนนั้นเรายังเด็กมาก 10 กว่าขวบ
   ไปยืนอ่านกลอนที่เค้าเขียนไว้ เราไม่รู้ว่า นางผู้นี้คือใคร แต่รู้สึกว่าไม่ค่อยชอบนางเท่าไหร่
   ไม่รู้อะไรทำให้เรานึกถึงนางผู้นี้ ทั้งๆ ที่ก็ไม่เคยนึกถึงนาง มานานหลายปีมาก เพราะไม่ได้ไปสวนโมกข์นานหลายปีแล้ว
   หากแต่ "นางเบ็ด"...  ในวันนี้ ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวล่อแหลม แต่นางจะมาในคราบของนางฟ้าผู้ใจบุญ นางฟ้าผู้งดงาม
   นางฟ้าผู้ต้องการพุทธิปัญญา  แต่ นางเบ็ดก็ยังเป็น นางเบ็ด อยู่วันยังค่ำ นางมีเป้าหมายของนาง
   นางเลยบอกว่า .. "เป้าหมายมีไว้พุ่งชน"

   ...... ใช้เนื้อหนัง  เป็นเหยื่อ  เพื่อจับเขา
ปัญญาเบา  เฟื่องฟ่อง  ไม่ต้องสอน
มีจิตใจ  ไหลเลือน  จนเปื้อนปอน
อรชร  พราวกลเม็ด  ตกเบ็ดคน

คำพระสอน  ปิดละอาย  ให้มิดชิด
ราวจะปิด  มิดเม้น  ทุกเส้นขน
เจ้าแกล้งแย้ม  นั่นนี่  สีประดน
โกลาหลเบ็ด, เหยื่อ  เหลือประมาณ

โลกทุกวัน  จึงมี  กระลีบร
ต้องอาบเลือด  เดือดร้อน  ดังไฟผลาญ
พวกชาวพุทธ  ซุดห่าง  ทางนิพพาน
เพราะซมซาน  ติดเบ็ด  เข็ดไม่เป็น

สารตรานี้  ส่งมา  ถึงชาวพุทธ
ที่อุตลุด  หดกระโปรง  โล่งโต้งเห็น
จนพระเณร  ไม่มี  ที่หนีเร้น
ก็ออกไป  โลดเต้น  ติดเบ็ดเอย.....