ทำไมเราจึงคิดตลอดเวลาว่าเราคงอยู่ได้อีกไม่นาน เดี๋ยวเราก็จะตายแล้ว คิดแบบนี้ทุกวันๆค่ะ คิดแล้วเราจะรู้สึกเศร้ามากๆ เลยทำให้เรากลัวการนอนหลับมากๆ..เพราะกลัวว่ากลัวจะหลับแล้วเกิดไม่ตื่นขึ้นมาอีกจะทำไง ? กลัวว่ายังไม่ได้สั่งเสียพ่อแม่เลย แล้วถ้าตายไปแล้ว พ่อแม่เราท่านจะอยู่ยังไง ? ทุกวันนี้เราต้องทำงานส่งเงินทุกเดือนๆ เรารับภาระทุกอย่าง แม้แต่น้องสาวเราก้ต้องช่วยเหลือพวกเค้า เพราะเค้ายังช่วยตัวเองไม่ได้ เราเป็นห่วงทุกคนว่าจะลำบาก ถ้าไม่มีเรา และเราไม่ชอบดูตะวันตกดินเลยค่ะ เรากลัวตอนพระอาทิตย์กำลังค่อยๆจมลงน้ำทะเล หรือลับขอบฟ้า มันหมายถึงการจากลา วันเวลาแต่ละวันๆมันผ่านไปเร็วมากๆ เรากลัว เราห่วงพ่อแม่ เรายังอยากดูแลท่าน อยากให้ท่านจากเราไปก่อน เพราะหากเราไปก่อนท่าน ท่านทั้งสองจะลำบาก ตอนแก่ๆใครจะเช็ดอึเช็ดฉี่ให้ท่าน หากท่านอายุยืนกว่าเรา ท่านจะต้องลำบากมากเลย  และอีกอย่างคือเรากลัวทะเล กลัวเพราะมันเวิ้งว้าง กว้างใหญ่ น่ากลัว ไม่มีที่สิ้นสุด มองไปไม่เห็นอะไรเลย เราจะเห็นภาพ ความตายที่หนาวเย็น และอ้างว้าง โดดเดี่ยว เดียวดาย เราจะเครียดทุกคืนเวลาต้องกินยาก่อนจะเข้านอน ขนาดยาที่จิตแพทย์สั่งให้ บางคืนยังเอาแทบไม่อยู่คือจิตไต้สำนึกมันต่อต้านไม่ยอมนอน แต่ยาบังคับให้นอน ดังนั้นระหว่างหลับ เราจะรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่เรื่อย บางคืนจะรู้สึกรับรู้ทุกอย่างรอบตัว แต่ขยับตัวไม่ได้ เพราะยามันบังคับให้หลับ แล้วเราจะตื่นเร็วมากๆ คือ ตี 3 - 4 - 5 หากตื่นช้ากว่านั้นเราจะโมโหตัวเอง หงุดหงิด ฟุ้งซ่าน เพราะเหมือนเราจะเร่งตัวเองตลอดเวลา เราก็ไม่รู้ว่าเราจะเร่งตัวเองไปไหน ? เหนื่อยนะคะ และ ไม่เข้าใจตัวเองเลยค่ะ เราเป็นอะไร ? หรือเราเป็นมากกว่าโรค Bipolar Disorder ที่เป็นอยู่ อีกหรือเปล่าคะ ?