บทที่16
ตัดใจหรือไปต่อ

เหตุการ์ณวุ่นวายตลอดทั้งวันควรจะทำให้ดาวรู้สึกเพลีย  ทว่าร่างกายมันกลับหลั่งสารความสุขเข้ามาสู่หัวใจแบบเฉียบพลัน  อาการแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งกับฝรั่งจิม

ทุกเวลาที่เขายิ้ม...สมองจะหยุดทำงาน  ทุกถ้อยคำหวานที่เขาพูด...ไข้จะขึ้นสูงบริเวณใบหน้า  ทุกวินาทีที่เขามองมา...ดวงตาจะหลุบลงต่ำอัตโนมัติ ทุกขณะที่เข้ามาใกล้...หัวใจจะเต้นผิดจังหวะ ทุกครั้งที่เข้ามาสัมผัส...กล้ามเนื้อจะอ่อนแรงระทวยเสียการทรงตัว  

ถึงแม้ว่าอาการเหล่านี้มันยังไม่กำเริบเกิดทั้งหมดกับไบรอัน....แต่มันกำลังเข้าสู่ระยะที่หนึ่งแบบไม่รู้ตัว มันอาจจะเป็นแล้วหายหรือเป็นเรื้อรัง ซึ่งแม้แต่ดาวก็ยังวินิจฉัยไม่ได้ เพราะเสน่ห์ของฝรั่งหนุ่มหัวแดง เพิ่งติดเข้ากระแสหัวใจได้ไม่นาน


“ ไอ้ดาว! ” เสียงสมใจตะโกนอุทานออกมาจนทำให้หลุดจากภวังค์ความคิด “ โอ้ย! แกจะตะคอกทำไม เดี๋ยวย่ากับยายม้วนตื่นนะเว้ย ” ดาวรีบลดปุ่มวอลุ่มเสียงที่ด้านข้างของโทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟน พร้อมกับกดเปลี่ยนกล้องจากด้านหน้าเป็นด้านหลัง

“ เฮ้ย! แกไม่ต้องหลบหน้าฉันเลยนะ เปลี่ยนมาใช้กล้องหน้าเดี๋ยวนี้ ”

“ ไม่เอา ฉันขี้เกียจทำหน้าสวยใส่แก ”

“ ฉันไม่ใช่ผู้ชาย แกจะมาสวยใส่ฉันทำไม ที่หลบหน้าเนี้ย แกกลัวฉันจับพิรุธได้ใช่มะ ว่าแกแอบชอบไอ้ฝรั่งไบกอนนั่น ”

“ เปล๊าาา...” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงสูงและลากคำยาวเพื่อประวิงเวลาหาคำอธิบายเพิ่มเติม แต่ฝ่ายเพื่อนก็พูดดักหน้าก่อนด้วยความรู้ทัน  “ หยุดที่จะหาคำอธิบายมาเสริมทัพเลยนะ เพราะฉันไม่เชื่อแกแน่นอน อาการแกมันฟ้องมาก สิ่งที่แกเล่าให้ฉันมาทั้งหมดนะ ดูน้ำเสียงที่แกเล่ามันเหมือนตอนสมัยแกเวิ่นเว้อเพ้อภพเรื่องพี่เอกยังไงยังงั้นเลยอ่ะ เคสเดียวกันชัดๆ ”

“ จะบ้าเหรอ ไอ้พี่เอกนั่นเลวจะตาย คนละเคสย่ะ อย่างไบรอันเนี้ย ฉันดูออกว่าเค้าอ่ะจริงใจทำจริงแน่นอน  ”

“ นั่นไง! เห็นมะ แกรู้จักเด็กฝรั่งหัวแดงนั่นกี่วันเองวะ แกก็มองเค้าทะลุปรุโปร่งซะแล้วเหรอไง ”
“ ไร้สาระน่ะ ฉันไม่ได้ชอบใครง่ายๆนะสมใจ...โอ้ย!ง่วง!..หาวววว ง่วงแล้วอ่ะ เพลียจัง” หญิงสาวแกล้งทำเสียงหาวออกมา ทั้งๆที่ตอนนี้เธอกำลังนั่งคลุมโปรงคุยโทรศัพท์อยู่ “ แกอยากนอนแน่นะดาว แกลืมไปแล้วเหรอ ว่าแกVideo Chatมาหาฉันทำไม” ฝ่ายเพื่อนหยิบลังกระดาษใบใหญ่แล้วเทสิ่งของภายในออกมากองกับพื้น     มีทั้งสมุดกระดาษหลากสีและรูปภาพเล็กๆที่เป็นสติ๊กเกอร์

“ เออว่ะ เกือบลืมไป แปปนึงนะ ”หญิงสาวเปิดผ้าห่มออกและเดินห่อตัวออกไปที่ระเบียงอย่างเงียบๆ เธอปิดประตูกระจกอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้สองหญิงชราตื่นมา “ โอเคสะดวกแหละ  ทีนี้เวลาที่อยากกรี๊ดจะได้สะใจหน่อย ”

“ แหมเก็บกดเหรอไง อยากกรี๊ดเป็นนางร้ายมานานแล้วล่ะดิ่ ”

“ เออจริง! ฉันเข้าใจแหละว่าทำไมอีพวกตัวอิจฉามันถึงกรี๊ดกันโลกแตกขนาดนั้น เพราะมันทำอะไรไม่ได้ไง ก็เลยได้แต่กรี๊ดวี้ดวาย ถึงมันจะเป็นวิธีที่งี่เง่าไม่เข้าท่า แต่มันเวิคสำหรับคนแบบฉันว่ะ จะให้ฉันต่อยกำแพงแมนๆแบบผู้ชายก็ใช่เรื่องจริงไหมแก  ขนาดตอนฉันดีใจ ฉันยังกรี๊ดใส่โอ่งที่บ้านเลย แกก็รู้นิ ” หญิงสาวเปลี่ยนกล้องโทรศัพท์กลับมาเป็นกล้องด้านหน้าทันทีเพราะอยากทำหน้าสะใจใส่เพื่อนสาวเพื่อแสดงความแข็งแกร่งไม่อ่อนแอ

“ แหม โชว์หน้าได้แล้วนะแกน่ะ ไหนว่ามาสิ แกจะให้ฉันทำอะไรกับอีข้าวของพวกเนี้ย  แกให้ฉันรื้อของรักของหวงแกมากองทิ้งขนาดนี้เนี้ย ฉันว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่เลยที่หลังเวทีนั่น ไม่งั้นแกไม่โมโหขนาดนี้หรอก  ”

“ หึ! เรื่องวีกรรมหมาๆของพี่เอกหลังเวทีก็มีแค่นั้นแหละแก แต่ยังมีพฤติกรรมน่ารังเกียจอีกอย่างที่ฉันยังได้ไม่เล่าให้แกฟัง คืองี้..ไอ้พี่เอกกับพี่น้อย..เค้าเป็นผัวเป็นเมียกันมานานแล้วว่ะ ทั้งๆที่ไอ้พี่เอกก็คบอยู่กับยัยน้องแอ้มอยู่แล้ว ยังจะมาแอบลักลอบกินกันกับพี่น้อยอีก  ฉันอ่ะได้ฟังมากับหูและได้ยินมาจากปากของสองคนนั้นเลยนะ ”

“ ถามจริง! ”

“ เออตอบจริง! เรื่องจริง! ” พอดาวสิ้นประโยคยืนยัน ฝ่ายเพื่อนสาวก็กรีดร้องออกมาลั่นด้วยความช๊อค “ อ้ายยยยยย ”  สองเพื่อนซี้หวีดร้องประสานกันเและทำท่าตีอกชกลมไปมาหมือนตัวอิจฉาในละคร

“ เฮ้ยเดี๋ยวก่อน!  เสียลุคฉัน ” สมใจหยุดหวีดร้องและกระแอมคอกลบเกลื่อน

“ แหม นานๆทีจะกรี๊ดร่วมทุกข์กับเพื่อนไม่ได้เลยหรือไง ตอนฉันเสียใจคราวก่อน แกก็เคยแอบกรี๊ดกับฉันนะ เอาน่ะ เลสเบี้ยนเรตติ้งแกไม่ตกหรอก ”

“ อีเพื่อนบ้า ฉันไม่ใช่เลสไม่ใช่ทอมนะเว้ย แค่ฉันไม่ชอบผู้ชาย ”

“ นั่นไง แกบอกมาแล้วไงว่าแกไม่ชอบผู้ชาย ”

“ ฉันไม่ชอบผู้ชายเลวเว้ย ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าฉันจะรักผู้ชายไม่เป็น ฮอร์โมนเพศหญิงฉันปกติทุกอย่างย่ะ  นี่นี่นี่ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย กลับมาประเด็นไอ้พี่เอกก่อน  หึ! โธ่เอ้ย! พี่พระเอกที่แกเคยหลงใหลเหมือนฮีโร่ ที่แท้มันก็แค่ซุปเปอรกระจั๊วน่ายี้ตัวนึง  สมแล้วล่ะที่โดนฝรั่งไบกอนนั่นจัดการ แกนะแก เล่าข้ามไปข้ามมา แล้วมาหักมุมเรื่องฉันทีหลัง  นี่มีอะไรอีกไหมที่แกยังปิดฉันอยู่ ”

“ ไม่มีแล้ว  ถ้าจะมีก็มีแต่คำพูดที่เสียดแทงใจที่พี่เอกว่าฉัน  ซึ่งฉันก็ลืมไปแล้วล่ะ ฉันไม่อยากจมปลักกับคำเหม็นๆจากผู้ชายควายๆแบบนั้น  ”

“ ดีแล้วเพื่อน ถ้าแกจมปลักกับควายตัวนั้น ตัวแกก็จะมีแต่คำเหม็นๆให้แมลงวันมันตอมหึ่งเปล่าๆ ”

“ จ้ะคุณเพื่อน เอาล่ะ เสียเวลามามากแหละ เดี๋ยวแกเอาไอ้พวกรูปพวกกระดาษและก็สมุดทั้งหมดที่เกี่ยวกับพี่เอกไปรีไซเคิลทิ้งให้หมดเลยนะ  ”

“  ฉันว่าเอาไปเผาดีกว่าเหรอ สะใจดี ”

“  ไม่เอา จะเผาทำไม  ถ้าฉันทำแบบนั้นมันก็แปลว่าฉันยังคงเผาใจตัวเองอยู่น่ะสิ ”

“ ยังไงวะ? อะไรของแกเนี้ย! ตกลงแกยังรักเค้าว่างั้น? ”

“ รักแต่ไม่เคารพว่ะ แล้วที่รักก็คือรักแบบเพื่อนมนุษย์ คือฉันจะไม่ทำลายคนหรือสิ่งของ ถ้าของพวกนี้จะต้องถูกทิ้ง ฉันก็อยากให้มันเป็นขยะที่มีค่า ถ้าเอาของเค้าไปเผา มันก็แค่สะใจ ถึงเผาของให้ไหม้หมดไปยังไง ถ้าใจยังไม่เลิกคิดแค้น  ใจฉันก็จะร้อนรนไม่ต่างใจไฟเผานั่นแหละ ”

“ โอ้ยยย ผีแม่ชีเข้าสิงเหรอจ้ะ  เมื่อกี้ยังกรี๊ดแบบนางร้ายอยู่เลย ตอนนี้มาจบสวยแบบนางเอกอีกแหละ แถมเป็นนางเอกรักโลกด้วย  จะมีคนไหนที่อกหักแล้วมีสติคิดซะถี่ถ้วนได้แบบแกบ้างวะ ”

“ ฉันว่าฉันไม่ได้อกหักนะ เพราะฉันก็รู้แล้วว่าฉันไม่ได้รักพี่เอก มันคงเป็นอารมณ์ปลื้มซะมากกว่า  เชื่อไหมแก เสียใจเรื่องพี่เอกครั้งนี้..มันยังไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่ฉันหาจิมไม่เจอเลยว่ะ  ” น้ำเสียงหญิงสาวทุ้มต่ำลงด้วยความสลด ฝ่ายเพื่อนจึงพูดแหย่เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น “นั่นนั่นนั่น เพื่อนฉัน เดี๋ยวจิมเดี๋ยวไบรอัน ไม่สวยแต่ผู้ชายไม่ขาดคำเลยนะเนี้ย  เอาไงกันแน่จ้ะ สักคนได้ไหม  ”

“ โอ้ยไม่อยากคิด ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เอาไว้ก่อน ตอนเนี้ยขอจัดการตัดติ่งในใจให้หมดก่อน  ฉันนึกได้อย่างนึงว่ายังมีของอีกอย่างที่เกี่ยวกับพี่เอก มันอยู่บนหลังตู้เสื้อผ้านู้นอ่ะ   มันเป็นโหลแก้วใหญ่ๆที่มีห่อลูกอม เดี๋ยวแกหยิบลงมาด้วยนะ  ”

“ อ่อเดี๋ยวแปปนึงนะ ” สมใจต่อเก้าอี้เพื่อหยิบลงโหลแก้วที่วางอยู่ลึกสุดด้านในของบริเวณหลังตู้

เพื่อนสาวเดินกลับมาที่โทรศัพท์มือถือที่วางตั้งอยู่ พร้อมโชว์โหลแก้วใบใหญ่ให้ดาวดูเพื่อเป็นการยืนยันว่าหยิบถูกอัน “ อันนี้ใช่มะ แล้วแกจะฉันทำไงต่อ ”

“ อันนั้นแหละ ไอ้เปลือกลูกอมที่อยู่ในโหล เป็นเปลือกลูกอมฮาร์ทบีทที่มีกลอนหวานๆอยู่ข้างใน แกก็น่าจะจำได้นะ ”

“ ฉันไม่เคยกินอ่ะ เพราะฉันชอบซูกัสกับคูก้ามากกว่า เคี้ยวมันดี ฮาร์ทบีทนะอมกว่าจะละลาย เสียเวลาเยิ่นเย้อไป ”

“ โหยย ทำลายมโนฉันอีกแหละแกเนี้ย เออนั่นแหละ เปลือกสีม่วงเป็นเปลือกที่พี่เอกแกะให้ฉันกิน ส่วนไอ้เปลือกสีแดงเข้มกับชมพูอ่อน เป็นเปลือกที่ฉันแกะให้พี่เอกกิน ”

“ เออฉันรู้ แกไม่ต้องซ้ำย้ำเยิ่นเย้อ ฉันฟังมาตั้งแต่มัธยมแหละ อีตำนานรักฮาร์ทบีทอะไรของแกเนี้ย  แกจะรีเพลย์ให้มันช้ำใจทำไมวะ แล้วตกลงยังไง จะให้ฉันทำอะไรกะอีเปลือกพวกเนี้ย ”

“ ก็เอาไปทิ้งสิ ทำอะไรไม่ได้ ”

“ โอ้ยย แค่เนี้ย!  ฉันนึกว่าแกจะมีอะไรมันๆสะใจ แล้วอัดคลิปส่งให้พี่เอกดู แล้วจะรีบทำไปเพื่อ!?  กลับมาจากอเมริกาค่อยทำไม่ได้หรือไง ”

“ ถ้ารอกลับไปไทยมันก็ไม่ได้ฟีลอ่ะดิ่ ตอนนี้ฟีลกำลังมา เอาน่ะ ทำตามที่ฉันบอก  ประเด็นคือฉันจะให้แกเอาโหลแก้วอันเนี้ยไปให้พ่อฉันใส่ปลากัดแทน มันน่าจะดูมีประโยชน์กับการมาใส่ความทรงจำที่ตายไปแล้วพวกเนี้ย ”

“ โอเค งั้นเทออกเลยนะ เอ๊ะ! มีกระดาษอย่างอื่นในนี้ด้วยนิ ” สิ่งที่หล่นมาพร้อมกับเปลือกลูกอมก็คือกระดาษที่พับเป็นรูปดาวหลากสี “ อ๋อ นี่มันดาวที่แกเคยพับให้พี่เอกนิ่  ”

“ เออใช่! ฉันลืมไปว่าสอดไส้กระดาษดาวพับไว้ในขวดนั้นด้วย ตอนแรกกะจะให้พี่เอกตอนจบมัธยมไงเพื่อเป็นของแทนความทรงจำระหว่างเรา  แต่ฉันหมั่นไส้ตอนเห็นพี่เอกเดินจูงมือกับพี่กิ่ง ฉันก็เลยไม่ให้ ”  ฝ่ายเพื่อนไม่ได้สนใจที่หญิงสาวพูด เพราะกำลังแกะกระดาษดาวคลี่ออกมาอ่านข้อความข้างใน

“ เฮ้ยสมใจ! แกไม่ต้องอ่านก็ได้มั้ง ข้อความในกระดาษดาวมันก็แค่ข้อความที่ฉันคัดลอกมาจากเพจเจ้อร์เฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก  ”

“ ฮ่าๆขำว่ะ อะไรวะเนี้ย--พี่เอกคะ ขอบคุณนะคะที่ชวนดาวไปดู303กลัวกล้าอาฆาตที่กรุงเทพ รู้ไหมคะว่าดาวอยากดูมานานแล้ว-- ”  สมใจขำและหยิบอันใหม่ขึ้นมาอ่าน  “ อันนี้อะไรวะเนี้ย--ดีใจจัง ดาวมีอีเมลใหม่ใช้แล้ว แต่ดาวขี้ลืมง่าย พี่เอกช่วยตั้งรหัสให้ดาวด้วยนะคะ--เวิ่นเว้อได้อีกเนอะเพื่อนฉัน ฮ่าๆ  ”

“ เฮ้ยเฮ้ยสมใจ!  อีเมลใหม่!   มันก็ต้องหมายถึงไทยเมลอ่ะสิ เพราะฉันเริ่มใช้ไทยเมลตอนขึ้นมอสี่ “

“ เออว่ะไทยเมล ยังงี้แกก็จำพาสเวิดได้แล้วอ่ะดิ่”

“ ใช่ละ จำได้ลางๆว่าพาสเวิดมันคือเลขที่พี่เอกตั้งให้ แต่มันเลขอะไรนะ โอ้ยจำไม่ได้ เพราะเข้ามหาลัยฉันก็ใช้แต่เมลมหาลัยซะชินเลยลืมเข้าอันนั้นเลย พาสเวิดอะไรเนี้ย! ”

“ มันเป็นรหัสนักเรียนพี่เอกหรือเปล่าแก หรือว่าอาจจะเป็นเบอร์บ้านพี่เอก เพราะอะไรตอนนั้นก็พี่เอกพี่เอก”

“ ไม่ใช่ไม่ใช่ พาสเวิดเป็นตัวเลขอะไรน้า...เฮ้ยจำได้แล้ว พาสเวิดคือเบอร์เพจพี่กิ่ง ”

“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่กิ่งอ่ะ พาสเวิดแกเป็นเบอร์เพจพี่กิ่งเนี้ยนะ ”

“ ตอนนั้นฉันเสนอให้พี่เอกช่วยจำพาสเวิดอีเมลฉัน เพราะฉันอยากแสดงตัวบริสุทธิ์ไม่มีอะไรปิดบัง พูดแล้วก็อายว่ะ ตอนนั้นเวิ่นเว้อมาก  แล้วคือพี่เอกเองเค้าขี้ลืม เค้าเลยตั้งพาสเวิดฉันเป็นเบอร์เพจพี่กิ่ง เพราะเค้าน่ะจำเบอร์เพจพี่กิ่งได้ขึ้นใจเลยล่ะ แต่ตอนนั้นฉันตาบอดไง ไม่ได้เอะใจอะไรเล้ย  เพราะพี่เอกให้เหตุผลว่า พาสเวิดของอีเมลพี่เอกมันเป็นเบอร์เพจฉัน จะให้มาตั้งซ้ำกันได้ยังไง แหมตอนนั้นฉันฟังก็คิดว่าตัวเองสำคัญน่ะสิ   ”

“ เอ่อ..เป็นฉันฟังฉันก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วนะ ที่เงี้ยแกดันมาลำดับเรื่องได้  ทำไมตอนนั้นไม่เล่าให้ฉันฟังให้หมดวะ ”

“ ก็ขืนฉันเล่าว่าให้แกฟัง แกก็หาว่าฉันโง่อ่ะดิ่ ”

“ จะช้าจะเร็วแกก็โง่ไปแล้วล่ะ  แกนี่ฉลาดช้าแต่โง่เร็วเนอะ แล้วไงต่อ เบอร์เพจพี่กิ่งเบอร์อะไร ”

“ จำไม่ได้อ่ะ เพราะเบอร์คล้ายๆฉันด้วย  แต่ต่างกันที่ตัวเลขสองสามตัวเนี้ยแหละ  ฉันจำอะไรไม่ได้เลยอ่ะ จำได้แต่เบอร์เพจพี่เอก  ”

“ โอ้ยตาย!เพื่อนฉัน  นึกดูดีๆผ่านมาสิบกว่าปีเองนะ ”

“ สมใจ! นี่มันยุคสมาร์ทโฟนแล้วนะเว้ย เบอร์โทรศัพท์01เบอร์แรกของฉันยังลืมเลย นับประสาอะไรกับเบอร์เพจ ”

“ แต่แกไม่เคยลืมเบอร์เพจ!เบอร์บ้าน!เบอร์มือถือของพี่เอก! แกมัวแต่จำเรื่องของคนอื่น แต่กลับลืมเรื่องของตัวเอง!  จะด่าแกว่าไงดีวะเนี้ยดาว ฉันไม่ใช่เลขาแกนะที่จะมาช่วยแกจำ  แล้วฉันจะช่วยแกได้ยังไงเนี้ย ตอนนั้นเบอร์เพจแก ฉันก็ไม่รู้เพราะฉันไม่มีใช้  มาใช้อีกทีก็โนเกีย3310 ”

“ 3310เหรอ! เอ๊ะ!  จำได้ว่าพี่เอกเคยเล่นมุขว่า ไม่ต้องอายเบอร์เพจน้องดาวหรอก  ดูสิเลขมันก็รุ่นโนเกีย3310เหมือนกัน ตอนนั้นแป๊กมาก แต่ฉันก็แกล้งขำ...เฮ้ย! งั้นสี่ตัวหลังเบอร์เพจฉันก็คือ3310 ส่วนสามตัวหน้าก็เหมือนพี่เอก เบอร์เพจฉันคือ 6303310 ”

“ แล้วไงวะ ประเด็นคือเบอร์เพจพี่กิ่ง ”

“ เออว่ะ.. แกแก แกแกะกระดาษดาวออกให้หมดเลยนะ แล้วอ่านให้ฉันฟัง ”

ต่อด้านล่าง>>