ย้อนไปก่อนหน้านี้ประมาณ 1 เดือน ผมโดนคนที่คบด้วยกันมากว่า 5 ปีบอกเลิก บอกว่าอยากเป็นเพื่อนกัน
ก่อนหน้านั้นที่คบกัน ยังไม่เคยได้เป็นแฟน เคยขอและถามหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยมีการยืนยันเป็นคำพูดอย่างชัดเจนว่า เราเป็นแฟนกัน แม้การกระทำหลายๆอย่างจะใช่ก็ตาม
แต่วันที่เธอบอกเลิก เธอบอกอย่างชัดเจนว่า "เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย?" เราทะเลาะกันบ่อย 5 ปีมานี้ทะเลาะกันนับครั้งไม่ถ้วน
เราทั้งคู่ต่างร้องไห้กันมาไม่น่าต่ำกว่าคนละ 100 ครั้ง ทะเลาะกันทุกครั้ง เรากลับมาคุยกันต่อได้ทุกครั้ง ไม่มีครั้งไหนที่ทะเลาะกันแล้วผมรู้สึกว่า เรามาสุดทาง เราพยายามต่อไม่ได้แล้ว เพราะงั้นทุกครั้งไม่ว่ายังไง ผมจะทำทุกอย่างให้เรากลับมาคืนดีกันให้ได้
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน
ครั้งนี้เราไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน มีแค่ความรู้สึกว่าค่อยๆห่างเหินกันมากขึ้น จนวันนึงก็มาถึงประโยคนี้เลย
"เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย?" เป็นประโยคที่เธอตอบผมในไลน์ หลังจากที่ผมโทรไปแล้วเธอไม่รับสาย จนผมรู้สึกว่าทรมานเกินไป จนต้องถามความรู้สึกของเธอไปตรงๆทางไลน์ เลยได้คำตอบกลับมาแบบนี้
ผมถามเธอว่า มีอะไรที่ตัวผมจะพยายามทำให้เรื่องของเรามันดีขึ้นได้อีกมั้ย เธอตอบว่า เธอขอโทษ
ผมถามต่อ ขอโทษทำไม เธอบอกเธอรู้สึกไม่เหมือนเดิม เธอเลยขอโทษ ผมบอกไม่เป็นไร ไม่ผิดหรอก มันเป็นเรื่องของความรัก
เราคุยกันจบที่ว่า โอเคต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกัน มีปัญหาอะไรเราปรึกษากันได้ เราจบกันแบบสบายๆ ด้วยข้อความไลน์คุยตอบกัน
ไปมาไม่เกิน 10 ประโยค ทั้งๆที่เรื่องราวของเราที่คบกันมานั้นมากกว่า 5 ปี
จบประโยคสุดท้าย ผมโพสต์สเตตัสระบายความรู้สึก ไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมคนชอบระบายอารมณ์ในหน้าวอลตัวเอง ผมเพิ่งเคยทำครั้งแรกก็คือครั้งนี้ ตลอด 5 ปีที่ผ่านมาไม่เหนื่อยหรืออัดอั้นแค่ไหนก็ไม่เคยอยากจะโพสต์อะไร
ผมโทรหาเพื่อนสนิท บอกว่าเรื่องของผมมาสุดทางแล้ว เพื่อนฟังและก็ให้กำลังใจดีๆกับผม
ผมวางสาย อยู่กับตัวเองและร้องไห้หนักๆ ผมนอนบนเตียงร้องไห้แล้วก็หลับไป 2 ชม. ตื่นมาอีกทีตอนช่วงเย็น
ผมนึกถึงเรื่องดีๆที่เคยทำด้วยกัน เรื่องที่ทำให้มีความสุข มีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในหัว ที่เคยทะเลาะกันกว่า 100 ครั้งผมนึกไม่ออกเลยแม้แต่เรื่องเดียวในเวลานี้
ผมยิ้ม ผมร้องไห้ รู้สึกว่า 5 ปีนี้มีอะไรมากมายหลายอย่างมาก ไม่ว่าผมจะคิดถึงสถานที่ไหนๆก็มีเรื่องราวอะไรที่ทำให้นึกออกและจดจำได้ไปหมด
วันนี้ผมถูกบอกเลิก แปลนในชีวิตที่เคยวาดไว้ว่ามีเธอเป็นส่วนหนึ่งในทุกๆแผนของชีวิต ไม่มีแล้ว
ไม่เป็นไร ผมพยายามเต็มที่แล้ว สุดความสามารถแล้ว ผมปล่อยหมดแม็กเท่าที่ผมมีแล้ว ผมไม่เหลืออะไรให้เสียดาย5 ปีมานี้ผมมีความสุขมากจริงๆ และจากนี้ไปชีวิตผมจะดีกว่าเดิม และดีขึ้นเรื่อยๆในทุกๆวัน
ขอบคุณทุกคน และทุกเรื่องราวในชีวิต โดยเฉพาะเธอที่ทำให้เวลา 1 ส่วน 5 ของชีวิตที่ผมเกิดมา มีเรื่องราวดีๆให้จดจำอย่างมากมาย
ปล. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ผมแค่ได้แรงบันดาลใจจากกระทู้ "คำสารภาพของผู้ชาย..." เลยอยากเขียนอะไรที่ตนเองรู้สึกบ้างแค่นั้นเองครับ
อะไรที่รู้สึกก็อยากระบาย เรื่องความรักนี่มันช่างดราม่าเหลือเกินนะครับ
ก่อนหน้านั้นที่คบกัน ยังไม่เคยได้เป็นแฟน เคยขอและถามหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยมีการยืนยันเป็นคำพูดอย่างชัดเจนว่า เราเป็นแฟนกัน แม้การกระทำหลายๆอย่างจะใช่ก็ตาม
แต่วันที่เธอบอกเลิก เธอบอกอย่างชัดเจนว่า "เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย?" เราทะเลาะกันบ่อย 5 ปีมานี้ทะเลาะกันนับครั้งไม่ถ้วน
เราทั้งคู่ต่างร้องไห้กันมาไม่น่าต่ำกว่าคนละ 100 ครั้ง ทะเลาะกันทุกครั้ง เรากลับมาคุยกันต่อได้ทุกครั้ง ไม่มีครั้งไหนที่ทะเลาะกันแล้วผมรู้สึกว่า เรามาสุดทาง เราพยายามต่อไม่ได้แล้ว เพราะงั้นทุกครั้งไม่ว่ายังไง ผมจะทำทุกอย่างให้เรากลับมาคืนดีกันให้ได้
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน
ครั้งนี้เราไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน มีแค่ความรู้สึกว่าค่อยๆห่างเหินกันมากขึ้น จนวันนึงก็มาถึงประโยคนี้เลย
"เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย?" เป็นประโยคที่เธอตอบผมในไลน์ หลังจากที่ผมโทรไปแล้วเธอไม่รับสาย จนผมรู้สึกว่าทรมานเกินไป จนต้องถามความรู้สึกของเธอไปตรงๆทางไลน์ เลยได้คำตอบกลับมาแบบนี้
ผมถามเธอว่า มีอะไรที่ตัวผมจะพยายามทำให้เรื่องของเรามันดีขึ้นได้อีกมั้ย เธอตอบว่า เธอขอโทษ
ผมถามต่อ ขอโทษทำไม เธอบอกเธอรู้สึกไม่เหมือนเดิม เธอเลยขอโทษ ผมบอกไม่เป็นไร ไม่ผิดหรอก มันเป็นเรื่องของความรัก
เราคุยกันจบที่ว่า โอเคต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกัน มีปัญหาอะไรเราปรึกษากันได้ เราจบกันแบบสบายๆ ด้วยข้อความไลน์คุยตอบกัน
ไปมาไม่เกิน 10 ประโยค ทั้งๆที่เรื่องราวของเราที่คบกันมานั้นมากกว่า 5 ปี
จบประโยคสุดท้าย ผมโพสต์สเตตัสระบายความรู้สึก ไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมคนชอบระบายอารมณ์ในหน้าวอลตัวเอง ผมเพิ่งเคยทำครั้งแรกก็คือครั้งนี้ ตลอด 5 ปีที่ผ่านมาไม่เหนื่อยหรืออัดอั้นแค่ไหนก็ไม่เคยอยากจะโพสต์อะไร
ผมโทรหาเพื่อนสนิท บอกว่าเรื่องของผมมาสุดทางแล้ว เพื่อนฟังและก็ให้กำลังใจดีๆกับผม
ผมวางสาย อยู่กับตัวเองและร้องไห้หนักๆ ผมนอนบนเตียงร้องไห้แล้วก็หลับไป 2 ชม. ตื่นมาอีกทีตอนช่วงเย็น
ผมนึกถึงเรื่องดีๆที่เคยทำด้วยกัน เรื่องที่ทำให้มีความสุข มีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในหัว ที่เคยทะเลาะกันกว่า 100 ครั้งผมนึกไม่ออกเลยแม้แต่เรื่องเดียวในเวลานี้
ผมยิ้ม ผมร้องไห้ รู้สึกว่า 5 ปีนี้มีอะไรมากมายหลายอย่างมาก ไม่ว่าผมจะคิดถึงสถานที่ไหนๆก็มีเรื่องราวอะไรที่ทำให้นึกออกและจดจำได้ไปหมด
วันนี้ผมถูกบอกเลิก แปลนในชีวิตที่เคยวาดไว้ว่ามีเธอเป็นส่วนหนึ่งในทุกๆแผนของชีวิต ไม่มีแล้ว
ไม่เป็นไร ผมพยายามเต็มที่แล้ว สุดความสามารถแล้ว ผมปล่อยหมดแม็กเท่าที่ผมมีแล้ว ผมไม่เหลืออะไรให้เสียดาย5 ปีมานี้ผมมีความสุขมากจริงๆ และจากนี้ไปชีวิตผมจะดีกว่าเดิม และดีขึ้นเรื่อยๆในทุกๆวัน
ขอบคุณทุกคน และทุกเรื่องราวในชีวิต โดยเฉพาะเธอที่ทำให้เวลา 1 ส่วน 5 ของชีวิตที่ผมเกิดมา มีเรื่องราวดีๆให้จดจำอย่างมากมาย
ปล. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ผมแค่ได้แรงบันดาลใจจากกระทู้ "คำสารภาพของผู้ชาย..." เลยอยากเขียนอะไรที่ตนเองรู้สึกบ้างแค่นั้นเองครับ