ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ...

       ย่อหน้าต่อไปนี้..ขอระบาย อาจจะยาวเกินไป ไม่ต้องอ่านก็ได้นะคะ ^^
           
           ขอระบายนิดนึง..ตั้งแต่เกิดมา เราก็ไม่เคยคิดว่านอกจากพ่อ แม่ ครอบครัว แล้วก็ตัวเองแล้ว
เราจะรักใครรักอีกคนได้ขนาดนี้ รักจนเลือกที่จะเก็บความเสียใจไว้คนเดียว
           เราเพิ่งมีแฟนคนแรก เราคุยกัน คบกันเหมือนเพื่อนเกินครึ่งปี ก่อนที่จะตัดสินใจ พัฒนาความสัมพันธ์
แรกๆที่เป็นแฟนกัน เค้าดีกับเรามาก ทำให้เรารู้สึกได้ว่า  เค้ารักเรามากจริงๆ แต่พอเวลาผ่านไปแค่เดือนสองเดือน
เค้าก็เริ่มเปลี่ยนไป.. เราก็ทำใจ อืมมม..คงหมดโปรแล้ว ก็เหมือนคู่อื่นทั่วๆไป แต่เราก็ไม่เคยที่จะจำกัดอะไรเค้าเลย
เวลาเค้าดูบอล อ่านการ์ตูน เล่นเกมส์ ก็ไม่เคยกวน ไม่เคยวีน ไม่เคยโกรธ ปล่อยให้เค้าใช้ชีวิตตามสบาย อยากไปไหนไป
อยากทำอะไรทำต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง ,, แต่เค้าก็ยิ่งเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนทุกวันนี้ เหลือแค่การคุยโทรศัพท์
ก่อนนอนห้านาที นอกจากนั้น ก็ไม่มีอะไรที่เหมือนแฟนคู่อื่นเค้าทำกันเลย ไม่ได้ออกไปเที่ยวกันในวันหยุดงาน ไม่ได้
ไปดูหนังกันเหมือนเคย เราเองก็เป็นคนคิดมากอยู่แล้ว พอเป็นแบบนี้ก็เลยคุยกับเค้า เค้าก็บอกว่าเค้ารักเรา เราเป็นคนสำคัญ ,,
บางทีเราคงคาดหวังจากเค้ามากเกินไปมั้ง หลังจากนั้น พอคุยกัน ก็เหมือนเดิม เริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ..แต่ยังบอกว่ารักเรา
เราเชื่อว่าเค้าไม่ได้มีคนอื่น ไม่ได้มีใคร แต่ตอนนี้บอกตามตรง การกระทำหลายๆอย่างของเค้า ไม่อาจทำให้เราเชื่อว่า เค้ายังรักเราอยู่
เรานอนฟุ้งซ่าน ร้องไห้มาเกือบเดือนเพราะน้อยใจเค้า แต่ก็ไม่อยากไปโยนความผิดให้เค้าทั้งหมด เพราะส่วนนึง
เราก็รู้ตัวเองดี ว่าคิดมาก แต่หลายอย่างมันก็ชวนคิดเหลือเกิน ว่าเค้าไม่ได้รักเราแล้ว...เราถึงอยากจะปล่อยเค้าไป
ถึงแม้ตัวเองจะเสียใจมากแค่ไหนก็ตาม แต่เราก็ไม่อยากให้เค้ามาผูกกับเราไว้ ทั้งๆที่เค้าอาจจะไม่ได้รักเราแล้ว
           มีใครเคยเป็นแบบนี้ไม๊คะ?? เราเจ็บมากเลย...เราจะผ่านมันไปได้ไม๊?? ถ้าเลิกกันแล้ว..มีวิธีทำใจยังไงบ้าง
ช่วยบอกเราที...ขอบคุณมากค่ะ