อยากทราบความเห็น ว่าเวลาเห็นคนอ้วนแล้วรู้สึกยังไงกันบ้างอะคะ ?
เราไม่เข้าใจว่าทำไมอ้วนแล้วต้องโดนดูถูก และมองด้วยสายตาเหยียดหยาม เราเป็นคนชอบทำอาหารมากๆ เวลาได้กินของที่ตัวเองชอบแล้วมันรู้สึกมีความสุข แต่ความสุขนั้นก็ต้องแลกมาด้วยการโดนเพื่อนล้อ ตั้งแต่มัธยม เข้ามหาลัยก็ยังไม่วายโดนถากถางแบบเดิมๆ บางคนก็เรียก อิอ้วน อิตุ่ม อิช้างน้ำบ้างล่ะ ฯลฯ เยอะแยะไปหมด พูดซ้ำๆซากๆต่อหน้าเราก็แกล้งทำเป็นยิ้ม หัวเราะตลก ฮาๆกันไป อยากพยายามไม่แคร์เหมือนกันนะ แต่สุดท้ายก็กลับมาคิดมาก และนอนร้องไห้คนเดียวทุกที ไม่รู้ว่าควรเก็บความรู้สึกแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ทำไมเขาถึงเห็นปมด้อยเราเป็นเรื่องสนุกปากก็ไม่รู้ ล่าสุดกลับบ้านไป แม่พูดทุกวันเลยว่า..
"ตายแล้ว ทำไมอ้วนแบบนี้ สภาพมันยิ่งกว่าฮิปโปแล้วนะ รู้ตัวรึเปล่าว่ามันทุเรศมากเลยนะลูก"
"จะกินอะไรนักหนา หน้าบานเท่ากระด้ง คือมันบวมจริงๆนะลูก พยายามอย่ากินอีกเลย"
และอีกมากมาย..
ความรู้สึกแรกที่ได้ยินคือ จุกค่ะ.. อยากจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก เราเป็นคนคิดมาก ค่อนข้างเซ้นซิทีฟ อ่อนไหวง่ายกับคำพูดคน
ตอนนี้เราก็เลยกำลังตั้งใจพยายามลดความอ้วนอยู่ค่ะ ปัจจุบันอายุ 19 หนัก 54 kg. สูง 160 cm.
เป้าหมายคืออยากลดให้เหลือสัก 40 กิโล (น้ำหนักประมาณนี้น่าจะพอดีกับตัวเราที่สุดแล้ว)
เพราะขนาดตอนนี้ วัดค่า ibm = ปกติ แต่ยังโดนคนอื่นมองว่าอ้วนเป็นช้างขนาดนี้ T_T
ไม่ได้ตั้งใจจะอดข้าว แต่กินวันละมื้อ + ออกกำลังกาย (ข้าวเช้าเราไม่กินค่ะ ตื่นไม่ทัน เป็นโรคนอนไม่หลับ กว่าจะหลับก็ตี 3-4)
บวกกับเข้าฟิตเนสวันละ 1 ชม. บางทีก็ว่ายน้ำ (ชอบเล่นน้ำมากค่ะ ลอยตัวแล้วตีขาไปกลับ เพื่อนลากขึ้นก็ไม่ยอมขึ้น - -)
แต่เราเป็นคนเผาผลาญไม่ดี ถึงจะกินไม่เยอะ + ออกกำลังกาย ก็ยังอ้วนง่ายอยู่ดี
ออกกำลังกายเหมือนกัน เครื่องเล่นเดียวกัน เวลาเท่ากัน แต่เหงื่อเราแทบไม่ออก ตัวเย็นเจี้ยบ ในขณะที่เพื่อนตัวร้อนเหงื่อโชก
บ่อยครั้งมันก็มีความรู้สึกท้อนะ แต่สมองมันสั่งว่าห้ามยอมแพ้ เราไดเอ็ทมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ล้มเลิกซะก่อน คราวนี้ต้องจริงจังให้ได้ คงไม่มีอะไรเกินความพยายาม อยากกลับไปเป็นคนอ้วน อยากกลับไปเป็นไอ้ขี้แพ้ให้คนอื่นดูถูกอีกรึไง ?
แต่บางทีอีกใจนึงก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมเราถึงต้องยอมทำร้ายจิตใจตัวเองขนาดนี้ ยอมเลิกทำอาหารที่ตัวเองรักมาก ยอมเลิกกินของที่ชอบ เพียงเพื่อให้สังคมมองว่าดูดี นับจากนี้ไปความสุขของเราคงไม่เหลืออีกต่อไปแล้ว จะไม่ได้ทำในสิ่งที่ชอบอีกแล้ว รู้สึกว่าชีวิตทุกวันนี้มันช่างไร้ความหมายชะมัด อยู่ไปวันๆโดยไม่มีความสุขเลย เมื่อไหร่จะแก่ เราจะได้กิน ได้ทำในสิ่งที่เราชอบ โดยไม่ต้องมาคอยแคร์สายตาใครอีก (ยังไงคนสมัยนี้ก็มองกันที่รูปลักษณ์ภายนอกอยู่แล้ว คนสวย คนผอม ย่อมมีโอกาสทางการงานมากกว่า)
เฮ้ออออ ขอโทษที่บ่นยาวไปหน่อยนะคะ TT แค่อยากหาที่ระบาย ตอนนี้รู้สึกแย่จริงๆ วันนี้ทั้งวันกินมาม่าใส่ไข่ไปซองนึง (เด็กหออย่างเรา คงไม่มีอะไรมากไปกว่ามาม่า) ปกติตอนเย็นจะไม่ทานอะไร แต่ตอนนี้ขอแหกกฏด้วยการลงไปซื้อส้มตำปูของโปรดล้างความเครียดซะหน่อยเถอะ สัญญาพรุ่งนี้จะกลับไปสำนึกผิด พร้อมกับออกกำลังกาย ฮืออ.
## ลดความอ้วน เคยเครียดหรือท้อกันบ้างมั้ยคะ ? T_T
เราไม่เข้าใจว่าทำไมอ้วนแล้วต้องโดนดูถูก และมองด้วยสายตาเหยียดหยาม เราเป็นคนชอบทำอาหารมากๆ เวลาได้กินของที่ตัวเองชอบแล้วมันรู้สึกมีความสุข แต่ความสุขนั้นก็ต้องแลกมาด้วยการโดนเพื่อนล้อ ตั้งแต่มัธยม เข้ามหาลัยก็ยังไม่วายโดนถากถางแบบเดิมๆ บางคนก็เรียก อิอ้วน อิตุ่ม อิช้างน้ำบ้างล่ะ ฯลฯ เยอะแยะไปหมด พูดซ้ำๆซากๆต่อหน้าเราก็แกล้งทำเป็นยิ้ม หัวเราะตลก ฮาๆกันไป อยากพยายามไม่แคร์เหมือนกันนะ แต่สุดท้ายก็กลับมาคิดมาก และนอนร้องไห้คนเดียวทุกที ไม่รู้ว่าควรเก็บความรู้สึกแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ทำไมเขาถึงเห็นปมด้อยเราเป็นเรื่องสนุกปากก็ไม่รู้ ล่าสุดกลับบ้านไป แม่พูดทุกวันเลยว่า..
"ตายแล้ว ทำไมอ้วนแบบนี้ สภาพมันยิ่งกว่าฮิปโปแล้วนะ รู้ตัวรึเปล่าว่ามันทุเรศมากเลยนะลูก"
"จะกินอะไรนักหนา หน้าบานเท่ากระด้ง คือมันบวมจริงๆนะลูก พยายามอย่ากินอีกเลย"
และอีกมากมาย..
ความรู้สึกแรกที่ได้ยินคือ จุกค่ะ.. อยากจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก เราเป็นคนคิดมาก ค่อนข้างเซ้นซิทีฟ อ่อนไหวง่ายกับคำพูดคน
ตอนนี้เราก็เลยกำลังตั้งใจพยายามลดความอ้วนอยู่ค่ะ ปัจจุบันอายุ 19 หนัก 54 kg. สูง 160 cm.
เป้าหมายคืออยากลดให้เหลือสัก 40 กิโล (น้ำหนักประมาณนี้น่าจะพอดีกับตัวเราที่สุดแล้ว)
เพราะขนาดตอนนี้ วัดค่า ibm = ปกติ แต่ยังโดนคนอื่นมองว่าอ้วนเป็นช้างขนาดนี้ T_T
ไม่ได้ตั้งใจจะอดข้าว แต่กินวันละมื้อ + ออกกำลังกาย (ข้าวเช้าเราไม่กินค่ะ ตื่นไม่ทัน เป็นโรคนอนไม่หลับ กว่าจะหลับก็ตี 3-4)
บวกกับเข้าฟิตเนสวันละ 1 ชม. บางทีก็ว่ายน้ำ (ชอบเล่นน้ำมากค่ะ ลอยตัวแล้วตีขาไปกลับ เพื่อนลากขึ้นก็ไม่ยอมขึ้น - -)
แต่เราเป็นคนเผาผลาญไม่ดี ถึงจะกินไม่เยอะ + ออกกำลังกาย ก็ยังอ้วนง่ายอยู่ดี
ออกกำลังกายเหมือนกัน เครื่องเล่นเดียวกัน เวลาเท่ากัน แต่เหงื่อเราแทบไม่ออก ตัวเย็นเจี้ยบ ในขณะที่เพื่อนตัวร้อนเหงื่อโชก
บ่อยครั้งมันก็มีความรู้สึกท้อนะ แต่สมองมันสั่งว่าห้ามยอมแพ้ เราไดเอ็ทมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ล้มเลิกซะก่อน คราวนี้ต้องจริงจังให้ได้ คงไม่มีอะไรเกินความพยายาม อยากกลับไปเป็นคนอ้วน อยากกลับไปเป็นไอ้ขี้แพ้ให้คนอื่นดูถูกอีกรึไง ?
แต่บางทีอีกใจนึงก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมเราถึงต้องยอมทำร้ายจิตใจตัวเองขนาดนี้ ยอมเลิกทำอาหารที่ตัวเองรักมาก ยอมเลิกกินของที่ชอบ เพียงเพื่อให้สังคมมองว่าดูดี นับจากนี้ไปความสุขของเราคงไม่เหลืออีกต่อไปแล้ว จะไม่ได้ทำในสิ่งที่ชอบอีกแล้ว รู้สึกว่าชีวิตทุกวันนี้มันช่างไร้ความหมายชะมัด อยู่ไปวันๆโดยไม่มีความสุขเลย เมื่อไหร่จะแก่ เราจะได้กิน ได้ทำในสิ่งที่เราชอบ โดยไม่ต้องมาคอยแคร์สายตาใครอีก (ยังไงคนสมัยนี้ก็มองกันที่รูปลักษณ์ภายนอกอยู่แล้ว คนสวย คนผอม ย่อมมีโอกาสทางการงานมากกว่า)
เฮ้ออออ ขอโทษที่บ่นยาวไปหน่อยนะคะ TT แค่อยากหาที่ระบาย ตอนนี้รู้สึกแย่จริงๆ วันนี้ทั้งวันกินมาม่าใส่ไข่ไปซองนึง (เด็กหออย่างเรา คงไม่มีอะไรมากไปกว่ามาม่า) ปกติตอนเย็นจะไม่ทานอะไร แต่ตอนนี้ขอแหกกฏด้วยการลงไปซื้อส้มตำปูของโปรดล้างความเครียดซะหน่อยเถอะ สัญญาพรุ่งนี้จะกลับไปสำนึกผิด พร้อมกับออกกำลังกาย ฮืออ.