บทนำ - ตอนล่าสุด http://my.dek-d.com/thezircon/writer/view.php?id=893020

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

24

    สายน้ำเย็นจากฝักบัวสแตนเลสติดผนังชำระล้างความง่วงงุนได้เป็นปลิดทิ้ง ชายหนุ่มลูบไล้สายน้ำผ่านกายโดยไว เพียงห้านาทีก็ก้าวออกมาซับหยดน้ำ ก่อนสวมเครื่องแต่งกายซึ่งถูกสลัดทิ้งอย่างไม่ไยดีเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนกลับไปเหมือนเดิม

    พ้นห้องน้ำออกมา ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็โหมโจมตีร่างหมาด หากจิรายุไม่สนใจซับไรผมเปียกชื้น ทันทีที่ฤทธิ์สิ่งมอมเมาทั้งหลายอันได้แก่ไวน์ชั้นดี กับหญิงที่บ่มเพาะเสน่หามานานพอกับไวน์เลิศรสนั้นสร่างซา เขาก็อยากกลับบ้าน กลับสู่สถานะเดิมให้เร็วที่สุด เผื่อจะลดความรู้สึกผิดในใจที่ทำให้เขาไม่อาจข่มตาลงทั้งคืน

    ชายหนุ่มเดินมาหยุดยืนยังปลายเตียงใหญ่ หลักฐานที่หลงเหลือในสมรภูมิรักคือร่างอวบอัดไร้อาภรณ์ นอนตะแคงคว่ำอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา แสงไฟจากห้องน้ำส่องให้เห็นคราบเครื่องสำอางบนเสี้ยวหน้า ในเวลาเช่นนี้แลดูเกรอะกรังมากกว่าจะมองแล้วสวยงาม

    เสียงหายใจคนหลับใหลดังสม่ำเสมอ แล้วความเห็นใจต่อเพื่อนมนุษย์ที่นานๆ ครั้งจะเกิดขึ้นในใจจิรายุก็ไหลรินช้าๆ ในอารมณ์ความรู้สึกเขา เธอเป็นเพื่อนที่ดี และเขาจะไม่นำความต่างของวัยมาคิดค่อนขอดด้วยความคึกคะนองอย่างที่แล้วมา

    "คุณสา... คุณสาครับ" เขาหย่อนตัวลงนั่งขอบเตียงพลางเรียก

    สาวใหญ่งัวเงียตื่น ก่อนจะนึกได้ว่าตนมิได้อยู่ในสภาพสวยพร้อม เจ้าหล่อนกระถดตัวไปอีกฝั่งเตียง

    "วันนี้ผมมีธุระแต่เช้า คุณสากลับพร้อมกันเลยนะฮะ นอนไปในรถก็ได้ ผมขับเอง" จิรายุแสร้งมองไม่เห็นความคับข้องของอีกฝ่ายแล้วเอ่ยชวน

    สาวิตรีเสยผมกระเซิงพอเป็นทรงขณะซักถาม "กี่โมงแล้วคะ ขอสาล้างหน้าล้างตา แต่งตัวให้เรียบร้อยทันไหม"

    "ตีสามกว่าครับ เชิญคุณสาตามสบาย ผมออกไปรอข้างนอกแล้วกัน"

    เขางับประตูห้อง โล่งใจที่พูดจากับเจ้าหล่อนรู้เรื่อง ไม่เอาแต่ใจอย่างร้ายกาจเหมือนบรรดาเด็กสาวที่เขาเคยคบมา

    ชายหนุ่มนั่งบนเก้าอี้สูงของมินิบาร์ ไวน์ในขวดซึ่งพร่องจากเมื่อคืนวางอยู่บนเคาน์เตอร์ เขารินมันให้ตัวเองค่าเวลา

    จิรายุไม่อาจรู้ล่วงหน้าได้เลยว่าการใช้ชีวิตโดยประมาท อาจนำมาซึ่งบทเรียนราคาแพง!

....................................

    รถสปอร์ตหรูถูกเพลิงโหมกระหน่ำราวโครงเหล็กนั้นเป็นฟืนในกองไฟ เสียงหวอบีบคั้นหัวใจจากทั้งรถตำรวจ รถดับเพลิง และรถกู้ภัยดังมาจากทุกสารทิศ ผู้คนมากมายกำลังมุงดูเหตุการณ์สยดสยอง ขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่และเธอที่พยายามเบียดแทรกเข้าไป

    แต่แล้วเธอก็รู้สึกเหมือนถูกผลัก กระแทกกระเด็นไปยังกองเพลิงลุกโชน ก่อนภาพใบหน้าอันเจ็บปวด ทุกข์ทรมานจากผิวไหม้แดงถึงเนื้อในจะปรากฏสู่สายตา เธอกรีดร้องเจียนคลั่งราวตนตกอยู่ในกองไฟนั้นเสียเอง

    ดรุณีสะดุ้งตื่นพลิกตัวหงาย ไอร้อนจากเปลวไฟในฝันส่งผลให้เหงื่อกายไหลซึม เนื้อตัวเย็นเฉียบแทบจับสั่นเมื่อปะทะกับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ สตรีสูงวัยนอนหายใจหอบ ภาพฝันเมื่อกี้ช่างสมจริงและยังติดตามหลอกหลอนแม้ตอนตื่นลืมตา

    รถสปอร์ตคันนั้นเป็นรถของลูกชายเธอไม่ผิดแน่ จิตใต้สำนึกยามฝันบอกเช่นนั้น แล้วดรุณีก็นึกได้ว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอหลับไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เจ้าลูกตัวดียังไม่กลับบ้านแม้ขึ้นวันใหม่ ซ้ำยังปิดมือถือ ติดต่อเท่าไรก็ไม่สำเร็จ ความเครียดนั้นคงส่งผลถึงในฝันนั่นเอง

    เธอตลบผ้าห่มออกจากร่าง สามีซึ่งนอนข้างๆ ยังคงหลับสนิท ดรุณีกดเปิดโคมไฟหัวเตียง นาฬิกาบนโต๊ะบอกเวลาตีห้าสิบนาที เธอข่มตานอนไม่ลงเสียแล้ว จึงตัดสินใจหยิบเสื้อคลุมในตู้เสื้อผ้ามาสวม ก่อนออกจากห้องลงไปข้างล่าง

    "นี่" สตรีสูงวัยซึ่งมีอำนาจสูงสุดในบ้านนี้เรียกเด็กรับใช้ที่ตื่นมาทำความสะอาดบ้าน "อาแบงค์ยังไม่กลับเรอะ ฉันไม่เห็นรถในโรงรถ"

    เด็กสาวยื่นคอชะเง้อตามแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้ง

    "หนูก็ไม่ทราบค่ะ ให้หนูไปปลุกตาคนเฝ้ามาถามไหมคะ"

    เจ้านายโบกมือไล่ แล้วร่างเล็กก็ผลุบหายไปยังห้องรับแขกพร้อมไม้กวาดในมือ

    ดรุณีตั้งใจจะหาเครื่องดื่มร้อนๆ ดื่ม ครัวฝรั่งในตัวบ้านมีขวดบรรจุภัณฑ์หลากหลาย ทั้งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และผงชงสำเร็จต่างๆ แต่ยังไม่ทันฉีกซองกาแฟสำเร็จรูป เสียงโทรศัพท์บนเคาน์เตอร์ไม้ขัดมันก็ดังขึ้น

    ใครโทรมากวนตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า ถ้าเป็นเพื่อนชายของนังสาวๆ ในบ้านล่ะก็ เห็นทีจะต้องอบรมกันยกใหญ่ นายจ้างหมายมาดในใจ

    ทว่าทันทีที่ยกหู ดรุณีคิดว่าตนยังไม่ตื่นจากฝัน เธอล้มพับอยู่ตรงนั้นหลังรับฟังเสียงผู้ซึ่งอ้างว่าเป็นพยาบาลแจ้งข่าวบุตรชาย จิรายุประสบอุบัติเหตุ...บาดเจ็บสาหัส!